- А калі я ўзмахну палачкай, і нічога не здарыцца?
- Кінеш яе і дасі яму ў нос, - не задумваючыся адказаў Рон.
- Выбачайце.
Хлопчыкі паднялі вочы. Перад імі стаяла Герміёна Грэйнджэр.
- Нам наогул паесці дадуць? - абурыўся Рон.
Герміёна не звярнула на яго ніякай увагі і заказала з Гары.
- Я выпадкова чула вашу гутарку з Малфоем…
- Ага, выпадкова, - прамармытаў Рон.
- … і я лічу, што ты не павінен хадзіць па школе ўначы, падумай, колькі балаў страціць Грыфіндор, калі цябе зловяць, а цябе абавязкова зловяць. З твайго боку гэта будзе вельмі эгаістычны ўчынак.
- Але цябе гэта цалкам не датычыцца, - сказаў Гары.
- Да пабачэння, - дадаў Рон.
Як бы там ні было, а гэта не занадта годнае завяршэнне такога выдатнага дня, думаў Гары, лежачы ў ложку без сну, прыслухоўваючыся, як засынаюць Дын і Шэймас (Нэвіл застаўся пад наглядам мадам Помфры ў палаце школьнага шпіталя). Рон увесь вечар даваў яму рады кшталту "калі ён паспрабуе наслаць на цябе праклён, лепш увярніся, таму што я не памятаю, як іх блакаваць". Вялікая была верагоднасць патрапіць у лапы Філчу або місіс Норыс, і Гары разумеў, што спакушае лёс, за дзень ужо ў другі раз парушаючы школьныя правілы. З іншага боку, нахабны твар Малфоя стаяў ў яго перад вачыма - і ён спадзяваўся правучыць нягодніка, апынуўшыся з ім адзін на адзін. Гары не мог ўпусціць такога выпадку.
- Палова на дванаццатую, - нарэшце прашаптаў Рон. - Пайшлі.
Яны апранулі халаты, узялі палачкі, выйшлі з размешчанай у вежы спальні, уніз па лесвіцы, і апынуліся ў агульнай гасцінай Грыфіндора. Полымя ўсё яшчэ свяціла ў коміне, і ў яго слабым водбліску расстаўленыя ў бязладдзі крэслы падаваліся чорнымі пачварамі. Хлопцы ўжо падыходзілі да партрэта, за якім размяшчаўся выхад, як з найблізкага крэсла данёсся строгі голас: "Не магу паверыць, што ты вырашыўся на такое, Гары".
Запалілася лямпа. У крэсле сядзела Герміёна Грэйнджэр у ружовым халаце і начной кашулі.
- Ты! - абурана прашаптаў Рон. - Ідзі спаць!
- Я ледзь было не распавяла аб усім твайму брату, - рэзка адказала Герміёна, - Персі, ён жа стараста, ён не дапусціў бы такога.
Гары ўразіўся, да чаго жа дакучлівыя людзі бываюць на свеце.
- Пайшлі, - сказаў ён Рону. Гары адвёў партрэт Тоўстай Цёткі і выйшаў праз дзіру.
Але Герміёна не збіралася так проста здавацца. Яна палезла ўслед за Ронам, шыпячы як разлютаваная гуска.
- Ты зусім не думаеш аб родным каледжы, ты думаеш толькі аб сабе, я не жадаю, каб Слізэрынцы выйгралі кубак, а з-за цябе мы страцім усе балы, якія я атрымала ад прафесара МакГонагал за ператваральныя замовы.
- Знікні.
- Добра, але я вас папярэдзіла, вы яшчэ ўспомніце мае словы - у цягніку, калі вас адправяць дахаты. Якія ж вы ўсё-ткі…
Яны так і не даведаліся, якія ж яны. Герміёна паспрабавала адсунуць партрэт Тоўстай Цёткі і вярнуцца ў гасціную, але аказалася, што на партрэце ўжо нікога няма. Тоўстая Цётка вырашыла скарыстацца вольным часам і адправілася ў госці, тым самым пакінуўшы Герміёну па-за сценамі Грыфіндорскай вежы.
- Што ж мне цяпер рабіць? - выклікнула дзяўчынка ў паніцы.
- Што хочаш, - адказаў Рон. - А нам трэба ісці, і так спазняемся.
Яны нават не дайшлі да канца калідора, а Герміёна ўжо дагнала іх.
- Я іду з вамі, - заявіла яна.
- Нічога падобнага.
- Не думаеце ж вы, што я буду стаяць і чакаць, пакуль мяне зловіць Філч? А калі ён зловіць нас траіх, я скажу праўду, што спрабавала спыніць вас, а вы пацвердзіце.
- Хапляе ж нахабства… - гучна пачаў Рон.
- Ціха, вы абодва! - прыкрыкнул Гары. - Я нешта чую.
Да іх даносіўся дзіўны гук накшталт сапення.
- Місіс Норыс? - ледзьве вытхнуўся Рон, прыжмурыўшыся ў цемру.
Але гэта была не місіс Норыс. Гэта быў Нэвіл. Ён ляжаў, згарнуўшыся клубком на падлозе, і спаў, але здрыгануўся і прачнуўся, як толькі хлопцы падышлі бліжэй.
- Дзякуй Богу, вы мяне знайшлі! Я ужо не ведаю колькі тут сяджу, я забыўся на новы пароль і не змог патрапіць у спальню.
- Гавары цішэй, Нэвіл. Пароль "парасячы пятачок", але ён табе ўжо не дапаможа - Тоўстая Цётка кудысьці сыйшла.
- Як твая рука? - спытаў Гары.
- Нармалёва, - адказаў Нэвіл, дэманструючы руку. - Мадам Помфры вылечыла яе ў адну секунду.
- Выдатна - слухай, Нэвіл, нам тут трэба сюды-туды схадзіць, убачымся пазней…
- Не пакідайце мяне! - узмаліўся Нэвіл. - Я баюся заставацца тут адзін, Крывавы Барон ужо два разы праходзіў паблізу.
Рон паглядзеў спачатку на гадзіннік, а затым - з абурэннем - на Герміёну з Нэвілам.
- Калі з-за вас нас зловяць, я не супакоюся, пакуль не вывучу Праклён Дамавіка, аб якім казаў Квірэл, і не выпрабую яго на вас.