- Гэта ўспамінацель! - абвясціў Нэвіл. - Бабуля ведае, што я вечна ўсё забываю - а гэтая штука нагадвае, калі ты нешта забыўся зрабіць. Глядзіце - калі ўзяць яго ў рукі, і ён пачырванее… Ой! - Яго твар азмрочыўся, таму што успамінацель адразу ж зрабіўся чырвоным, - Калі ты нешта забыў…
Пакуль Нэвіл імкнуўся ўспомніць, што ж ён забыў, Драко Малфой, які праходзіў паблізу стала "Грыфіндора", выхапіў успамінацель у яго з рук.
Гары з Ронам ускочылі. У глыбіні душы яны даўно шукалі нагоду пабіць Малфоя. Нажаль, прафесар МакГонагал, якая валодала звышнатуральнай здольнасцю прадчуваць бойкі, вокамгненна апынулася побач.
- У чым справа?
- Малфой узяў мой успамінацель, прафесар.
Вылаяўшыся ў бок, Малфой тут жа шпурнуў успамінацель назад на стол.
- Жадаў паглядзець, - кінуў ён нядбайна і, шорхаючы, выдаліўся ў суправаджэнні эскорту - Крэба і Гойла.
А трэцяй гадзіне дня Гары, Рон і астатнія Грыфіндорцы паспешліва збеглі ўніз па прыступках галоўнага ўваходу ў двор на першы ў жыцці лётны занятак. Быў ясны дзень, лёгкі ветрык злёгку калыхаў траву, калі па спадзістым схіле яны спускаліся на гладкі, роўны газон у далёкай частцы двара, за якім высіліся цёмныя дрэвы забароненага лесу.
Слізэрынцы ўжо былі на месцы. На зямлі былі акуратна раскладзеныя дваццаць мётлаў. Гары аднойчы чуў, як Фрэд і Джордж Уізлі скардзіліся, што школьныя мётлы - проста жах, то вібруюць, калі заляціш занадта высока, а то, напрыклад, забіраюць улева.
Прыбыла настаўніца, мадам Хуч, невысокая жанчына з сівымі валасамі і каршаковымі вачыма.
- Ну, і чаго чакаем? - раўнула яна. - Усталі побач са сваімі метламі. Хутчэй!
Гары паглядзеў уніз, яму дасталася мятла, уся падрапаная, нібы аб яе штодня тачыла кіпцюры місіс Норыс.
- Выцягніце правую руку над мятлой, - загадала мадам Хуч, - і скажыце: "Уверх!".
- УВЕРХ! - закрычаў нястройны хор.
У Гары мятла тут жа ўскочыла ў руку, але так было не ва ўсіх. Мятла Герміёны Грэйнджэр пакацілася па зямлі ўбок, а ў Нэвіла наогул не зварухнулася. Можа быць, мётлы, як коні, адчуваюць, калі ты іх баішся, падумаў Гары; бо голас у Нэвіла вагаўся так, што было ясна - ён і думаць не жадае аб тым, каб адрываць ногі ад зямлі.
Мадам Хуч паказала, як трэба садзіцца на метлы, каб не саслізгваць, і стала расхаджваць уздоўж шэрагаў, папраўляючы становішча рук. Гары з Ронам адчулі зларадную асалоду, калі настаўніца растлумачыла Малфою, што калі ён усё жыццё так лётаў, значыць ён усё жыццё лётаў няправільна.
- Цяпер, па свістку, з сілай адштурхніцеся ад зямлі, - працягнула тлумачэнні мадам Хуч, - трымайце мятлу роўна. Падныміцеся на некалькі футаў, а потым адразу спускайцеся, для гэтага злёгку нахіліцеся наперад. Па свістку - раз - два..
Нэвіл, баяўся застацца на зямлі, калі астатнія паляцяць, а таму адштурхнуўся ад зямлі раней, чым мадам Хуч паднесла свісток да вуснаў.
- Вярніся, хлопчык! - закрычала яна, але Нэвіл ляцеў вертыкальна ўверх, як корак з бутэлькі - дванаццаць футаў - дваццаць футаў – трыццаць футаў... Гары бачыў, як Нэвіл, са смяротна-бледным перапужаным тварам, зірнуў уніз, ахнуў ад жаху, саслізнуў убок і …
ШМЯК! - раздаўся жудасны гук удара цела аб зямлю - Нэвіл бясформеннай грудай ляжаў у траве. Мятла яго працягвала падымацца ўсё вышэй і вышэй, потым устала на курс, гультаявата паплыла да Забароненага лесу і, нарэшце, знікла за дрэвамі.
Мадам Хуч, з тварам не менш збялелым, чым у Нэвіла, схілілася над хлопчыкам.
- Зламаў запясце, - пачуў Гары. - Ну давай, малы, уставай - нічога страшнага.
Яна звярнулася да астатніх.
- Распараджаюся не варушыцца, пакуль я адвяду гэтага хлопчыка ў амбулаторыю! Мётлы павінны заставацца там, дзе зараз - інакш выляціце з "Хогвартса" раней, чым паспееце сказаць "квідытч". Ну, пойдзем, любы.
Ледзь яны зніклі, Малфой пагардліва зарагатаў.
- Бачылі яго твар, гэтага мяшка з бульбай?
Астатнія Слізэрынцы таксама зарагаталі.
- Змоўкні, Малфой! - раўкнула Парваці Паціл.
- Оооо, ты абараняеш Лонгбатама? - пагардліва здзівілася Пансі Паркінсан, Слізэрынка з каменным тварам. - Вось ужо не думала, Парваці, што табе падабаюцца тоўстыя плаксы.
- Глядзіце! - крыкнуў Малфой, кідаючыся наперад і падымаючы нешта з зямлі. – Гэтае ж тая самая дурацкая штука, якую даслала бабка Лонгбатама.
Успамінацель зазіхацеў на сонцы, калі Малфой падняў яго ўверх.
- Дай сюды, Малфой, - спакойна прагаварыў Гары. Усё павярнуліся і з цікаўнасцю чакалі, што будзе.
Малфой гідка ухмыльнулся.
- Я думаю, трэба пакласці гэта куды-небудзь, каб Лонгбатам адразу ўбачыў - ну, напрыклад… на дрэва?