Нарэшце, дэсерты таксама зніклі, і прафесар Дамблдор зноў устаў. Усё замоўклі.
- Э-хем - яшчэ некалькі слоў, зараз, калі мы ўсе наеліся і напіліся. Перад пачаткам семестра нагадаю вам некаторыя правілы.
- Першакурснікам варта памятаць, што лес вакол замка з'яўляецца забароненай зонай для ўсіх навучэнцаў без выключэння. Пра гэтае таксама варта ўспомніць некаторым са старэйшых вучняў.
Мігатлівыя вочы Дамблдора бліснулі ў бок двайнят Уізлі.
- Акрамя таго, м-р Філч, наглядчык, прасіў мяне нагадаць, што вам забараняецца чараваць у калідорах у перапынках паміж заняткамі.
- Набор у каманды па квідытчу адбудзецца на другім тыдні семестра. Жадаючыя гуляць за свой каледж павінны звярнуцца да мадам Хуч.
- І, нарэшце, абавязаны папярэдзіць вас, што сёлета ўваход у правы калідор на трэцім паверсе зачынены для ўсіх, хто не жадае памерці страшнай і жудаснай смерцю.
Гары засмяяўся, але ён быў адзіны, хто так зрабіў.
- Ён жа ж гэта не сур'ёзна? - ціха пацікавіўся ён у Персі.
- Пэўна, сур'ёзна, - нахмурыўся Персі, не адводзячы вачэй ад Дамблдора, - дзіўна, звычайна ён тлумачыць, чаму нам нельга кудысьці хадзіць - напрыклад, у лесе жывуць небяспечныя пачвары, гэта мы ўсе ведаем... Ужо нам, старастам, мог бы і сказаць...
- А зараз, перш чым пайсці спаць, давайце праспяваем наш школьны гімн! - закрычаў Дамблдор.
Гары зазначыў, што ўсмешкі на тварах астатніх выкладчыкаў неяк застылі.
Дамблдор злёгеньку паварушыў чароўнай палачкай, так, быццам праганяў муху, якая села на яе кончык, і з палачкі выляцела доўгая залатая стужка. Яна паднялася высока над сталамі і, выгінаючыся, бы змяя, склалася ў словы.
- Абярыце кожны свой улюблёны матыў, - сказаў Дамблдор, - і - паехалі!
І школа зацягнула:
Хогвартс, Хогвартс, наш любімы Хогвартс,
Ты ўсіх нас павінны навучыць,
Цвярозых і п’яных, лысых і калматых,
Ўсіх, хто горы ведаў гатовы скарыць.
Калі што забудзем, ты нам нагадай,
Патлумач, калі не ведаем наогул.
Ты ж на гэта здольны, наш любімы Хогвартс,
Навучы, але не будзь залішне строгі.
Усё скончылі спяваць у розны час. Самымі апошнімі скончылі двайняты Уізлі, яны цягнулі словы ў тэмпе пахавальнага марша. Дамблдор да апошняга гуку дырыжаваў ім чароўнай палачкай, а калі яны даспявалі, апладыяваў гучней за ўсіх.
- Ах, музыка! - ціха ўсклікнуў ён, выціраючы хусцінкай мокрыя вочы, - Магія мацней за нашы здольнасці! Ну што ж, а зараз - спаць! Марш!
Гамонячым натоўпам першакласнікі-Грыфіндорцы ўслед за Персі пайшлі з Вялікай Залы ўверх па мармуровай лесвіцы. Ногі ў Гары зноў наліліся свінцом, але гэтым разам толькі таму, што ён моцна наеўся і стаміўся. Яму так хацелася спаць, што ён ужо зусім не здзіўляўся - ні таму, што людзі на партрэтах, што віселі ў калідорах, шапталіся і паказвалі пальцамі, калі дзеці праходзілі паблізу, ні таму, што Персі двойчы правёў іх праз дзверы, схаваныя за рухомымі панэлямі і за дыванамі на сцяне... Пазяхаючы, ледзь перасоўваючы ногі, хлопцы караскаліся ўверх па лесвіцах і, якраз калі стомлены Гары ўжо толькі марыў пра прыпынак, працэсія раптам спынілася.
У паветры віселі мыліцы, цэлая зграя, і, як толькі Персі зрабіў крок, яны пачалі кідацца зверху.
- Піўз, - шэптам растлумачыў Персі першакурснікам, - палтэргейст.
Персі падвысіў голас:
- Піўз - Прэч!
Адказам яму быў гучны, непачцівы гук, падобны на той, з якім паветра вырываецца з паветранага шарыка.
- Мне што, пайсці да Крывавага Барона?
Раздаўся хлапок, і з'явіўся маленькі чалавечак са зласлівымі, цёмнымі вочкамі і шырокім ротам. Ён вісеў у паветры, склаўшы па-турэцку ногі і прыціскаючы да жывата мыліцы.
- Ооооо! - праспяваў ён, ліха хахатнуўшы. – Першы курс! Вось пацеха!
Нечакана ён прасвістаў у іх над галовамі. Усё хутка нырнулі ўніз.
- Сыйдзі, Піўз, а не тое я ўсё распавяду Барону, май на ўвазе! - крыкнуў Персі.
Піўз паказаў язык і знік, папярэдне высыпаўшы мыліцы на галаву Нэвілу. Было чуваць, як палтэргейст нясецца прочкі і збівае на ляту рыцарскія даспехі.
- Ад Піўза трэба трымацца як мага далей, - перасцярог Персі, аднавіўшы рух. - З ім можа зладзіць адзін Крывавы Барон, а Барон нават нас, стараст, не слухаецца. Ну вось, мы і дайшлі.
У самім канцы калідора вісеў партрэт вельмі поўнай жанчыны, апранутай у сукенку з ружовага шоўка.
- Пароль? - спытала яна.
- Капут Драконіс, - адклікнуўся Персі. Партрэт сам па сабе ад'ехаў уверх, і ў сцяне з’явілася круглая адтуліна. Дзеці праціснуліся туды - Нэвілу спатрэбілася дапамога - і апынуліся ў агульнай гасцінай "Грыфіндора", утульным, круглым пакоі, абстаўленым пульхнымі крэсламі.