- Мне падаецца, я ведаю, ад каго, - сказаў Рон, пунсавеючы і паказваючы на бясформенны пульхны пакет. - Ад маёй маці. Я гаварыў ёй, што ты не чакаеш ні ад каго падарункаў і - о, не! - застагнаў ён. - Яна звязала табе фірмовы швэдар Уізлі.
Гары нецярпліва разарваў пакунак і дастаў тоўсты ізумрудна-зялёны швэдар і вялікую скрынку хатніх ірысак.
- Кожны год яна вяжа нам усім па швэдару, - растлумачыў Рон, разгортваючы свой уласны падарунак, - мне заўсёды барвовы.
- Вось выдатна, - шчыра захапіўся Гары, спрабуючы іряску, вар'яцка смачную.
У наступным падарунку таксама былі цукеркі - вялікая скрынка шакалабак ад Герміёны.
Застаўся толькі адзін падарунак. Гары ўзяў скрутак, узважыў яго ў руках, спрабуючы адгадаць, што гэта можа быць. Скрутак быў вельмі лёгкі. Гары распакаваў яго.
Нешта лёгкае, цякучае, серабрыста-шэрае пралілося-саслізнула на пол, дзе і застыгла, зіхоцячы зморшчынамі.
- Я чуў пра такое, - сказаў Рон ахрыплым голасам, губляючы скрынку ўсесмачных арэшкаў, атрыманую ад Герміёны. - Калі гэта тое, што я думаю, то - гэта сапраўды вельмі рэдкая і вельмі каштоўная рэч.
- А што гэта?
Гары падняў з полу зіготкую серабрыстую тканіну, вельмі дзіўную навобмацак - нібы матэрыял быў вытканы з вады.
- Гэта плашч-нябачнік, - прашаптаў Рон з глыбокай павагай. - Я упэўнены, што гэта менавіта ён - апрані.
Гары загарнуўся ў плашч, і Рон мімаволі ўскрыкнуў.
- Гэта ён! Паглядзі ўніз!
Гары паглядзеў сабе на ногі, але ног не было. Ён стрымгалоў кінуўся да люстэрка. Як і варта было чакаць, яго адлюстраванне глядзела на яго, вось толькі галава ў адлюстравання вісела ў паветры, а цела не было зусім. Ён нацягнуў плашч на галаву, і адлюстраванне знікла.
- Тут занатоўка! - крыкнуў Рон. - Занатоўка выпала!
Гары зняў плашч і схапіў ліст. Яно было напісана вузкім, кручкаватым, незнаёмым почыркам:
”Твой бацька перад смерцю пакінуў гэта мне на захоўванне. Надыходзіць час перадаць гэта табе. Выкарыстай яго з розумам.
Жадаю вясёлых, шчаслівых Каляд.”
Подпіса не было. Гары задуменна глядзеў на занатоўку. Рон захапляўся плашчом.
- Я б што заўгодна аддаў за такое, - прызнаўся ён. - Што заўгодна. Слухай, што гэта з табой?
- Нічога, - адказаў Гары. Ён адчуў сябе вельмі дзіўна. Хто даслаў плашч? Ці сапраўды ён належаў калісьці яго бацьку?
Але, не паспеў ён нічога сказаць і нават падумаць, як дзверы ў спальню адчыніліся і ў пакой уваліліся Фрэд з Джорджам. Гары паспешна схаваў плашч. Яму не хацелася дзяліцца ўражаннямі ні з кім больш.
- З Калядамі!
- Глядзі - у Гары таксама швэдар!
Фрэд і Джордж былі апранутыя ў аднолькавыя сінія швэдры, на адным з якіх была вышытая вялікая жоўтая літара "Ф", а на іншым - "Д".
- А між іншым, для Гары матулька прыстаралася, - заявіў Фрэд, узяўшы ў рукі швэдар Гары, - вось што значыць чужое дзіця.
- А ты свой чаму не апранаеш, Рон? Ну-ка, давай, ён цёплы і прыемны, - закамандаваў Джордж.
- Цярпець не магу барвовы, - застагнаў Рон нерашуча, нацягваючы каўнер на галаву.
- На тваім няма літары, - разглядаў Джордж швэдар малодшага брата, - Мабыць, маці ўпэўненая, што ты ніколі не забываеш свайго імя. Ёй неўздагад, што і мы не дурні - сапраўды ведаем, хто з нас Дрэд, а хто - Фордж.
- Што за шум? - У дзверы прасунулася галава Персі Уізлі, з выразам крайняга неўхвалення на твары. Мяркуючы па ўсім, ён таксама ўжо часткова праглядзеў свае падарункі, ва ўсялякім разе, праз руку ў яго быў перакінуты швэдар, неадкладна заўважаны Фрэдам.
- "С"! Значыць - "стараста"! Давай, апранай, Персі, мы свае ўжо апранулі, і нават Гары.
- Я - не - жадаю… - задушана сіпеў Персі, пакуль двайняты сілай прапіхвалі яго галаву ў каўнер. У выніку гэтай працэдуры акуляры ў старасты з'ехалі набок.
- Усё адно ты сёння сядзіш з намі, - сказаў Джордж. - Каляды - сямейнае свята.
Двайняты пакінулі спальню, валакучы Персі за рукі-за ногі ўніз галавой.
За ўсё жыццё ў Гары яшчэ не было такога раскошнага каляднага абеду. Сотні румяных смажаных індычак; горы смажанай і варанай бульбы; вялізныя талеркі маленькіх танюткіх сасісак; горы зялёнага гарошку з алеем; караваны срэбных соўснікаў з густой, духмянай падліўкай і журавінным соўсам - а таксама мноства чароўных крэкераў, расстаўленых па ўсім стале праз кожныя пару-тройку футаў. Гэты фантастычна прыгожы стол не ішоў ані ў якое параўнанне з тым, што звычайна робяць на Каляды маглы. Успомніць толькі жаласныя патугі Дурслі - яны ўпрыгожвалі калядныя стравы выродлівымі пластмасавымі цацкамі і ўбогімі папяровымі парасонікамі. Гары з Фрэдам на дваіх разламалі чароўны крэкер, і той не проста хруснуў - падарваўся з гарматным грукатам, накрыўшы хлопцаў клубамі блакітнага дыму, а знутры выскачыла контрадміральская фуражка і некалькіх жывых белых мышак. За Высокім Сталом сядзеў Дамблдор, які змяніў востраканцовы чароўны галаўны ўбор на саламяную рознакаляровую шапку, ён весела кудахтаў над анекдотам, які яму толькі што распавёў прафесар Флітвік.