- Можа быць, вы напішаце яго імя? - прапанаваў Гары.
- Ды ну, пісаць яшчэ горш. Добра - Вальдэморт. - Хагрыд здрыгануўся, - І не прымушай мяне паўтараць. Ну вось, гэты самы… чараўнік, гадоў дваццаць таму, пачаў шукаць прыхільнікаў. І знайшоў, яс'справа - адны яго баяліся, іншыя прымазваліся да ўлады, таму што яна ў яго была, улада, вельмі вялікая. Смутныя былі часы, Гары. Ніхто не ведаў, каму верыць, ніхто не вырашаўся вадзіць сяброўства з чужынцамі… здараліся розныя жудасныя рэчы. Патроху ён стаў перамагаць. Яс'справа, хтосьці спрабаваў супраціўляцца - такіх ён забіваў. Страшнай смерцю. Заставалася адно бяспечнае месца - "Хогвартс". Відаць, Ты-Ведаш-Хто баяўся аднаго толькі Дамблдора. Не адважваўся захапіць школу, прынамсі, тады.
- Вось... Твае маці з татам былі самыя лепшыя чараўнікі, якіх я толькі ведаў. Лепшыя вучні ў "Хогвартсе"! І чаго Ты-Ведаеш-Хто ні разу не паспрабаваў перацягнуць іх на свой бок?… Адчуваў, відаць: не стануць яны вадзіцца з Цёмнымі Сіламі, яны былі з Дамблдорам, разумееш?
- Можа, тады ён вырашыў іх указаць… а можа, заставіць… Хто ведае… Толькі дзесяць гадоў таму, на Хэлоўін, заявіўся ён у вёску, дзе вы жылі. Ты быў маленькі, гадок усяго. Ён прыйшоў да вас у дом і…і…
Хагрыд раптам спыніўся, выцягнуў з кішэні вельмі брудную насоўку і высмаркаўся так гучна, бы завыла сірэна.
- Прашу прабачэння, - сказаў ён вінавата. - Але гэта так смутна - любіў я тваіх бацькоў, лепшых людзей не было - а ён, ну, гэта значыць…Ты-Ведаеш-Хто іх забіў. А потым - і тут уся закавыка і ёсць - ён паспрабаваў прыкончыць цябе. Ці тое жадаў, каб не засталося сведак, а можа, ужо проста так любіў забіваць. Але не змог! Ведаеш, з чаго ў цябе шнар на ілбе? Гэта табе не які-небудзь парэз. Такое застаецца, калі каго крануць моцныя злыя закляцці - а закляцці былі такія, што і тваіх бацькоў забілі, і ваш дом зруйнавалі - а на табе не спрацавалі, таму ты і знакаміты, Гары. Каго ён вырашаў забіць, ніхто не выжыў, ніхто, акрамя цябе, бо ён тады загубіў лепшых чараўнікоў і чараўніц - МакКінанаў, Боўнсаў, Прэветаў - а ты, маленькі, выжыў.
У мазгу ў Гары прамільгнуў нейкі вельмі хваравіты ўспамін. Калі Хагрыд дарасказваў сваю гісторыю, хлопчык раптам зноў убачыў асляпляльны пробліск зялёнага святла, прычым значна выразней, чым раней - і ўспомніў яшчэ адну рэч, упершыню ў жыцці: пранізлівы, халодны, жорсткі смех.
Хагрыд глядзеў на яго з смуткам.
- Я цябе на руках вынес з руін. Дамблдор загадаў. Прывёз цябе да гэтых вось….
- Абсалютная лухта! - выклікнуў дзядзька Вернан. Гары так і падскокнуў; ён цалкам забыў аб прысутнасці Дурслі. Пры поглядзе на дзядзьку Вернана стала ясна, што да яго вярнулася яго звычайная самаўпэўненасць. Ён задзірліва глядзеў на Хагрыда і сціскаў кулакі.
- А зараз паслухай мяне, юнак, - раздражнёна сказаў дзядзька Вернон, - я згодны, у табе ёсць сёе-тое дзіўнае - я, праўда, упэўнены, што добрае лупцаванне хуценька б цябе вылечыла - што ж датычыцца тваіх бацькоў, яны былі псіхі, гэта ўжо дакладна, і, па-майму меркаванню, у свеце лягчэй дыхаецца без такіх, як яны - яны атрымалі па заслугах, чаго было чакаць ад усіх гэтых чараўнікоў, з якімі яны вадзіліся - я папярэджваў, што так і будзе, што яны рана або позна патрапяць у гісторыю…
Пры апошніх яго словах Хагрыд не вытрымаў і, ускочыўшы на ногі, выхапіў з-пад плашча патрапаны ружовы парасон. Наставіўшы яго, як шпагу, на дзядзьку Вернана, Хагрыд адчаканіў:
- Папярэджваю, Дурслі - я цябе папярэджваю - яшчэ адно слова…
Апынуўшыся тварам да твару з небяспекай быць насаджаным на лязо парасона барадатага страшыдла, дзядзька Вернан згубіў сваю рашучасць; ён распластаўся па сцяне і змоўк.
- І каб болей ані гуку, - Хагрыд, цяжка дыхаючы, сеў назад на канапу, дно якой на гэты раз не вытрымала і правалілася да самога ніза.
У Гары, тым часам, спелі ўсе новыя і новыя пытанні.
- А што здарылася з Валь… з Самі-Ведаеце-Кім?
- Добрае пытанне, Гары. Не ведаю. Знік. Праваліўся. У тую ж ноч, як паспрабаваў цябе забіць. Таму ты стаў яшчэ знакаміцей. Гэта, разумееш, загадка з загадак… Ён тады набіраў усё больш сілы, усё больш улады - чаго ж яму было знікаць? Нехта гавораць, памёр. Лухта! Я так скажу: у ім ужо і чалавечага не было анічога, каб памерці. Іншыя думаюць, ён усё яшчэ дзесьці тут, чакае, але ў гэта я таксама не веру. Людзі, якія былі з ім, вярнуліся да нашых. Гавораць, былі, маўляў, як бы ў трансе. Не адважыліся б яны прыйсці назад, калі б чакалі, што ён зноў вернецца. Я сабе так думаю: ён жывы, сядзіць дзесьці, але чароўную сілу страціў. І зараз занадта слабы, каб змагацца. Штосьці ў табе ёсць, Гары, што яго прыкончыла. Той ноччу здарылася такое, чаго ён не чакаў - хто яго ведае, праўда, што гэта такое было, - толькі нейкія твае чары забілі яго.