- Лепш я, чым ты, - хорам заявілі Рон з Герміёнай. Гары падумаў, што Снэйп наўрад ці адмовіць, калі папрасіць яго ў прысутнасці іншых выкладчыкаў.
Ён давалокся да настаўніцкай і пастукаў. Адказу не было. Ён зноў пастукаў. Цішыня.
Можа, Снэйп пакінуў кнігу там? Трэба паглядзець. Гары пхнуў дзверы, так, каб яны прыадчыніліся, зазірнуў у настаўніцкую - і апынуўся сведкай жудаснай сцэны.
У настаўніцкай знаходзіліся Снэйп і Філч, удвух. Снэйп трымаў мантыю прыўзнятай да кален. На назе ў яго была страшэнная крывавая рана. Філч працягваў Снэйпу чысты бінт.
- Чортава жывёліна, - казаў Снэйп. - Якім, скажыце на літасць, чынам можна ўсачыць адначасова за трыма галовамі?
Гары жадаў было акуратна прычыніць дзверы, але…
- ПОТЭР!
Снэйп, перакасіўшыся ад лютасці, хутка апусціў мантыю. Гары сутаргава праглынуў.
- Я толькі хацеў даведацца, ці нельга мне атрымаць назад кніжку.
- ВОН АДСЮЛЬ! ПРЭЧ!
Гары паспяшаўся ўцячы, пакуль Снэйп не здагадаўся адняць яшчэ балы. Ён куляй кінуўся наверх.
- Ну як, атрымалася? - спытаў Рон, калі задыханы Гары сел побач з ім і Герміёной. - Што гэта з табой?
Ціхім шэптам Гары распавёў сябрам аб убачаным.
- Ведаеце, што гэта значыць? - практычна бязгучна прашаптаў ён напрыканцы. - У Хэллоуін Снэйп спрабаваў прайсці паблізу трохгаловага сабакі! Вось куды ён накіроўваўся, калі мы яго бачылі - ён жадае выкрасці тое, што ахоўвае пачвара! Клянуся мятлой, гэта ён упусціў троля, каб ускарыстацца панікай!
Герміёна глядзела шырока распюшчанымі вачыма.
- Не, ён не стаў бы, - запярэчыла яна. - Згодна, ён не наймілейшы на свеце чалавек, але ён не стаў бы нічога красці ў Дамблдора, тым больш, калі сам Дамблдор аддае перавагу трымаць гэта ў бяспечным месцы.
- Слухай, Герміёна, ты і сапраўды лічыш, што ўсе настаўнікі святыя або нешта гэтага кшталту? - раззлаваўся Рон. - Я згодны з Гары. Я таксама не давяраю Снэйпу. Але што яму трэба? Што ж такое цікавае пільнуе наш сабачка?
Гары лёг у ложак, але галава яго гула ад недазволеных пытанняў. Нэвіл даўно хроп, а вось Гары быў не ў стане заснуць. Ён паспрабаваў ні аб чым не думаць - яму абавязкова трэба было выспацца перад першым у яго жыцця матчам па квідытчу - але выраз твару Снэйпа ў момант, калі той зразумеў, што Гары заўважыз рану ў яго на назе, аказалася не так проста забыць.
Неўзабаве прыйшоў яркі халодны світанак. Вялікая Зала быў поўная панадлівых пахаў смажаных кілбасак і вясёлай балбатнёй тых, хто прадчуваў цікавае гледзішча.
- Табе абавязкова трэба паесці.
- Не жадаю.
- З'еш хоць бутэрброд, - настойвала Герміёна.
- Не магу.
Гары пачуваўся жудасна. Праз гадзіну яму мелася выйсці на поле.
- Гары, у цябе не будзе сіл гуляць, - сказаў Шэймас Фініган. - Лаўцоў вечна б'юць і пхаюць гульцы іншай каманды.
- Дзякуй за клопат, Шэймас, - падзякаваў Гары, назіраючы, як той палівае кілбаску кетчупам.
Аб адзінаццатай гадзіне ўся школа сабралася на трыбунах квідытчнага поля. Шмат у каго былі біноклі. Наогул, сядзенні ў выпадку неабходнасці самі ўздымаліся ў паветра, але ўсё ж часам было цяжка сачыць за ходам гульні.
Рон з Герміёнай селі ў верхнім шэрагу разам з Нэвілам, Шэймасам і Дынам - вестхэмскім фанатам. У таямніцы ад Гары яны з папсаваных Скраберс прасцін зрабілі вялікі плакат. На плакаце было напісана: "Потэра ў Прэзідэнты!", а ўнізе Дын, які добра маляваў, намаляваў Грыфіндорскага ільва. Потым Герміёна трохі павядзьмарыла, і надпіс стала міргаць, змяняючы колеры.
Тым часам, Гары разам з камандай пераапранаўся ў квідытчную форму - вопратку малінавага колеру (Слізэрынцы гулялі ў зялёным).
Вуд прачысціў горла, заклікаючы гульцоў да ўвагі.
- Паважаныя спадары, - пачаў ён.
- І спадарышні, - перабіла Паляўнічая Ангеліна Джонсан.
- І спадарышні, - пагадзіўся Вуд. – Час надышоў.
- Вялікі час, - сказаў Фрэд Уізлі.
- Якога мы ўсе так чакалі, - сказаў Джордж. - Мы ведаем прамову Олівера напамяць, - растлумачыў Фрэд адмыслова для Гары, - мы ў камандзе з мінулага года.
- Памаўчыце, вы двое, - прыкрыкнуў Вуд. - Сёлета каманда ў нас лепш, чым калі-небудзь за апошнія шмат гадоў. Мы павінны выйграць. Я ў гэтым упэўнены.
Ён бліснуў вачыма, нібы кажучы: "А інакш!…"
- Вось так. Час. Жадаю поспехаў. Пайшлі!
Гары пакінуў распранальню ўслед за Фрэдам і Джорджам і, молячыся, каб не ўпасці ад хвалявання, выйшаў на поле пад гучныя вітальныя крыкі.
Матч судзіла мадам Хуч. Яна стаяла ў цэнтры поля з мятлой у руцэ, чакаючы, пакуль збяруцца абедзве каманды.