Спачатку яны ехалі па заблытаным лабірынце падземных калідораў. Гары паспрабаваў было запамінаць дарогу, налева, направа, направа, налева, у сярэдзіне скрыжавання, направа, налева, але неўзабаве гэта зрабілася занадта складана. Цялежка, аглушальна бразгочучы, відаць, сама ведала, куды ехаць, таму што Грыпхук ёю не кіраваў.
Адзін раз ён убачыў сноп полымя, які вырваўся аднекуль з глыбінь калідора, і аглянуўся паглядзець, не ці дракон гэта, але было ўжо запозна. Яны апускаліся ўсё глыбей пад зямлю і ехалі зараз паблізу возера, вакол якога з падлогі і столі раслі сталакціты і сталагміты.
- Так і не ведаю, - крыкнуў Гары Хагрыду скрозь грукат цялежкі, - якая розніца паміж сталакцітам і сталагмітам?
- У сталагміте ёсць літара "м", - адказаў Хагрыд. - І не пытай больш нічога, а тое мяне званітуе.
Ён і праўда неяк пазелянеў. Калі каляска нарэшце спынілася каля маленькіх дзвярэй у сцяне, яму давялося пастаяць, прысланіўшыся да сцяны, каб калені перасталі дрыжаць.
Грыпхук адамкнуў дзверцы. Адтуль, круцячыся, вырваўся зялёны дым. Калі дым рассеяўся, Гары ахнуў. Усярэдзіне, на падлозе, ляжалі горы залатых манет. Калоны срэбных. Груды маленькіх бронзавых кнатаў.
- Усё тваё, - усміхнуўся Хагрыд.
Усё яго - гэта было ўзрушальна. Дурслі, хутчэй за ўсё, нічога аб гэтым не ведалі, а то б хуценька ўсё адабралі. Яны стала скардзіліся, што Гары ім вельмі дорага абыходзіцца. А аказваецца, увесь гэты час ён, сам таго не падазраючы, валодаў такім багаццем, схаваным глыбока пад зямлёй.
Хагрыд дапамог Гары паскладаць некаторую колькасць грошай у торбу.
- Залатыя - гэта галлеоны, - тлумачыў ён. - У адным галлеоне семнаццаць срэбных сіклей, а ў адным сікле - дваццаць дзевяць кнатаў, усё даволі проста. Вось так, гэтага на пару семестраў хопіць, а астатнія хай ляжаць тут, цалей будуць. - Ён звярнуўся да Грыпхука. - А зараз, будзь сябрам, да сейфа нумар семсот трынаццаць, і, можа, не будзеш так гнаць?
- Хуткасць толькі адна, - адрэзаў Грыпхук.
Яны несліся далей, углыб, набіраючы хуткасць. Усё халадней станавілася, усё мацней шпурляла цялежку на стромкіх паваротах. З грукатам пранесліся яны паблізу падземнай цясніны, і Гары пераважыўся праз борцік, каб паглядзець, што там, унізе, але Хагрыд з хваравітым стогнам за каўнер запіхнуў яго назад у цялежку.
Вочка семсот трынаццаць не мела замочнай свідравіны.
- Станьце ўбаку, - важна загадаў Грыпхук. Ён злёгку крануў паверхню доўгім пазногцем, і дзверцы папросту расталі ад дакранання.
- Калі так зробіць хто-небудзь старонні, яго ўцягне ўнутр, і ён апынецца ў зняволенні, - растлумачыў Грыпхук.
- А вы часта правяраеце, ці няма каго ўнутры? - спытаў Гары.
- Прыкладна раз на дзесяць год, - адказаў Грыпхук з ухмылкай.
Гары не сумняваўся, што ў такім сакрэтным сейфе павінна захоўвацца нешта вельмі-вельмі важнае, і, зацікаўлены, увесь выцягнуўся наперад, чакаючы ўбачыць па меншай меры груды дыяментаў - але памяшканне было пустое, прынамсі, на першы погляд. Толькі потым ён заўважыў на падлозе невялікі бруднаваты скрутак у карычневай паперы. Хагрыд узяў скрутак і засунуў яго кудысьці ў глыбіню свайго плашча. Гары жудасна карціла даведацца, што ж там такое, але ён усё ж стрымаў сваю цікаўнасць і не стаў пытацца.
- Ну, давай назад у гэтую пякельную грамыхалку, і не гавары са мной па дарозе, лепш мне трымаць рот зачыненым, - сказаў Хагрыд.
Сяк-так перажыўшы жахі зваротнай дарогі, яны стаялі за дзвярамі "Грынгатса", прыжмурваючыся ад яркага сонца. Гары не ведаў, куды і бегчы, зараз, калі ў торбе ў яго было шмат грошаў. Яму не трэба было ведаць, які абменны курс галлеона ў дачыненні да фунта, каб зразумець, што зараз у яго болей грошай, чым было калі-небудзь да гэтага - і нават больш, чым было калі-небудзь у Дурслі, калі ўжо на то пайшло.
- Трэба б форму прыкупіць, - Хагрыд матнуў галавой у бок "Мадам Малкін - Вопратка на ўсе выпадкі жыцця". - Слухай, Гары, ты не супраць, я заскочу прапусціць шкляначку ў "Дзіравы кацёл"? Ненавіджу гэтыя цялежкі.
Ён усё яшчэ быў вельмі бледны, і Гары, моцна хвалюючыся, пайшоў да мадам Малкін адзін.
Мадам Малкін аказалася прысадзістай, усмешлівай ведзьмай, апранутай у ліловае.
- Ідзеш у "Хогвартс", любы? - перабіла яна, калі Гары пачаткаў было казаць нешта невыразнае. – Тут ты знойдзеш усё, што трэба - і, дарэчы, у нас тут яшчэ адзін малады чалавек прымярае форму.