У глыбіні крамы на табурэтцы стаяў хлопчык з бледным, выцягнутым тварам, а другая ведзьма падшпільвала шпількамі падол яго доўгай чорнай мантыі. Мадам Малкін паставіла Гары побач на стульчык і стала вызначаць патрэбную даўжыню вопраткі.
- Прывітанне, - сказаў хлопчык, - таксама ў "Хогвартс"?
- Так, - кіўнуў Гары.
- Мой тата ў суседняй краме купляе падручнікі, а маці глядзіць чароўныя палачкі на тым канцы вуліцы, - паведаміў хлопчык. У яго быў сумны, манерны голас. - А потым я іх павяду глядзець на гоначныя мётлы. Не разумею, чаму першакласнікам нельга мець уласныя мётлы. Трэба будзе ўсёткі прымусіць бацьку набыць мятлу, я ўжо як-небудзь працягну яе ў школу.
Гары мімаволі ўспомніў пра Дадлі.
- А у цябе ёсць мятла? – працягваў хлапчук.
- Не, - адказаў Гары.
- А ты ў квідытч наогул гуляеш?
- Не, - зноў адказаў Гары, думаючы, што за штука гэты квідытч.
- А я гуляю - тата гаворыць, гэта злачынства, калі мяне не вылучаць гуляць за мой каледж, і, павінен сказаць, я таксама так думаю. Ты ўжо ведаеш, у які каледж ідзеш?
- Не, - з кожнай хвілінай Гары пачуваўся ўсё бязглуздзей.
- Ну, наогул ніхто дакладна не ведае, але я ўпэўнены, што патраплю ў "Слізэрын", у нас уся сям'я там вучылася - ты толькі ўяві, калі я патраплю ў "Хафлпаф", я сыйду са школы, сумленнае слова, а ты?
- Мммм, - прамыкаў Гары, шкадуючы, што не можа сказаць нічога больш змястоўнага.
- Паглядзі на гэтага дзядзьку! - выклікнуў раптам хлопчык, ківаючы ў бок вітрыны. За акном стаяў Хагрыд, ён шчэрыўся і трымаў у руках два вялікія ражкі марозева, каб паказаць, што не можа ўвайсці.
- Гэта Хагрыд, - сказаў Гары, задаволены, што ведае хоць нешта, чаго не ведае непрыемны хлапчук. - Ён працуе ў "Хогвартсе".
- А-а, - працягнуў хлопчык, - я аб ім чуў. Ён нейкі служка там, дакладна?
- Ключнік, - паправіў Гары. Хлапчук з кожнай секундай падабаўся яму ўсё менш і менш.
- Так, сапраўды. Як я чуў, ён нешта накшталт дзікуна - жыве ў халупе ў двары школы, часам напіваецца і пачынае чараваць, а заканчваецца ўсё тым, што ён падпальвае ўласны дом.
- А мне падаецца, ён выдатны, - халодна запярэчыў Гары.
- Няўжо? - вымавіў хлопчык, трохі напышліва. - А чаму ты з ім? Дзе твае бацькі?
- Памерлі, - сцісла адказаў Гары. Ён не збіраўся абмяркоўваць гэтую тэму, ва ўсякім разе, не з гэтым задавакай.
- Які жах, - сказаў той без эмоцый, - але яны былі з нашых, так?
- Яны былі чараўнікі, калі ты гэта маеш на ўвазе.
- Я думаю, тых, хто не з нашых, наогул прымаць нельга, праўда? Яны ж не такія, не так выхаваныя. Уяўляеш, некаторыя нават не ведаюць, што такое "Хогвартс", пакуль не атрымаюць ліст. Мне падаецца, трэба прымаць дзяцей толькі з старажытных чароўных сем'яў. Дарэчы, а як тваё прозвішча?
Але, перш чым Гары паспеў адказаць, мадам Малкін сказала: "Вось і гатова, любы”, і Гары, узрадаваны нагодай спыніць гутарку, саскочыў з крэсла.
- Добра, убачымся ў "Хогвартсе", - сказаў манерны хлопчык.
Гары паводзіў сябе вельмі ціха, пакуль еў марозева, якое прынёс Хагрыд (малінава-шакаладнае, з арэхамі).
- Што здарылася? – зазначыў залішнюю ціхмянасць хлопчыка Хагрыд.
- Нічога, - схлусіў Гары. Яны спыніліся купіць пергамент і пёры. Пры выглядзе чарнілаў, якія змяняюць колер у працэсе напісання, Гары злёгку павесялеў. Калі яны выходзілі з крамы, ён спытаў:
- Хагрыд, а што такое квідытч?
- О, Гары, я і запамятаваў, якая ты ў нас цемра - нават пра квідытч не ведаеш!
- Не трэба, я і так сябе адчуваю жудасна! - выклікнуў Гары. Ён распавёў Хагрыду пра бледнага хлопчыка ў краме мадам Малкін.
- … і яшчэ ён сказаў, што дзяцей з сем'яў маглаў не павінны нават прымаць…
- Ты не з сям'і маглаў. Ведаў бы ён, хто ты такі ёсць - ды ён з пялёнак пра цябе чуў, раз у самога сям'я чароўная. Ты ж бачыў, што адбывалася ў "Дзіравым Катле", калі ты там з'явіўся. І наогул, што ён, малы, у такіх справах кеміць! З тых, хто мне сустракаўся, лепшымі часцяком аказваліся нашчадкавыя маглы - магія ў іх усярэдзіне. Ды ўзяць хоць тваю маці! Параўнай з сястрою, а!
- Дык што такое квідытч?
- Такая спартовая гульня. Чароўная. Ну, як… як хакей на траве ў маглаў - гуляюць у паветры на метлах, там яшчэ такія чатыры мячы - увогуле, так адразу правілы не растлумачыш.
- А што такое "Слізэрын" і "Хафлпаф"?
- Каледжы ў нас у школе. Усяго іх чатыры. Кажуць, у "Хафлпафу" - адны тупені, але…
- Б'юся аб заклад, я апынуся ў "Хафлпафу", - сказаў Гары змрочна.
- Ужо лепш "Хафлпаф", чым "Слізэрын", - цяжка вымавіў Хагрыд. - Усе чараўнікі, якія пайшлі… па дрэннаму шляху, вучыліся ў "Слізэрыне". Ды і Сам-Ведаеш-Хто таксама.