- Добра - калі ласка.
- НІЧОГА! Ха-хааа! Я ж сказаў, не скажу "нічога", пакуль не скажаце "калі ласка"! Ха-ха-ха! Хааааа! - І яны пачулі, як Піўз са свістам нясецца прочкі, а Філч шле наўздагон яму праклёны.
- Ён думае, гэтыя дзверы зачыненыя, - шэптам сказаў Гары. - Значыць, у нас ёсць шанец ўратавацца, прынамсі, я так думаю - адстань, Нэвіл! - Увесь гэты час Нэвіл церабіў Гары за рукаў халата. - Ну што?
Гары павярнуўся - і адразу ж зразумеў, што. На секунду яму здалося, што ўсё што адбываецца - благі сон; тое, што ён убачыў, было ўжо залішне, калі ўлічыць усё, што адбылося за сённяшні вечар.
Яны знаходзіліся зусім не ў класным пакоі, як ён меркаваў. Яны знаходзіліся ў калідоры. Забароненым калідоры на трэцім паверсе. І зараз стала зразумела, чаму ён забаронены.
Прама ў вочы ім глядзеў сабака-монстар. Сабака такіх памераў, што ён запаўняў сабою ўсю прастору ад падлогі да столі. У яго было тры галавы. Тры пары шалёных вачэй; тры насы, з ноздрамі, якія раздуліся пры выглядзе няпрошаных гасцей; тры разяўленыя пашчы, з якіх тоўстымі вяроўкамі звісала сліна.
Сабака стаяў даволі спакойна, нерухома ўтаропіўшы шэсць вачэй на дзяцей. Тым не менш, Гары было абсалютна ясна, што ўсе яны дагэтуль жывыя толькі таму, што сваім нечаканым з'яўленнем заспелі пачвару знянацку. Аднак ён хутка прыходзіў у сябе - не было ніякіх сумненняў адносна таго, што азначала вуркатанне, якое даносілася з самых нетраў гіганцкага тулава.
Гары схапіўся за дзвярную ручку - паміж Філчам і смерцю ён абраў першае.
Дзеці высыпалі ў дзвярны праём, Гары з сілай зачыніў дзверы, і яны пабеглі, амаль паляцелі, па калідоры ў зваротны бок. Філч, мусіць, вырашыў шукаць іх у іншым месцы, яго нідзе не было відаць, ды хлопцы аб ім і не думалі; яны жадалі толькі аднаго - апынуцца ад страшнага сабакі як мага далей. Яны беглі не спыняючыся, пакуль не апынуліся ля партрэта Тоўстай Цёткі на сёмым паверсе.
- Дзе гэта вас насіла? - спытала тая, падазрона аглядаючы ўзбуджаныя, потныя фізіяноміі.
- Усё роўна, няважна, парасячы пятачок, парасячы пятачок, - цяжка дыхаючы, прагаварыў Гары, і партрэт ад’ехаў ў бок. Хлопцы ўскараскаліся ў агульную гасціную і зваліліся, дрыжачы, у крэслы.
Прайшло даволі шмат часу, перш чым яны змаглі размаўляць. Нэвіл дык наогул выглядаў так, нібы назаўжды страціў магчымасць казаць.
- Што яны сабе думаюць, трымаюць такую пачвару ў школе? – урэшце рэшт сказаў Рон. - На месцы гэтага сабакі я б сеў на дыету.
Магчымасць нармалёва дыхаць вярнулася да Герміёны разам са скандальным характарам.
- Няўжо ніхто з вас нічога не заўважыў? - раздражнёна крыкнула яна. - Вы што, не бачылі, на чым стаіць гэты сабака?
- На падлозе? - выказаў здагадку Гары. - Я не глядзеў ёй пад ногі, мне і галоваў хапіла.
- Не, не на падлозе. Ён стаяў на люку. Цалкам зразумела, што ён нешта ахоўвае.
Герміёна ўстала.
- Трэба думаць, вы жудасна сабою задаволеныя. А нас маглі забіць - або, што яшчэ горш, выключыць. Зараз жа, калі вы не супраць, я пайду спаць.
Рон глядзеў ёй услед, раскрыўшы рот.
- Не, мы не супраць, - прамармытаў ён. - Можна падумаць, мы яе сілай за сабою цягнулі.
Аднак словы Герміёны прымусілі Гары прызадумацца. Кладучыся ў ложак, ён напружана думаў, што ж такое ахоўвае гэты сабака? Як там казаў Хагрыд? "Грынгатс" - самае надзейнае месца на свеце, калі трэба нешта схаваць - за выключэннем, хіба што, "Хогвартса"….
Падаецца, мяты скрутак з сейфа нумар семсот трынаццаць знайшоўся.
— РАЗДЗЕЛ X —
Хэлоўін
Малфой не даў веры ўласным вачам, калі на наступную раніцу ўбачыў, што Рон з Гары ўсё яшчэ ў школе, да таго ж маюць цалкам вясёлы, хоць і стомлены, выгляд. Сапраўды, раніцай сустрэча з трохгаловай пачварай здалася зусім не страшнай, а наадварот, займальнай, і сябрам нават захацелася, каб з імі здарылася яшчэ што-небудзь такога ж кшталту. А пакуль Гары распавёў Рону ўсе падрабязнасці, датычныя загадкавага скрутка, па ўсім, перапраўленага з "Грынгатса" ў "Хогвартс", і хлопчыкі праводзілі шмат часу ў роздумах, што ж гэта такое магло быць, калі яно патрабавала такой строгай сакрэтнасці.
- Нешта вельмі каштоўнае або вельмі небяспечнае, - упэўніваў Рон.
- Або і тое, і другое адначасова, - дадаваў Гары.
Але, паколькі адзінай пэўнай звесткай аб загадкавым прадмеце было тое, што ягоны памер не перавышае пяці сантыметраў, шанцы здагадацца, што гэта можа быць такое, былі роўныя нулю.
Ані Герміёна, ані Нэвіл не выявілі адмысловай цікавасці да таго, што знаходзіцца пад люкам з сабакам. Адзінае, чаго жадаў Нэвіл - ніколі больш не набліжацца да жудаснай жывёліны.