- Дай сюды! - крыкнуў Гары, але Малфой ускочыў на мятлу і ўзляцеў. Па ўсім, ён не хлусіў, ён сапраўды ўмеў лётаць, і лётаў добра. Завіснуўшы ля адной з самых верхніх галін дуба, ён крыкнуў: "На, трымай, Потэр!"
Гары схапіў мятлу.
- Не! - адчайна закрычала Герміёна Грэйнджэр. - Мадам Хуч забараніла лётаць - з-за цябе нам усім дастанецца!
Але Гары не звярнуў увагі на яе крыкі. Кроў стукала ў яго ў вушах. Ён сеў на мятлу, з сілай адштурхнуўся ад зямлі і адразу ж стаў падымацца ўверх, уверх; вецер адкінуў назад яго валасы - хваля асалоды абліла яго, і ён зразумеў, што нарэшце знайшлося тое, што можна рабіць без усякага навучання - лётаць было проста і выдатна. Ён злёгку пацягнуў мятлу уверх, каб падняцца трохі вышэй. Да яго данесліся віскі і ляманты пакінутых далёка ўнізе дзяўчынак, і захопленае гіканне Рона.
Гары рэзка развярнуў мятлу і апынуўся тварам да твару з Малфоям. Малфой здранцвеў.
- Дай сюды, - паўтарыў Гары, - а то я скіну цябе з мятлы!
- Ды няўжо ж, - сказаў Малфой, які, аднак, згубіў ужо сваю ўпэўненасць.
Нейкім чынам Гары ведаў, як яму варта рухацца. Ён нахіліўся наперад, ухапіў мятлу аберуч, і яна як дзіда панеслася ў Малфоя. Малфой цудам увярнуўся, а Гары, якога моцна занесла, выраўняў мятлу. Пакінутыя на зямлі запляскалі ў далоні.
- Што, Малфой, тут табе ніякіх Крэбаў і Гойлаў, як жа ты без іх? - здзекліва прамовіў Гары.
Мабыць, Малфой думаў аб тым жа. І прыдумаў.
- Тады злаві, калі зможаш! - крыкнуў ён і падкінуў шкляны шар высока ў паветра, а сам накіраваўся ўніз на зямлю.
Гары глядзеў на шар, які, як у запаволенай здымцы, спачатку падняўся ўвысь, а затым пачаў падаць. Хлопчык нахіліўся і накіраваў мятлу ўніз - у наступную секунду ён ужо імкліва набіраў хуткасць у амаль вертыкальным падзенні, спрабуючы нагнаць шар - вецер свістаў у вушах, зліваючыся з воклічамі назіральнікаў - Гары працягнуў руку - і ў метры ад зямлі падхапіў шар, якраз своечасова, каб паспець выраўняць мятлу, пасля чаго гладка прызямліўся на траву з надзейна заціснутым у кулаку ўспамінацелем.
- ГАРЫ ПОТЭР!
Сэрца хлопчыка звалілася значна хутчэй, чым ён сам толькі што зваліўся з неба. Да яго падбегла прафесар МакГонагал. Гары, дрыжачы, падняўся на ногі.
- Ніколі - за ўсю маю працу ў "Хогвартсе"…
Узрушэнне амаль пазбавіла прафесара МакГонагал мовы, і яе акуляры грозна зіхацелі: "Як ты мог – ты мог зламаць сабе шыю…"
- Ён не вінаваты, прафесар…
- Памаўчыце, міс Паціл…
- Але Малфой…
- Досыць, містэр Уізлі. Потэр, ідзіце за мной, зараз жа.
Пакідаючы поле, Гары паспеў зазначыць пераможны выраз на тварах Малфоя, Крэба і Гойла. Ён тупа паплёўся за прафесарам МакГонагал, якая рашучай хадой накіравалася да замка. Зараз яго выключаць, гэта ясна. Ён жадаў нешта сказаць, неяк абараніцца, але голас не слухаўся. Прафесар МакГонагал ні разу не абярнулася; яму даводзілася ледзь не бегчы, каб паспець за ёй. Вось усё і скончылася. Ён не пратрымаўся ў школе нават двух тыдняў. Праз дзесяць хвілін ён будзе пакаваць рэчы. Што скажуць Дурслі, калі ўбачаць яго на парозе свайго дома?
Уверх па прыступках галоўнага ўваходу, уверх па ўнутранай мармуровай лесвіцы, а прафесар МакГонагал усё яшчэ не вымавіла ніводнага слова. Яна рашуча маршыявала па калідорах, з сілай расчыняючы перад сабою дзверы. Гары асуджана ішоў следам. Пэўна, яго вядуць да Дамблдора? Ён успомніў пра Хагрыда, якога выключылі, але пакінулі ключнікам. Можа быць, яму дазволяць дапамагаць Хагрыду? У яго скруціла жывот ад думкі, што Рон і астатнія стануць сапраўднымі ведзьмакамі, у той час як ён, тужліва назіраючы за імі збоку, будзе цягаць за Хагрыдам яго мяшкі.
Прафесар МакГонагал спынілася перад уваходам у нейкі клас. Яна прыадчыніла дзверы і прасунула ўнутр галаву.
- Прашу прабачэння, прафесар Флітвік, можна мне Вуда? На хвілінку?
Вуда? у паніцы падумаў Гары; гэта што яшчэ за стварэнне?
Але Вуд аказаўся чалавекам, пяцікурснікам шчыльнага целаскладу, які выйшаў з класа прафесара Флітвіка ў поўным замяшанні.
- Ідзіце за мной, абодва, - загадала прафесар МакГонагал, і яны адправіліся па калідоры, Вуд на хаду з цікаўнасцю разглядаў Гары.
- Уваходзьце.
Прафесар МакГонагал расхінула перад імі дзверы ў іншы клас, дзе нікога не было, за выключэннем Піўза. Палтэргейст быў заняты: распісваў дошку непрыстойнымі словамі.
- Прэч, Піўз! - раўкнула яна. Півз з грукатам выпусціў крэйду ў бляшаную ўрну і выляцеў з пакоя, мармычучы праклёны. Прафесар МакГонагал зачыніла за ім дзверы і звярнулася тварам да хлопцаў.
- Потэр, гэта Олівер Вуд. Вуд - я знайшла вам лаўца.