- Ды мы сто гадоў назад высвятлілі, хто ён такі, - адмахнуўся Рон. - А яшчэ мы ведаем, што ахоўвае твой сабачка, ён ахоўвае філасофскі ка…
- Шшшш! - Хагрыд хутка агледзеўся вакол, каб упэўніцца, што ніхто не падслухоўвае. - Чаго гарлапаніш на ўсю бібліятэку, здурнеў?
- Дарэчы, мы жадалі задаць табе некалькі пытанняў, - умяшаўся Гары, - Хто або што яшчэ, акрамя Флуфі, ахоўвае камень?
- ШШШШШ! - зноў шыкнуў Хагрыд. - Слухайце сюды. Прыходзьце да мяне папазней. Не абяцаю, што ўсё распавяду, толькі няма чаго аб гэтым на кожным кроку крычаць, навучэнцы не павінныя пра гэтае ведаць. Падумаюць яшчэ, што гэта я вам сказаў…
- Тады ўбачымся, - сказаў Гары.
Хагрыд выдаліўся, нядбайна валакучы ногі.
- Што гэта ён хаваў за спіной? - задуменна працягнула Герміёна.
- Думаеш, што-небудзь пра камень?
- Схаджу я зірну, у якім аддзеле ён капаўся, - Рон быў толькі рады адпачыць ад вучобы. Ён вярнуўся праз хвіліну са стосам кніг у руках і зваліў іх усе на стол.
- Пра драконаў! - зашаптаў ён. - Хагрыд чытаў пра драконаў! Вы толькі паглядзіце: "Драконы Вялікабрытаніі і Ірландыі", "Ад яйка да д'ябла", "Даведнік драканавода".
- Хагрыд заўсёды жадаў мець дракона, ён мне сам сказаў, у першую ж сустрэчу, - успомніў Гары.
- Але гэта незаконна, - сказаў Рон. - Утрыманне драконаў забароненае Чароўнай Канвенцыяй 1709 года, гэта ўсім вядома. Як ведзьмакам хавацца ад маглаў, калі яны будуць трымаць драконаў у двары? Ды і, акрамя таго, драконаў немагчыма прыручыць, яны небяспечныя. Бачылі бы вы апёкі, якія засталіся ў Чарлі ад румынскіх дзікіх драконаў!
- Але ж у Англіі няма дзікіх драконаў? - з надзеяй спытаў Гары.
- Вядома ж, ёсць, - адказаў Рон. - Звычайныя валійскія і гібрыдныя чорныя. І задаюць жа яны працы міністэрству магіі, скажу я вам! Чараўнікам рэгулярна даводзіцца змяняць памяць маглаў, якія бачылі драконаў, каб яны нічога не памяталі.
- Што ж такое задумаў Хагрыд?
Наблізіўшыся да халупы ключніка праз гадзіну, хлопцы з здзіўленнем выявілі, што вокны шчыльна завешаны. Хагрыд крыкнуў: "Хто там?", перш чым упусціць іх унутр, а потым адразу жа дбайна зачыніў дзверы.
Усярэдзіне было горача як у лазні. Нягледзячы на цёплае надвор'е, у коміне шугаў агонь. Хагрыд заварыў гарбату і прапанаваў зрабіць бутэрброды з казляцінай, але дзеці адмовіліся.
- Ну, чаго жадалі даведацца?
Не было сэнсу хадзіць вакол. І Гары адказаў:
- Ты можаш нам сказаць, хто або што акрамя Флуфі ахоўвае філасофскі камень?
Хагрыд нахмурыўся.
- Яс'справа, не магу, - адрэзаў ён. - Па-першае, сам не ведаю. Па-другое, вы і так ужо надта разумныя, так што, і ведаў бы, не сказаў. Калі камень тут, значыць, так трэба. Яго ледзь не скралі з "Грынгатса" - ну, гэта вы ўжо зразумелі? Ды і пра Флуфі даведаліся, хопіць вам інфармацыі.
- Ой, Хагрыд, кінь! Нам ты, можа, і не жадаеш казаць, але ўжо сам жа ўсё ведаеш. Тут нічога не можа адбыцца без цябе, праўда? - ласкавым голасам вымавіла Герміёна. Барада Хагрыда тузанулася, і стала зразумела, што ён заўсміхаўся. - Нам толькі цікава, хто забяспечваў ахову, - працягвала Герміёна. - Нам цікава, каму Дамблдор давярае настолькі, каб папрасіць аб дапамозе, ну, акрамя цябе, вядома.
Пры гэтых апошніх словах Хагрыд зламаўся . Гары і Рон з захапленнем і падзякай паглядзелі на Герміёну.
- Ну… Гэта, пэўна, не страшна, калі я вам скажу… Дайце-ка ўспомніць… Ён узяў у мяне Флуфі… Потым сёй-той з настаўнікаў наклаў закляцці… Прафесар Спроўт - прафесар Флітвік - прафесар МакГонагал, - Хагрыд як быццам прыбіваў прафесараў да далоні, загінаючы пальцы, - прафесар Квірэл - ну, і сам Дамблдор таксама, яс'справа. Пачакайце, кагосьці запамятаваў… А ну так, і прафесар Снэйп яшчэ.
- Снэйп?
- Ага. Слухайце, што вы ніяк не супакоіцеся? Зразумейце, Снэйп дапамагаў абараніць камень, чаго яму камень красці!
Гары ведаў, што і Рон, і Герміёна падзяляюць яго меркаванне: раз Снэйп сам прымаў удзел у забеспячэнні абароны каменя, то яму нічога не каштуе высвятліць, якімі заклёнамі абаранілі камень астатнія настаўнікі. Магчыма, ён ужо ўсё ведае - акрамя, падаецца, заклёна Квірэла і спосабу абыйсці Флуфі.
- А ты адзіны, хто ведае, як прайсці паблізу Флуфі, Хагрыд? - трывожна спытаў Гары. - І ты нікому не скажаш, так? Нават каму-небудзь з настаўнікаў?
- Ні-ні, ні адной жывой душы! Ведаем толькі я і Дамблдор.
- Што ж, гэта ўжо нешта, - ціха сказаў Гары сваім сябрам. - Хагрыд, а можна адчыніць акно? А тое я ўжо закіпаю.
- Нельга, Гары, прабач, - адмовіў Хагрыд. Ён кінуў погляд у комін. Гары таксама паглядзеў туды.
- Хагрыд! Што гэта?
Але ён ужо і так здагадаўся, што гэта такое. У полымі, пад імбрычкам, ляжала вялікае чорнае яйка.