Тук-тук-тук.
- Добра, - прамармытаў Гары, - устаю.
Ён сеў, і з яго зваліўся цяжкі плашч Хагрыда. Халупа была залітая святлом, шторм скончыўся, сам Хагрыд спаў на зламанай канапе, а ў акно кагцістай лапкай стукала сава з газетай у дзюбе.
Гары ўскочыў на ногі. Яго так распірала ад шчасця, як быццам у ім надзьмулі вялізны паветраны шар. Ён падбег да вакна і з сілай распахнуў яго. Сава ўляцела ў пакой і выпусціла газету на Хагрыда. Той і не падумаў прачынацца. Трапечачы крыламі, сава апусцілася на пол і стала нападаць на плашч Хагрыда.
- Хопіць!
Гары паспрабаваў прагнаць саву, але тая толькі пагрозліва пстрыкала дзюбай і працягвала тэрарызаваць плашч.
- Хагрыд! - гучна паклікаў Гары. - Тут сава…
- Заплаці ёй, - прамыкаў Хагрыд у канапу.
- Што?
- Ёй трэба заплаціць за дастаўку. У кішэнях зірні.
Пры пошуках выявілася, што плашч амаль цалкам складаецца з адных кішэняў, а ў іх - звязкі ключоў, нейкія пулькі, разнакаліберныя скруткі вяровак, мятные цукеркі, пакецікі гарбаты… нарэшце, Гары выцягнуў жменю манетак дзіўнага выгляду.
- Дай ёй пяць кнатаў, - сонна прабурчаў Хагрыд.
- Кнатаў?
- Маленькія бронзавыя.
Гары адлічыў пяць маленькіх бронзавых манетак, сава працягнула лапку, і хлопчык паклаў грошы ў прывязаны да лапкі маленькі скураны кашалёчак. Пасля гэтага сава выляцела ў адчыненае акно.
Хагрыд гучна пазяхнуў, сел і пацягнуўся.
- Трэба ісці, Гары, працы ў нас на сёння шмат, у Лондан трэба, купіць розныя прычындалы для школы.
Гары круціў у руках чароўныя манеткі. Яму толькі што прыйшла ў галаву адна думка, з-за якой паветраны шарык усярэдзіне яго як быццам пракалолі.
- Эээ… Хагрыд?
- Ммм? - адклікнуўся Хагрыд, які ў гэты час нацягваў вялізныя чаравікі.
- У мяне няма ніякіх грошай… Вы ж чулі, што ўчора гаварыў дзядзька Вернан… ён не будзе плаціць за навучанне магіі.
- Аб гэтым не хвалюйся, - сказаў Хагрыд, устаючы, - думаеш, бацькі табе нічога не пакінулі?
- Але калі іх дом быў разбураны…
- Што ж, па-твойму, яны золата ў доме трымалі? Не. Перш за ўсё мы адправімся ў "Грынгатс". Чароўны банк. З'еш сасіску, яны і халодныя нічога… Ды і я не адмоўлюся ад торціка.
- А што, бываюць чароўныя банкі?
- Толькі адзін. "Грынгатс". Ім кіруюць гобліны.
- Гобліны?
- Ага - і, скажу я табе, няма такіх псіхаў, якія задумалі б гэты банк абрабаваць. З гоблінамі жарты дрэнныя, Гары. Калі што хаваць, "Грынгатс" - самае надзейнае месца на зямлі … ну, можа, яшчэ "Хогвартс". Між іншым, мне ў "Грынгатс" і так трэба было. Дамблдор загадаў. Школьныя справы. - прагаварыў Хагрыд . - Па важных справах ён звычайна мяне пасылае. Цябе вось прывезці - або там розныя штукі з "Грынгатса" - давярае, разумееш. Ну, сабраўся? Тады патупалі.
Гары ўслед за Хагрыдам выйшаў на вяршыню скалы. Неба было зусім светлае, і мора зіхацела на сонцы. Лодка, якую наняў дзядзька Вернон, па-ранейшаму стаяла ўнізе, але ў яе пасля шторму налілося шмат вады.
- А як вы сюды патрапілі? - спытаў Гары, аглядаючыся ў пошуках другой лодкі.
- Прыляцеў, - адказаў Хагрыд.
- Прыляцелі?
- Угу - але назад паплывем у лодцы. Зараз, калі ты са мной, чараваць мне больш нельга.
Пакуль яны ўсаджваліся ў лодку, Гары ўсё глядзеў на Хагрыда, спрабуючы ўявіць, як той лётае.
- Але, столькі ў вадзе бултыхацца, - пахіснуўшыся, нерашуча вымавіў Хагрыд. Ён кінуў погляд на Гары: - Калі б я трошкі паскорыў працэс, ты б не стаў казаць пра гэта ў "Хогвартсе", не?
- Вядома, не, - горача запэўніў яго Гары, згараючы ад жадання ўбачыць яшчэ якое-небудзь чараўніцтва. Хагрыд зноў выцягнуў ружовы парасонік, двойчы стукнуў ім па борце лодкі, і тая хутка заслізгала ў кірунку да берага.
- А чаму толькі псіх можа захацець рабаваць "Грынгатс"? - спытаў Гары.
- Чараўніцтва, замовы, - коратка растлумачыў Хагрыд, разгортваючы газету. - Гавораць, там каля сейфаў падвышанай сакрэтнасці драконы вартуюць. А потым яшчэ дарогу там не знойдзеш - "Грынгатс" пад зямлёй, пад Лонданам, на сотні міль, разумееш? Глыбока-глыбока пад Падземкай. Нават і скрадзеш што, дык потым адзін чорт - памрэш пад зямлёй з голаду.
Пакуль Хагрыд чытаў газету "Штодзённы прарок”, Гары сядзеў і думаў. Дзядзька Вернан навучыў яго, што людзі любяць, каб за гэтым заняткам іх пакідалі ў спакоі, але ўтрымацца было вельмі цяжка, у яго ў жыцці яшчэ не было столькі пытанняў.
- Зноў у міністэрстве магіі валяюць дурня, ну як заўсёды, - праварчаў Хагрыд, перагортваючы старонку.
- А што, ёсць такое міністэрства?! - ахнуў Гары, хоць і імкнуўся маўчаць.
- Ну так, - адказаў Хагрыд. - Зразумела, Дамблдора жадалі паставіць міністрам, ды ён "Хогвартс" нізашто не пакіне, ну, і ўзялі старога Фаджа. Карнеліўса Фаджа. Горшай кандыдатуры і не знайсці. Кожны дзень бамбуе Дамблдора совамі - рады просіць.