Жанчына была надзвычай добрая сабою. У яе былі цёмна-рудыя валасы, а вочы… у яе вочы такія ж, як у мяне, падумаў Гары, краху наблізіўшыся да люстэрка. Ярка-зялёныя - абсалютна той жа разрэз, але зараз Гары зазначыў слёзы; усміхаючыся, жанчына ў той жа час плакала. Высокі, худы, чорнавалосы чалавек стаяў побач з ёй, абдымаючы яе за плечы. Ён насіў акуляры, і валасы ў яго былі моцна растрапаныя. Яны тарчма стаялі на патыліцы, зусім як у Гары.
Гары падышоў так блізка да люстэрка, што ледзь не ўпёрся носам ва ўласнае адлюстраванне.
- Мама? - прашаптаў ён. - Тата?
Яны толькі глядзелі і ўсміхаліся. Павольна, паступова, Гары ўгледзеўся ў твары астатніх людзей у люстэрку, і ўбачыў яшчэ некалькі пар зялёных вачэй, зусім як у яго, некалькі насоў, таксама зусім як у яго, а ў аднаго дзядка сапраўды гэтак жа тырчалі каленкі - Гары ўпершыню ў жыцці сустрэўся са сваёй сям'ёй.
Потэры ўсміхаліся і дружна махалі Гары, а ён прагна ўзіраўся ў іх твары, прыціснуўшы далоні да паверхні люстэрка, так, як быццам жадаў прайсці скрозь шкло і дакрануцца да родных. Ён выпрабоўваў ні на што не падобнае пранізлівае пачуццё, як быццам хтосьці змяшаў у адзінае цэлае і вялікую радасць, і вялікі смутак.
Колькі часу прастаяў ён так, ён не ведаў. Адлюстраванне не знікала, і Гары глядзеў і глядзеў, пакуль падалены шум не вярнуў яго да рэальнасці. Ён не мог тут больш заставацца, яму трэба было паспець дабрацца да спальні. Ён адарваў погляд ад твару маці, прашаптаў: "я яшчэ прыйду" і паспяшаўся прочкі з пакоя.
- Мог бы мяне абудзіць, - пакрыўджана буркнуў Рон.
- Пойдзем сёння, я збіраюся зноў пайсці і жадаю паказаць табе люстэрка.
- Я жадаў бы ўбачыць тваіх маці і тату, - з запалам сказаў Рон.
- А я жадаю ўбачыць тваю сям'ю, усіх Уізлі, ты зможаш паказаць мне старэйшых братоў і ўсіх астатніх.
- Іх ты і так зможаш убачыць, - махнуў рукой Рон, - прыязджай улетку ў госці і ўбачыш. Да таго ж, можа, гэтае люстэрка паказвае толькі памерлых. Шкада толькі, што не атрымалася нічога высвятліць пра Фламеля. З'еш хоць бекон, што гэта ты нічога не ясі?
Гары не мог праглынуць ні кавалачка. Уначы ён сустрэўся са сваімі бацькамі і сёння зноў іх убачыць. Ён і думаць забыў пра Фламеля. Гэта больш не падавалася яму важным. Якая розніца, што там ахоўвае гэтая трохгаловая псіна? І нават калі Снэйп выкрадзе тое, што яна ахоўвае, якая каму розніца?
- Што з табой? - спытаў Рон. - Ты нейкі дзіўны.
Больш за ўсё Гары баяўся, што ён не здолее зноў знайсці пакой, дзе стаіць люстэрка. Яны ахінуліся плашчом разам з Роном і ісці даводзілася значна павольней, чым учора аднаму. Удвух, яны пастараліся прайграць увесь шлях Гары, пасля таго, як ён пакінуў бібліятэку, і блукалі па цёмных калідорах больш за гадзіну.
- Мне холадна, - паскардзіўся Рон. - Можа, ну яго, пойдзем назад?
- Не! - прашыпеў Гары. - Я адчуваю, гэта дзесьці побач.
У процілеглым кірунку праслізнуў цыбаты прывід ведзьмы, а больш ніхто не трапляўся. Рон зусім ужо было разныўся, што ногі ў яго заільдзянелі, але тут Гары зазначыў рыцарскія даспехі.
- Гэта тут - прама тут - вось!
Яны адчынілі дзверы. Гары скінуў плашч на падлогу і падбег да люстэрка.
Вось яны - маці і тата так і праззялі пры з'яўленні Гары.
- Бачыш? - прашаптаў Гары.
- Нічога не бачу.
- Ды глядзі ж! Глядзі… вось яны ўсё…
- Я бачу толькі цябе.
- Паглядзі як след, давай, устань на маё месца.
Гары адступіў, але, калі Рон устаў на яго месца перад люстэркам, то ён больш не ўбачыў сваёй сям'і, зараз ён бачыў аднаго толькі Рона ў байкавай піжаме.
Рон, аднак, як зачараваны ўтаропіўся на сваё адлюстраванне.
- Паглядзі на мяне! - выклікнуў ён.
- Ты таксама бачыш сваю сям'ю?
- Не - я адзін - але толькі я не такі - я старэйшы - і я лепшы вучань!
- Што?
- Я… у мяне нашыўка, як была ў Біла… а ў руках кубак каледжа і яшчэ квідытчны кубак… і яшчэ я капітан квідытчнай каманды!
Рон з цяжкасцю адарваўся ад цудоўнага відовішча і захоплена зірнуў на Гары.
- Як ты думаеш, гэтае люстэрка прадказвае будучыню?
- Як гэта? У маёй сям'і ўсё памерлі - дай я яшчэ пагляджу…
- Ты ўчора ўсю ноч глядзеў, дай лепш я пагляджу.
- Ты ўсяго толькі трымаеш кубак, што ў гэтым цікавага? А я жадаю паглядзець на бацькоў.
- Не пхайся!
Нечаканы шум раздаўся з калідора і паклаў канец спрэчцы. Хлопцы і не разумелі, як гучна раскрычаліся.
- Хутчэй!
Рон ледзьве паспеў з галавой атуліць сябе і Гары, а вочы місіс Норыс ужо абшнырвалі пакой. Рон з Гары стаялі не дыхаючы, думаючы аб адным і тым жа - ці дзейнічае плашч на катоў? Праз некаторы час, які здаўся ім вечнасцю, місіс Норыс развярнулася і выйшла.