Збянтэжаны выраз на твары Вуда змяніўся поўным захапленнем.
- Вы гэта сур'ёзна, прафесар?
- Абсалютна, - рашуча пацвердзіла прафесар МакГонагал. - Гэта прыроджаны талент. Ніколі не бачыла нічога падобнага. Вы ўпершыню селі на мятлу, праўда, Потэр?
Гары моўчкі кіўнуў. Ён цалкам не разумеў, што адбываецца, але, падаецца, яго не збіраліся выключаць, і да яго ног паступова пачала вяртацца адчувальнасць.
- Ён падхапіў гэтую штуку рукой, літаральна абрынуўшыся з пяцідзесяціфутавай вышыні, - распавядала прафесар МакГонагал Вуду. - І нават не падрапаўся. Сам Чарлі Уізлі не змог бы так.
Пры гэтых словах Вуд заззяў, як чалавек, усе мары якога раптоўна здзейсніліся.
- Калі-небудзь бачыў, як гуляюць у квідытч? - узбуджана спытаў ён.
- Вуд у нас капітан Грыфіндорскай каманды, - растлумачыла прафесар МакГонагал.
- У яго і фігура як раз тое, што трэба для лаўца, - гаварыў Вуд, абыходзячы Гары вакол і ацэньвальна аглядаючы яго з ўсіх бакоў. - Лёгкі - хуткі - трэба падабраць яму прыстойную мятлу, прафесар - я думаю, "Німбус 2000" або "Чыстую Перамогу-7".
- Мне трэба будзе пагаманіць з прафесарам Дамблдорам наконт таго, ці можна абыйсці правіла адносна першакурснікаў. Але, клянуся небам, нам патрэбна каманда не такая, як летась. У апошнім матчы Слізэрынцы проста растапталі нас, я потым ледзь не месяц не магла глядзець Снэйпу ў вочы…
Прафесар МакГонагал утаропіла ў Гары суворы погляд з-пад акуляраў.
- Спадзяюся даведацца, што вы трэніруецеся з усіх сіл, Потэр, інакш я магу змяніць сваё меркаванне аб скасаванні вашага пакарання.
І тут яе твар асвятліла нечаканая ўсмешка.
- Ваш бацька ганарыўся б вамі, - сказала яна. - Ён сам цудоўна гуляў у квідытч.
- Ты жартуеш!
Гэта было ў абед. Гары толькі што скончыў распавядаць Рону аб усім, што здарылася пасля таго, як прафесар МакГонагал адвяла яго са двара. У Рона ў роце знаходзіўся кавалак стэйка і луста лівернага пірага, але ён цалкам забыўся, што трэба жаваць.
- Лаўцом? - невыразна перапытаў ён. - Але першакурснікі ніколі... - ты будзеш самы малады гулец за апошнія…
- Сто гадоў, - скончыў за яго Гары, сам набіваючы рот пірагом. Ён вельмі прагаладаўся пасля турбот сённяшняга дня. - Вуд мне ўжо сказаў.
Рон быў так узрушаны, так захоплены, што не знаходзіў слоў, а проста сядзеў і глядзеў на Гары адкрыўшы рот.
- На наступным тыдні ў мяне пачнуцца трэніроўкі, - сказаў Гары, - толькі не кажы нікому, Вуд загадаў захоўваць гэта ў таямніцы.
У залу ўвайшлі Фрэд і Джордж Уізлі, агледзеліся, убачылі Гары і паспяшаліся да яго.
- Малайчына, - зашаптаў Джордж, - Вуд распавёў нам. Мы таксама ў камандзе - мы Адбівалы.
- Вось убачыце, сёлета мы абавязкова выйграем кубак, - сказаў Фрэд. - Мы ні разу не выйгравалі з тых часоў, як Чарлі скончыў школу, але ўжо сёлета каманда падбіраецца выдатная. А ты, пэўна, выдатна выступіў, Гары, Вуд ледзь не заікаўся, калі гаварыў пра цябе.
- Добра, нам трэба ісці, Лі Джордан кажа, што знайшоў новы таемны выхад са школы.
- А я ўпэўнены, што гэта той самы, за статуяй Георга Ліслівага, які мы выявілі яшчэ на першым курсе. Усё, пакуль!
Не паспелі адысці Фрэд з Джорджам, як з'явіліся іншыя, куды меней прыемныя, асобы: Малфой у суправаджэнні эскорту, Крэба і Гойла.
- Развітальная вячэра, так, Потэр? У колькі цягнік у Магляндыю?
- Побач са сваімі сябрукамі ты значна адважней, - вымавіў Гары ледзяным тонам. Вядома, у Крэба і Гойла не было абсалютна нічога чароўнага, але тут, побач з Высокім Сталом, за якім сядзела шмат настаўнікаў, ім з Ронам заставалася толькі сціскаць кулакі і лаяцца пра сябе.
- Я гатовы пазмагацца з табой адзін на адзін у любы час, - кінуў Малфой. - Калі не баішся, сёння ўначы. Чароўная дуэль. Без кантакту - адны чароўныя палачкі. Што гэта з табой? Мяркую, ніколі не чуў пра чароўныя дуэлі?
- Зразумела, чуў, - умяшаўся Рон, - я буду секундантам, а ў цябе хто?
Малфой змераў поглядам сваіх прыяцеляў.
- Крэб, - вырашыў ён. – Апоўначы падыходзіць? Сустрэнемся ў трафейнай; там заўсёды не зачынена.
Калі Малфой знік, Рон і Гары пераглянуліся.
- Што гэта такое, чароўная дуэль? - спытаў Гары. - І што значыць, што ты будзеш секундантам?
- Секундант павінен заняць тваё месца, калі ты загінеш, - нядбайна сказаў Рон, прыступаючы нарэшце да халоднага пірага. Аднак, убачыўшы выраз твару Гары, хутка дадаў: - Але гінуць толькі на сапраўдных дуэлях, разумееш, з сапраўднымі ведзьмакамі. А вы з Малфоем зможаце самае большае ацерушыць адзін аднаго іскрамі. Ніхто з вас не валодае магіяй настолькі, каб прычыніць іншаму сапраўдную шкоду. Упэўнены, ён чакаў, што ты адмовішся.