- Валь… ой, гэта значыць, Сам-Ведаеш-Хто вучыўся ў "Хогвартсе"?
- Даўным-даўно, - адказаў Хагрыд.
Яны набылі падручнікі ў краме Завітуша і Клякца, дзе паліцы да самай столі былі абстаўленыя кнігамі самых розных памераў: і вялізнымі, як пліты маставой, зацягнутымі ў дарагую скуру; і малюсенькімі, памерам з паштовую марку, абцягнутымі шоўкам; і кнігамі, поўнымі загадкавых знакаў; трапляліся нават кнігі з пустымі старонкамі. Нават Дадлі, які ніколі нічога не чытаў, аддаў бы што заўгодна за магчымасць паглядзець на некаторыя з гэтых кніг. Хагрыд ледзь не сілай увалок Гары ад даведніка "Накладанне і здыманне заклёнаў: як затлуміць ворагаў і зачараваць сяброў. Сучасныя спосабы ўзяць рэванш: выпадзенне валасоў, ватныя ногі, заліпанне языка і шмат-шмат іншага" прафесара Віндзіктуса Вірусіана.
- Я хацеў даведацца, як заклясці Дадлі.
- Ідэя нядрэнная, ды толькі табе нельга чараваць у свеце маглаў, хіба што ў адмысловых выпадках, - сказаў Хагрыд. - І наогул, ты яшчэ не зможаш наводзіць псаванне, табе да гэтага вучыцца і вучыцца.
Хагрыд таксама не дазволіў Гары набыць кацёл з чыстага золата ("сказана, алавяны"), але затое яны набылі вельмі сімпатычныя шалі для ўзважвання інгрэдыентаў зелляў і складны медны тэлескоп. Потым яны наведалі аптэку, дзе было досыць цікава, каб перажыць жахлівы пах - сумесь тухлых яйкаў з гнілой капустай. На падлозе стаялі бочкі з нейкай сліззю; на паліцах грувасціліся слоікі з травой, сушаным карэннем і яркімі парашкамі; са столі звісалі пучкі пёраў, звязкі зубоў і кіпцюроў. Пакуль Хагрыд распытваў чалавека за прылаўкам аб базавых кампанентах для падрыхтоўкі зелляў, Гары ўважліва разглядаў рогі срэбнага аднарога (дваццаць адзін галлеон за штуку) і маленечкія, бліскуча-чорныя жучыные вочкі (пяць кнатаў шклянка).
Выйшаўшы з аптэкі, Хагрыд яшчэ раз праверыў спіс.
- Так, засталася палачка… ах, і яшчэ падарунак на дзень нараджэння.
Гары адчуў, што нястрымна чырванее.
- Вам не абавязкова…
- Яс'справа, не абавязкова. Ведаеш чаго? Набуду я табе якую-небудзь жывёліну. Толькі не жабу, жабы ўжо даўно не ў модзе, чаго добрага, над табой смяяцца стануць… а кошак я сам не цярплю, алергія ў мяне на іх. Я табе саву набуду. Усе дзеці жадаюць саву, да таго ж карысць ад іх, пошту носяць і ўсё такое.
Праз дваццаць хвілін яны ўжо выходзілі з "Гандлёвага цэнтра “Совы”", дзе было цёмна, раздаваўся шоргат крылаў і адусюль зіхацелі хуткія, алмазна-яркія вочкі. Гары беражліва нёс вялікую клетку з прыгожай беласнежнай савой, якая спала, засунуўшы галаву пад крыло. Гары, заікаючыся, бесперастанку дзякаваў Хагрыду, нагадваючы самому сабе прафесара Квіррэла.
- Хопіць, - рэзкавата адмахнуўся Хагрыд. - Дурслі наўрад ці табе чаго падаруюць. Ну ўсё, зараз да "Алівандэра" - там добрыя чароўныя палачкі, а табе патрэбна самая лепшая.
Чароўная палачка… вось што Гары марыў убачыць.
Гэтая апошняя крама была цесная і нейкая занядбаная. Золата на шыльдзе, якая абвяшчала: "Алівандэры: вытворцы чароўных палачак з 382 г да н.э" - даўно аблупілася. У вітрыне, на выгаралай пурпурнай падушцы, ляжала адна-адзіная палачка.
Калі яны пераступілі парог, дзесьці ў глыбіні крамы бразнуў званок. Усярэдзіне крама аказалася малюсенькай і пустой, калі не лічыць танканогага крэсла, на які Хагрыд тут жа і плюхнулся. Яны сталі чакаць. Гары пачуваўся як у бібліятэцы з вельмі строгімі правіламі; ён праглынуў тысячу толькі што прыйшоўшых яму на розум пытанняў і стаў моўчкі глядзець на доўгія вузкія скрынкі, складзеныя адна на адну ўздоўж сцен. Чамусьці па спіне ў яго пабеглі мурашкі. Падавалася, сам пыл і таямнічая цішыня ў гэтым памяшканні выпраменьвалі нейкае няўлоўнае чараўніцтва.
- Дабрыдзень, - вымавіў прыемны голас. Гары падскокнуў. Хагрыд, пэўна, таксама падскокнуў, таму што раздаўся гучны трэск, і волат паспешна адышоў ад крэсла.
Перад імі стаяў пажылы чалавек, вялікія бледныя вочы якога свяціліся ў цемры крамы, як два поўныя месяцы.
- Добры дзень, - ніякавата прывітаўся Гары.
- Ну зразумела, - сказаў прадавец. - Зразумела. Я меркаваў, што неўзабаве ўбачу вас. Гары Потэр. - Гэта не было пытанне. - У вас вочы вашай маці. Падумаць толькі, здаецца, ўсяго ўчора яна сама была тут, купляла сваю першую чароўную палачку. Іва, дзесяць з чвэрцю, гнуткая. Выдатная палачка для чараўніцы.
М-р Алівандэр падышоў бліжэй да Гары. Хоць бы ён міргнуў, падумаў пра сябе Гары, а тое вочы ў яго ўжо надта балюча серабрыстыя і пранізлівыя.
- А ваш тата, у сваю чаргу, упадабаў палачку з чырвонага дрэва. Адзінаццаць. Пластычная. Добра падыходзіць для ператварэнняў. Я сказаў, што ўпадабаў ваш тата - але насамрэч, вядома жа, выбірае сама палачка.