Ён выцягнуў з кішэні мяшок са звычайнымі мячамі для гольфа, і праз некалькі хвілін яны з Гары ўжо былі ў паветры, Вуд з усёй сілы шпурляў мячыкі як мага далей, а Гары імкнуўся іх злавіць.
Ён не прапусціў аніводнага, і Вуд быў у найпоўным захапленні. Праз паўгадзіны стала зусім цёмна і працягваць трэніроўку стала немагчыма.
- Сёлета на кубку будзе выгравіравана наша імя, - радасна гаварыў Вуд па дарозе ў замак, - не здзіўлюся, калі ты будзеш гуляць лепш, чым сам Чарлі Уізлі, а ён мог бы гуляць за зборную Англіі, калі б не адправіўся да чорта на рогі лавіць драконаў.
Магчыма, з-за сваёй занятасці - як-ніяк тры разы на тыдзень трэніроўкі, і гэта апроч выканання звычайных хатніх заданняў - Гары не заўважыў, як прайшло два месяцы з таго часу, як ён паступіў у "Хогвартс". Замак стаў яму домам значна больш родным, чым дом на Прайвет Драйв. І заняткі станавіліся ўсё больш цікавейшымі, зараз, калі ён авалодаў асновамі майстэрства.
Неўпрыкмет наступіў Хэлоўін. Прачнуўшыся раніцай, дзеці адчулі пах гарбузоў. І, што было яшчэ прыемней, у гэты ж дзень на занятках па замовах прафесар Флітвік абвясціў, што, паводле ягонага меркавання, клас гатовы да таго, каб пачаць навучацца ўменню прымушаць прадметы лётаць па паветры, а гэтага ўсе з вялізным нецярпеннем чакалі - з таго самога дня, калі па ўзмаху рукі прафесара Нэвілава жаба як ракета апісала круг пад столлю. Для заняткаў прафесар Флітвік падзяліў клас на пары. Гары дастаўся Шэймас Фініган (што для Гары з'явілася вялікай палёгкай, ён стараўся не заўважаць Нэвіла, які старанна лавіў яго погляд). Рону, між тым, давялося працаваць з Герміёнай Грэйнджэр. Цяжка было сказаць, хто быў больш гэтым абураны, Рон або Герміёна. Яна так і не размаўляла з імі з таго дня, як Гары даслалі мятлу.
- Не забудзьце выканаць той зграбны паварот запясця, які мы з вамі рэпетавалі! - прарыпеў прафесар Флітвік са свайго стосу кніг. - Рэзка размахніцеся і лёгка секаніце, запомнілі? Размахнутцца і секануць. Акрамя таго, вельмі важна прамаўляць чароўныя словы правільна - не забывайце пра ведзьмака Баруфіа, які сказаў "у" замест "н" і апынуўся ў быка на рогах.
Як высвятлілася, задача была вельмі складанай. Гары з Шэймасам рэзка размахваліся і злёгеньку хвасталі, але пёрка, якое ім належыла запусціць у неба, нерухома ляжала на стале. Шэймас ад нецярпення тыкнуў у пёрка чароўнай палачкай, яно загарэлася, і Гары давялося тушыць пажар уласнай шапкай.
Рон за суседнім сталом таксама не дамогся адмысловых поспехаў.
- Вінгардзіўм Левіоза! - адчайна выкрыкваў ён, як млын размахваючы доўгімі рукамі.
- Ты няправільна прамаўляеш, - лаялася Герміёна. - Трэба казаць "Він-гар-ды-юм Ле-ві-о-за", "гар" павінна быць доўгім, а “ю” – болей мяккім.
- Сама і скажы, калі такая разумная, - злаваўся Рон.
Герміёна падкасала доўгія рукавы сукенкі, ліха ўхмахнула палачкай і сказала:
- Вінгардыюм Левіоза!
Пёрка ўзнялося над сталом і затрымцела ў паветры футах у чатырох над галовамі ў дзяцей.
- Выдатна! - узрадаваўся прафесар Флітвік і запляскаў у ладкі. - Усё паглядзелі на міс Грэйнджэр, у яе атрымалася!
Да канца ўроку Рон быў у кепскім настроі.
- Не дзіўна, што яе ўсё трываць не могуць, - сказаў ён Гары, калі яны ўдвух прабіраліся па перапоўненым калідоры, - гэта не дзяўчынка, а жах нейкі, папраўдзе.
Хтосьці на хаду ўрэзаўся ў Гары, і гэта была Герміёна. Выпадкова зірнуўшы ёй у твар, Гары са здзіўленнем убачыў, што яна ўся ў слёзах.
- Пэўна, яна пачула твае словы.
- Ну і што? - з выклікам кінуў Рон, але выгляд у яго тым не менш зрабіўся збянтэжаны, - не магла ж яна не зазначыць, што ў яе няма сяброў.
Герміёна не прыйшла на наступны ўрок і не з'яўлялася ўсю другую палову дня. На шляху ў Вялікую Залу на святкаванне Хэлоўіна Рон з Гары пачулі, як Парваці Паціл узбуджана распавядае сваёй сяброўцы Лавандзе, што Герміёна плача ў туалеце і просіць, каб яе пакінулі ў спакоі. Рон збянтэжыўся яшчэ больш, але праз хвіліну яны ўжо ўвайшлі ў Вялікую Залу, святочнае ўбранне якой прымусіла тут жа забыцца на Герміёну.
Тысячы жывых кажаноў пляскалі крылцамі пад столлю і па сценах, утвараючы гірлянды, у той час, як яшчэ тысячы нізкімі аблокамі віселі над сталамі, ад чаго полымя свечак у гарбузах трапятала і напаўняла залу таямнічым святлом. Казачныя стравы з'явіліся на залатых талерках нечакана, гэтак жа, як гэта было на вячэры ў гонар пачатку навучальнага года.
Гары як раз набіваў рот печанай бульбай, калі ў залу ўварваўся прафесар Квірэл з перакошаным ад жаху тварам, і цюрбанам ссунутым набок. Ён падбег да крэсла прафесара Дамблдора, знясілена прываліўся да стала і з цяжкасцю прахрыпеў: