- А-а-але я н-н-е …
- Выдатна, - перабіў Снэйп. - Неўзабаве ў нас будзе магчымасць пагутарыць яшчэ, а да таго часу вы ўсё абдумаеце і вырашыце, на чыім вы баку.
Ён накінуў каптур на галаву і імкліва знік. Стала амаль зусім цёмна, але Гары ўсё-ткі мог бачыць Квірэла. Той стаяў нерухома, нібы скамянеўшы.
- Гары, дзе ты быў? - пранізліва закрычала Герміёна.
- Нашы перамаглі! Нашы перамаглі! Ты перамог! - екатаў Рон, барабанячы Гары па спіне. - А я паставіў Малфою фінгал, а Нэвіл адзін напаў на Крэба і Гойла! Ён усё яшчэ ў лякарні, але мадам Помфры кажа, што з ім усё будзе ў парадку - а ён гаворыць, што яшчэ пакажа Слізэрынцам! Усе цябе чакаюць у гасцінай, мы наладзілі пір, Фрэд з Джорджам сцягнулі з кухні пірожныя і яшчэ шмат чаго!
- Гэта ўжо ўсё роўна, - сказаў Гары амаль бязгучна, - давайце знойдзем пусты пакой, я вам такое распавяду…
Ён пераканаўся, што ў пакоі няма Піўза і шчыльна зачыніў дзверы, а затым распавёў сябрам усё, што бачыў і чуў.
- Так што мы апынуліся правы, гэта і на самай справе філасофскі камень, і Снэйп спрабуе прымусіць Квірэла быць саўдзельнікам. Снэйп спытаў, ці ведае ён, як прайсці паблізу Флуфі - і яшчэ ён гаварыў пра нейкія "фокусы" - значыць, камень ахоўвае не толькі сабака, але і якая-небудзь замова, а можа, і не адна, да таго ж, Квірэл напэўна наклаў на яго якое-небудзь заклён ад сіл зла, скрозь які Снэйпу самому не прадзерціся...
- Дык ты хочаш сказаць, што камень у бяспецы толькі датуль, пакуль Квірэл не расколецца? - устрывожылася Герміёна.
- Тады камня не будзе да наступнага аўторку, - безапеляцыйна заявіў Рон.
— РАЗДЗЕЛ XIV —
Норберт, нарвежскі дракон
Квірэл, аднак, аказаўся болей стойкім, чым яны думалі. Тыдзень праходзіў за тыднем, прафесар бляднеў і худнеў, але было непадобна, што ён хутка здасца.
Кожны раз, праходзячы па калідоры трэцяга паверху, Рон, Гары і Герміёна прыкладвалі вуха да дзвярэй, каб пераканацца, што адтуль па-ранейшаму даносіцца бурчанне Флуфі. Снэйп расхаджваў па школе ў звычайным сваім благім настроі, і гэта быў дакладны знак, што камень пакуль знаходзіцца ў бяспецы. Пры сустрэчах з Квірэлам Гары імкнуўся ўсміхацца як мага больш падбадзёрвальна, а Рон зараз сароміў усякага, хто кпіў над заіканнем прафесара.
У Герміёны, між тым, былі і іншыя клопаты апроч філасофскага камня. Яна пачала складаць навучальныя планы, малявала ўсялякія таблічкі, рабіла ў сшытках пазнакі каляровымі чарніламі. Гары з Ронам нічога не мелі б супраць гэтага, ды толькі Герміёна з вялікім занудствам спрабавала прымусіць іх рабіць тое ж самае.
- Герміёна, іспыты яшчэ праз сто гадоў.
- Праз дзесяць тыдняў, - адрэзала Герміёна. - Гэта зусім не сто гадоў, хутчэй адна секунда, Нікалас Фламель мяне б зразумеў.
- Але нам няма шасці соцень гадоў, - нагадаў ёй Рон. - У любым выпадку, нашто табе ўсё гэта вучыць, ты і так усё ведаеш.
- Нашто вучыць? Ты з глузду з’ехаў? Ты што, не разумееш? Калі не здаць гэтыя іспыты, нас не перавядуць на другі курс! Гэта вельмі адказныя іспыты, даўно ўжо трэба было пачаць рыхтавацца, аб чым я толькі думала, дзе была мая галава…
Нажаль, пункт гледжання Герміёны цалкам падзялялі настаўнікі. Яны так завалілі студэнтаў заданнямі, што велікодныя вакацыі, у адрозненне ад калядных, прайшлі амаль непрыкметна. Ды і нялёгка было адключыцца ад вучобы, калі над душой увесь час вісела Герміёна, то паўтараючы дванаццаць спосабаў выкарыстання драконавай крыві, то адпрацоўваючы ўзмахі чароўнай палачкай. Гары і Рон, пазяхаючы і енчачы, праводзілі большую частку вольнага часу ў бібліятэцы з Герміёнай і імкнуліся хоць неяк разабрацца з дадатковымі заданнямі.
- Ніколі мне ўсяго гэтага не запомніць, - сумна ўздыхнуў аднойчы Рон, кінуў пяро і з нудой утаропіўся ў бібліятэчнае акно. За акном ззяў першы па-сапраўднаму вясновы дзень. Неба было поўна чыстага блакіту, і ў паветры адчувалася набліжэнне лета.
Гары, які ў гэты час адшукваў "бадзян дзікі" у "Тысячы чароўных траў і грыбоў", не ўздымаў галавы ад кніжкі, пакуль Рон не крыкнуў:
- Хагрыд! А ты што робіш у бібліятэцы?
Хагрыд шаркаючай хадой вылез з-за паліц, хаваючы нешта за спінай. Прызнацца, у сваім кратовым кажуху ён выглядаў вельмі недарэчна.
- Ды глядзеў тут адну дробязь, - сказаў ён штучна-абыякава, імкнучыся адцягнуць увагу дзяцей, што неадкладна выклікала ў іх пякучая цікавасць. - А вам чаго тут спатрэбілася? - І ён раптам спытаў падазрона: - Вы не па Фламелеву душу, не?