Рон паціху кашлянуў, падобна, спрабуючы схаваць смяшок. Драко Малфой пагардліва паглядзеў на яго.
- Па-твойму, у мяне смешнае імя? Між іншым, я цябе ведаю. Мой бацька сказаў, што ва ўсіх Уізлі рудыя валасы, а вяснушак і дзяцей больш, чым яны могуць сабе дазволіць.
Малфой зноў звярнуўся да Гары.
- Ты хутка пазнаеш, што некаторыя чароўныя сем'і значна лепш за астатніх, Потэр. Табе не варта вадзіць сяброўства з непрыдатнымі людзьмі. І тут я мог бы табе дапамагчы.
Ён працягнуў руку, але Гары не прыняў яе.
- Думаю, я і сам змагу адрозніць непрыдатных людзей, дзякуй, - халодна адрэзаў ён.
Драко Малфой не счырванеў, але лёгкі ружаваты водбліск усё ж з'явіўся ў яго на шчоках.
- На тваім месцы я быў б асцярожней, Потэр, - павольна прагаварыў ён. - Не будзеш ветлівым, пойдзеш услед за бацькамі. Яны таксама не ўмелі адрозніць карыснае ад бескарыснага. Будзеш мець зносіны з такім смеццем, як Уізлі або гэтым жудасным Хагрыдам, сам запэцкаешся.
Гары і Рон падняліся плячо да пляча.
- Што ты сказаў? - працадзіў Рон. Твар у яго стала такога жа колеру, што і валасы.
- Ах, ты збіраешся пабіць нас? - здзекліва спытаў Малфой.
- Калі толькі вы зараз жа не прыбярэцеся, - сказаў Гары значна больш адважна, чым насамрэч сябе адчуваў: і Крэбб, і Гойл былі куды буйней за іх з Ронам.
- А мы не жадаем сыходзіць, праўда? Мы ўжо ўсё з'елі, а ў вас яшчэ засталося…
Гойл працягнуў руку да шакалабкі - Рон ірвануўся, але, яшчэ да таго як ён паспеў схапіць Гойла, той выдаў нямы лямант.
У яго на пальцы вісеў Скраберс, глыбока ўпіўшыся маленькімі вострымі зубкамі ў сустаў. Крэб з Малфоем адступілі - Гойл, скуголячы, кругамі раскручваў пацука, спрабуючы стрэсці жывёліну з рукі, і, калі нарэшце Скраберс адляцела і стукнулася аб шыбу, усе трое неадкладна зніклі. Можа быць, яны спалохаліся, што ў цукерках ёсць яшчэ пацукі, а магчыма, пачулі крокі – праз секунду з'явілася Герміёна Грэйнджэр.
- Што ў вас адбываецца? - спытала яна, гледзячы на цукеркі, рассыпаныя па падлозе і на Скраберс, якога Рон за хвост падымаў з падлогі.
- Здаецца, яна у непрытомнасці, - сказаў Рон, звяртаючыся да Гары. Потым ён паглядзеў больш уважліва. - Не - ты не паверыш - ён зноў заснуў.
Скраберс сапраўды спаў.
- Ты раней сустракаўся з Малфоем?
Гары распавёў аб сустрэчы на Дыягон Алее.
- Я чуў аб гэтай сям'і, - спахмурнеў Рон. - Яны першымі вярнуліся на наш бок, калі Сам-Ведаеш-Хто знік. Кляліся, што іх зачаравалі. Мой тата не верыць. Ён гаворыць, што бацька Малфоя толькі і чакае, каб перайсці да Цёмных Сіл. - Ён звярнуўся да Герміёны. - Табе нешта трэба?
- Лепш паспяшайцеся і надзеньце форму, я толькі што хадзіла ў першы вагон, да кандуктара, і ён сказаў, мы ўжо амаль прыехалі. Вы не біліся, не? А то патрапіце ў гісторыю, яшчэ да таго, як прыедзем у школу.
- Гэта Скраберс бізся, а не мы, - Рон кінуў на Герміёну злосны погляд. - Можа быць, ты выйдзеш, пакуль мы пераапранаемся?
- Зараз - я зайшла сюды толькі таму, што хлопцы ў калідоры паводзяць сябе як дзеці, бегаюць туды-сюды, - растлумачыла Герміёна пакрыўджана. - А у цябе на носе нейкі бруд, ты ведаеш?
Рон з нямым абурэннем праводзіў яе вачыма. Гары вызірнуў у вакно. Шарэла. На фоне цёмна-пурпуравага неба чарнелі сілуэты гор і лясных дрэў. Цягнік пачаў запавольваць ход.
Гары з Роном знялі курткі і нацягнулі доўгія чорныя мантыі. Старая вопратка брата была караткавата Рону, і з-пад яе былі бачныя красоўкі.
Па вагонах рэхам разнеслася аб'ява:
- Праз пяць хвілін цягнік прыбудзе на платформу "Хогвартс". Калі ласка, пакіньце багаж у купэ, яго даставяць у школу асобна.
Гары так занерваваўся, што ў яго звяло жывот, і, як ён зазначыў, Рон таксама збялеў пад вяснушкамі. Яны разапхнулі рэшткі прысмакаў па кішэнях і далучыліся да дзяцей, якія тоўпіліся ў калідоры.
Цягнік папоўз ціха-ціха і ўрэшце рэшт спыніўся. Дзеці кінуліся да дзвярэй і вываліліся на малюсенькую, цёмную платформу. Ад халоднага вячэрняга паветра Гары пачаў дрыжэць. Затым над галовамі хлопцаў з’явілася вялікая лямпа, і Гары пачуў знаёмы голас:
- Першакурснікі! Першакурснікі, сюды! Гары, у цябе ўсё добра?
Вялікі кашлаты твар Хагрыда ўсміхаўся над морам галоваў.
- Давайце, давайце, за мной - яшчэ пёршакурснікі ёсць? Глядзіце пад ногі! Пёршакурснікі, за мной!
Спатыкаючыся, дзеці пайшлі за Хагрыдам па ледзь бачнай вузкай сцяжынцы. Паабапал сцяжынкі было вельмі цёмна - Гары выказаў здагадку, што там, пэўна, адразу пачынаецца непраходны лес. Дзеці амаль не размаўлялі. Нэвіл, хлопчык, які ўвесь час губляў сваю жабу, зрэдку ўсхліпваў.
- Хутка стане бачны "Хогвартс", - праз плячо абвясціў Хагрыд, - тут, за паваротам.