- Тут небяспечна заставацца - яна, пэўна, адправілася за Філчам, я ўпэўнены, яна нас чула. Пайшлі хутчэй адгэтуль.
І Рон пацягнуў Гары з пакоя.
На наступную раніцу снег яшчэ не растаў.
- Згуляем у шахматы? - прапанаваў Рон.
- Не жадаю.
- Можа, пайдзем у госці да Хагрыда?
- Не жадаю… Ідзі адзін.
- Я ведаю, аб чым ты думаеш, Гары, аб гэтым люстэрку. Не хадзі туды сёння.
- Чаму?
- Не ведаю, проста прадчуванне - а потым, цябе ўжо некалькі разоў ледзь не злавілі. Снэйп, Філч, місіс Норыс - усе яны так і гойсаюць вакол. Што з таго, што яны цябе не бачаць? А калі яны натыкнуцца на цябе? А калі ты саб'еш што-небудзь па дарозе?
- Ты прама як Герміёна.
- Я сур'ёзна, Гары, не хадзі.
Але ў Гары было толькі адно жаданне - зноў устаць перад чароўным люстэркам, і ніякі Рон не мог яго спыніць.
У трэці раз ён знайшоў дарогу значна хутчэй. Ён ішоў так хутка, што вырабляў куды больш шуму, чым падавалася разумным, але, тым не менш, нікога не сустрэў.
І вось зноў бацькі ўсміхаліся яму, а адзін з дзядуль радасна ківаў галавой. Гары сеў на падлогу перад люстэркам. Нішто не магло памяшаць яму правесці гэтую ноч разам з сям'ёй. Нішто на свеце.
Акрамя…
- Такім чынам - ты зноў тут, Гары?
Гары здалося, што яго ўнутранасці ператварыліся ў лёд. Ён азірнуўся. На парце ля сцяны сядзеў ніхто іншы, як прафесар Альбус Дамблдор. Пэўна, Гары нават не заўважыў, як прайшоў паблізу яго, у сваім імкненні хутчэй патрапіць да люстэрка.
- Я… я не заўважыў вас, сэр.
- Проста дзіўна, да чаго блізарукія становяцца нябачнікі, - прамовіў Дамблдор, і Гары з палёгкай убачыў, што дырэктар усміхаецца.
- Такім чынам, - працягваў Дамблдор, лёгка саслізнуўшы з парты на падлогу і прысаджваючыся ля Гары, - ты, як і сотні іншых да цябе, адкрыў цуды Запаветнага Люстэрка.
- Я не ведаў, што яно так завецца, сэр.
- Але, я мяркую, ты ўжо зразумеў, што яно робіць?
- Яно… ну… паказвае мне маю сям'ю…
- А твайму сябру Рону яно паказала, што ён лепшы вучань.
- Адкуль…
- Мне не патрэбны плашч, каб стаць нябачным, - мякка сказаў Дамблдор. - А зараз, ты здагадаўся, што паказвае ўсім нам Запаветнае Люстэрка?
Гары пагушкаў галавой.
- Дазволь мне растлумачыць. Самы шчаслівы чалавек на зямлі мог бы выкарыстаць Запаветнае Люстэрка як звычайнае люстэрка, гэта значыць, ён глядзеў бы ў яго і бачыў сябе такім, які ён ёсць. Разумееш?
Гары падумаў. А затым сказаў павольна:
- Яно паказвае нам тое, што мы жадаем… усе, што мы жадаем…
- І так, і не, - ціха прамовіў Дамблдор. - Яно паказвае нам не больш і не менш, чым найглыбейшае, самае адчайнае жаданне, што ідзе з самай глыбіні нашага сэрца. Ты ніколі не ведаў сваёй сям'і - убачыў усіх сваякоў ля цябе. Рональд Уізлі, вымушаны вечна існаваць у цені сваіх старэйшых братоў, убачыў сябе ў адзіноце, да таго ж лепшым з лепшых. Аднак гэтае люстэрка не дае нам ані ведаў, ані праўды. Шматлікія людзі загубілі сваю будучыню перад гэтым люстэркам, зачараваныя тым, што яны бачаць, або здурэлі, не ведаючы, ці дакладна, ці магчыма тое, што ім паказана.
- Заўтра люстэрка будзе перанесена на новае месца, і я прашу цябе, Гары, больш не шукаць яго. Калі ты выпадкова натыкнешся на яго ў будучыні, ты ведаеш, чаго чакаць. Не варта лунаць у аблоках і забываць аб рэальным жыцці, падумай аб гэтым. Ну, а зараз, чаму б табе зноў не апрануць гэты выдатны плашч і не адправіцца ў ложак?
Гары падняўся.
- Сэр… Прафесар Дамблдор? Можна вас аб нечым спытаць?
- Зразумела, да таго ж ты ўжо гэта зрабіў, - усміхнуўся Дамблдор. - Аднак, ты можаш задаць мне яшчэ адно пытанне.
- Што вы бачыце ў гэтым люстэрку?
- Я? Я бачу сябе з тоўстымі баваўнянымі шкарпэткамі ў руках.
Гары вытарашчыў вочы.
- Шкарпэтак ніколі не бывае занадта шмат, - растлумачыў Дамблдор. - Вось і яшчэ адны Каляды прайшлі, а мне так і не падарылі ні адной пары. Усё чамусьці лічаць, што мне можна дарыць толькі кніжкі.
Толькі калі Гары зноў апынуўся ў сябе ў ложку, яму прыйшло ў галаву, што Дамблдор, магчыма, не быў з ім цалкам адкрыты. Але, з іншага боку, падумаў ён, спіхваючы Скраберс з падушкі, пытанне было залішне асабістым.
— РАЗДЗЕЛ XIII —
Нікалас Фламель
Дамблдор упэўніў Гары не шукаць больш Запаветнае Люстэрка; рэшту калядных вакацый плашч-нябачнік правёў у згорнутым выглядзе на дне куфара. І усё-ткі Гары ніяк не атрымоўвалася забыцца на ўбачанае у люстэрку. Па начах яму сталі сніцца кашмары. Зноў і зноў ён бачыў, як бацькі знікаюць у страшным выбліску зялёнага святла, і чуў, як пранізлівы голас заходзіцца ў прыступе сатанінскага рогату.