"ХОГВАРТС"
ШКОЛА ВЯДЗЬМАРСТВА І ЧАРАЎНІЦТВА
Дырэктар: АЛЬБУС ДАМБЛДОР
(Кавалер Ордэна Мерліна першай ступені, Вялікі Чараўнік, Вярхоўны Чарадзей, Прэзідэнт міжнароднай канфедэрацыі чараўнікоў)
Паважаны м-р Потэр!
З радасцю паведамляем, што Вы прынятыя ў Школу вядзьмарства і чараўніцтва "Хогвартс".
Спіс неабходнай літаратуры і абсталявання прыкладаецца.
Пачатак заняткаў - 1 верасня. Чакаем саву з адказам не пазней за 31 ліпеня.
Шчыра Вашая,
Мінерва МакГонагал,
Намеснік дырэктара
У галаве ў Гары, як феерверк, успыхнуў цэлы шэраг пытанняў, і ён не мог вырашыць, у якой паслядоўнасці іх задаваць. Пасля некаторага роздуму, ён выдавіў з сябе:
- А што значыць, "чакаем саву з адказам"?
- Гангрэн хуткаплынны, ледзь не запамятаваў! - выклікнуў Хагрыд, пляснуўшы сябе па ілбу з сілай, дастатковай, каб збіць з ног каня, і адначасова дастаючы з чарговай кішэні саву – сапраўдную, жывую, ускудлачаную саву, - доўгае пяро і пергаментны скрутак. Ён пісаў, высунуўшы язык, а Гары ўважліва чытаў напісанае:
Паважаны прафесар Дамблдор!
Уручыў Гары ліст.
Заўтра едзем за пакупкамі.
Надвор'е жудаснае.
Спадзяюся, з Вамі ўсё добра.
Хагрыд.
Хагрыд скруціў пасланне і аддаў саве. Тая заціснула пергамент ў дзюбе. Потым Хагрыд аднёс саву да дзвярэй і вышпурнуў у шторм. Затым вярнуўся і сеў на канапу з такім выглядам, як быццам здзейсніў штосьці самае звычайнае, накшталт размовы па тэлефоне.
Тут Гары ўсвядоміў, што сядзеў з шырока адкрытым ротам - і закрыў яго.
- Аб чым гэта я? - пачаткаў было Хагрыд, але ў гэты момант дзядзька Вернан, па-ранейшаму попельна-шэры ад хвалявання, але жудасна злосны, уступіў у круг святла перад комінам.
- Ён не паедзе, - выгукнуў дзядзька Вернан.
Хагрыд вылаяўся.
- Хацеў б я паглядзець, як такі магл як ты, яго спыніць.
- Хто? - з цікавасцю перапытаў Гары.
- Магл, - паўтарыў Хагрыд, - так мы клічам усіх нечараўнікоў. Табе, яс'справа, не подфарціла, вырас у такіх жудасных маглаў, якіх яшчэ пашукаць трэба.
- Калі мы ўзялі яго, мы пакляліся пакласці канец усяму гэтаму мярзоццю, - заявіў дзядзька Вернан, - пакляліся знішчыць у ім гэта! Чараўнік, ці бачыце!
- Вы ведалі? - уразіўся Гары. - Ведалі, што я - чараўнік?
- Ведалі?! - раптам завішчала цётка Пятуння. - Яшчэ б мы не ведалі! Вядома, ведалі! Кім жа яшчэ ты мог быць, пры такой маці, як мая трыклятая сястрычка! Яна таксама ў свой час атрымала такі ліст і адправілася ў гэтую - гэтую школу - а потым з'яўлялася дома толькі на вакацыі! Заўсёдная лягушачая ікра ў кішэнях! Кубкі, якія ператваюцца ў пацукоў! І толькі я адна бачыла, якая яна… ненармалёвая! А бацькі, ну што вы, яны без канца захапляліся, ах, Лілі то, Лілі сё, былі шчаслівыя - у іх у сям'і, ці бачыце, нарадзілася ведзьма!
Яна перавяла дыханне і завялася зноў. Відаць, ёй даўно, доўгія гады, карціла выказацца.
- А потым яна пазнаёмілася з гэтым жудасным Потэрам, у школе, яны збеглі і ажаніліся. Нарадзіўся ты, і, вядома, я не сумнявалася, што ты будзеш сапраўды такі ж… такі ж дзіўны і… і… ненармалёвы, а потым яна дазваляе сябе укакошыць і - наце вам - у нас на руках чараўнік!
Гары збялеў. З цяжкасцю узяўшы сябе ў рукі, ён спытаў:
- Укакошыць? Вы ж мне казалі, што яны загінулі ў аварыі?
- У АВАРЫІ? - абурэнню Хагрыда не было мяжы. Сіла яго гневу прымусіла і без таго перапуджанае сямейства Дурсляў забіцца далей у кут. - Паглядзеў б я, якая аварыя магла б забіць Лілі з Джэймсам! Абуральна! Бязладдзе! Гары Потэр сам пра сябе не ведае! Ды ў нас любое дзіцятка пра яго напамяць распавядзе!
- Як гэта? Адкуль? Чаму? - настойліва пытаў Гары.
Гнеў знік з твару Хагрыда, саступіўшы месца турбоце.
- Не чакаў я такога, - сказаў ён збянтэжаным, ціхім голасам. - Дамблдор гаварыў, могуць узнікнуць некаторыя цяжкасці, ды я не чакаў, што ты наогул нічога не ведаеш… Ох, Гары, Гары… не ведаю, ці добра, ці дрэнна, калі я табе ўсё распавяду, але, з іншага боку, хтосьці ж павінен, не пойдзеш ж ты ў "Хогвартс" гэткім недарэкай.
Ён кінуў на Дурслей ліхі погляд.
- Ды і вам не грэх паслухаць - праўда, я і сам не ўсё ведаю, гісторыя цёмная …
Ён сеў і некаторы час глядзеў у агонь, а потым загаварыў:
- Відаць, пачаць трэба з… з таго… не, вось жудасць! Вы і імя такога не чулі, а ў нас усё ведаюць…
- Каго?
- Ну… не люблю яго ўспамінаць. Ніхто не любіць.
- Чаму?
- Клянуся драконам, Гары, баяцца, вось чаму! Дагэтуль баяцца. Чорт, як жа ўсё гэта цяжка. Разумееш, Гары, быў адзін чараўнік, ён стаў… дрэнны. Горш няма куды. Яго клікалі… - Хагрыд праглынуў, словы не ішлі з языка.