Хагрыд паглядзеў на Гары з асаблівай цеплынёй і павагай, але Гары, замест таго, каб адчуць сябе ўсцешаным, падумаў, што ўсё , што зараз адбываецца - жахлівая памылка. Чараўнік? Ён? Ды як такое можа быць? Усё жыццё яго даймаў Дадлі, тыранілі дзядзька Вернан і цётка Пятуння; калі б ён і на самой справе быў вядзьмак, чаму яны не ператвараліся ў жаб кожны раз, як замыкалі яго ў каморы? Калі калісьці ён перамог самага магутнага чарадзея на свеце, чаму тады Дадлі вечна штурхаў яго нагамі, як футбольны мячык?
- Хагрыд, - прагаварыў ён ціха, - мне падаецца, вы памыляецеся. Я не думаю, што магу быць чараўніком.
На яго здзіўленне, Хагрыд толькі хіхікнуў.
- Не можаш быць чараўніком, значыць? І што, ніколі нічога не рабілася па тваім жаданні, ну, да прыкладу, калі ты сердаваў або палохаўся?
Гары паглядзеў у агонь. Зараз, калі яго аб гэтым спыталі… сапраўды, усе дзіўныя падзеі адбываліся менавіта тады, калі ён, Гары, быў чымсьці засмучаны або раз’юшаны… за ім ганяліся прыяцелі Дадлі, і ён раптам апынуўся па-за межамі дасяжнасці, незразумела як… ён не жадаў ісці ў школу з гэтай кашмарнай стрыжкай, і валасы адраслі… а ў самы апошні раз, калі Дадлі піхнуў яго, хіба ён не ўзяў рэванш, сам таго не ўсведамляючы? Хіба не ён напусціў на Дадлі ўдава?
Гары падняў вочы на Хагрыда і ўбачыў, што той увесь прамянее ад радасці.
- Чуеш? - падміргнуў Хагрыд. - Гары Потэр не чараўнік! Ха! Пачакай, яшчэ будзеш гонарам "Хогвартса".
Але дзядзька Вернан не збіраўся здавацца без бою.
- Хіба я не гаварыў, што ён не пойдзе туды? - прашыпеў ён. - Ён пойдзе ў "Хай Камеронс" і яшчэ будзе ўдзячны за гэта. Чытаў я вашы лісты - яму, ці бачыце, спатрэбіцца ўся гэтая лухта - кнігі замоваў, чароўная палачка і…
- Калі ён чаго захоча, такі ідыёт, як ты, яму не перашкода, - рыкнуў Хагрыд. - Не пусціць сына Лілі і Джэймса Потэраў у "Хогвартс"! Здурнелі? Ды ён туды запісаны з нараджэння. Ён ідзе ў лепшую на свеце школу вядзьмарства і чараўніцтва. Сем гадоў, і ён не пазнае сам сябе. Будзе вучыцца з такімі ж, як сам, у самага знакамітага чараўніка, Альбуса Дамблдора.
- Я НЕ БУДУ ПЛАЦІЦЬ ЗА ТО, КАБ НЕЙКІ БЯЗМОЗГЛЫ СТАРЫ ДУРАНЬ ВУЧЫЎ ЯГО УСЯКІМ ЧАРОЎНЫМ ШТУЧКАМ! - прароў дзядзька Вернан.
Але ён зайшоў занадта далёка. Хагрыд схапіўся за парасон і прыняўся раскручваць яго над галавой.
- НІКОЛІ, - загрукатаў ён, - НЕ - АБРАЖАЙ - АЛЬБУСА - ДАМБЛДОРА - У - МАЁЙ - ПРЫСУТНАСЦІ!
З размаху ён апусціў парасон, кончык якога паказаў на Дадлі - успыхнула фіялетавае святло, раздаўся гук выбухнуўшай петарды, металёвы скрыгат - і праз секунду Дадлі затанцаваў на месцы, прыціскаючы рукі да тоўстага заду і скуголячы ад болю. Калі ён павярнуўся спіной, стаў бачны завіток парасячага хвосціка, які высунуўся з прарэхі ў штанах.
Дзядзька Вернан заараў. Ён зацягнуў цётку Пятунню і Дадлі ў іншы пакой і, кінуўшы на Хагрыда зацкаваны погляд, зачыніў за сабою дзверы.
Хагрыд паглядзеў на парасон і прабег пальцамі па барадзе.
Нельга выходзіць з сябе, - прамармытаў ён з вельмі, зрэшты, ліхадзейскім выглядам, - ну, ды ўсё адно не спрацавала. Думаў ператварыць яго ў свінню, але, відаць, ён і так ужо амаль свіння, толькі хваста не хапала.
З-пад кашлатых брывей ён крыва кінуў погляд на Гары.
- Ты не расказвай пра гэта ў "Хогвартсе", - як бы між іншым, папрасіў ён. - Я… мне…ммм…. Нельга мне займацца магіяй, разумееш. Мне, праўда, дазволілі сёе-тое, каб высачыць цябе, даставіць ліст і ўсё такое… ну, я таму так і ўхапіўся за гэтую справу…
- А чаму вам нельга займацца магіяй? - спытаў Гары.
- Ох. Ну, я ж і сам вучыўся ў "Хогвартсе", але, па праўдзе сказаць, мяне гэта… выгналі. На трэці год. Зламалі чароўную палачку напалову, вось так вось. Але Дамблдор дазволіў мне застацца лесніком. Добры чалавек, Дамблдор.
- А зашто вас выключылі?
- Позна ўжо, а заўтра спраў шмат, - загаварыў Хагрыд гучна. - У горад трэба, кніжкі там купіць і ўсё такое іншае.
Ён зняў з сябе тоўсты чорны плашч і кінуў яго Гары.
- На, накінь, - сказаў ён. - Не бойся, калі будзе калоцца, у мяне там у кішэні вожыкі сядзяць.
— РАЗДЗЕЛ V —
Дыягон Алея
Наступнай раніцай Гары прачнуўся рана. Хоць ён і разумеў, што ўжо святло, але вачэй не расплюшчваў.
"Гэта быў сон", - пераконваў ён сам сябе, - "мне прысніўся волат па імені Хагрыд, які прыехаў паведаміць, што я іду ў школу чараўнікоў. Зараз я расплюшчу вочы і апынуся ў сваёй каморы".
Раптам раздаўся гучны стук.
"А вось і цётка Пятуння", - падумаў з горыччу Гары. Ён усё яшчэ трымаў вочы заплюшчанымі. Такі добры быў сон.