- Ах, гэта! - працягнуў Хагрыд, цяробячы бараду, - Гэта… э-э-э…
- Адкуль ты гэта ўзяў, Хагрыд? - Рон прысеў на кукішкі ў агню, каб лепей разгледзець яйка. - Гэта ж каштуе вельмі вялікіх грошай!
- Выйграў, - сказаў Хагрыд. - Надоечы ў вёсцы. Пайшоў прапусціць пару кілішачкаў, ну, і перакінуліся ў карцішкі з адным мужычком. Ды ён, падавалася, быў толькі рады збыць гэта з рук.
- Але што ж ты з ім будзеш рабіць, калі ён вылупіцца? - з жахам спытала Герміёна.
- Ну, я тут гэта… у кніжках парыўся, - Хагрыд выцягнуў з-пад падушкі здаравенны том, - у бібліятэцы ўзяў. "Аб выгодах утрымання драконаў у хатняй гаспадарцы" - састарэлая, факт, але ўсё тут ёсць, і што яйка трэба трымаць у агні - таму мамкі дыхаюць на іх, ясна? - і што, калі вылупіцца, раз у паўгадзіны даваць коўшык сумесі каньяку з цыплячай крывёй. І вось яшчэ - як вызначаць пароду па яйку - у мяне нарвежскі гарбаты. Рэдкі экзэмпляр.
Ён быў страшэнна задаволены сабою, але Герміёна не падзяляла яго радасці.
- Хагрыд, ты жывеш у драўляным доме, - нагадала яна.
Але Хагрыд не слухаў. Ён шчасліва напяваў нешта пад нос, варушачы вуглі.
Такім чынам, хлопцам дадалося турботы: як бы хто не пазнаў, што Хагрыд трымае ў сябе ў халупе забароненага дракона.
- Цікава, якое яно, спакойнае жыццё? - уздыхнуў Рон, пасля таго, як ужо шмат дзён, вечар за вечарам, яны гераічнымі высілкамі дараблялі хатнія заданні. Герміёна зараз складала навучальныя планы і для Гары з Ронам - чым даводзіла хлопцаў да шаленства.
Аднойчы за сняданкам, Хэдвіг прынесла Гары занатоўку ад Хагрыда. Занатоўка складалася ўсяго толькі з двух слоў: "Ён вылупляецца".
Рон прапанаваў прагуляць гербалогію і пахутчэй адправіцца ў халупу. Але Герміёна і чуць аб гэтым не захацела.
- Герміёна, як ты думаеш, калі ў нас у наступны раз будзе магчымасць праназіраць, як вылупляецца дракон?
- Нам трэба ісці на ўрокі, інакш у нас будуць непрыемнасці, прычым гэта дробязі ў параўнанні з тым, што чакае Хагрыда, калі высвятліцца, чым ён займаецца…
- Ціха! - шэптам прыкрыкнуў Гары.
Непадалёк, усяго ў некалькіх метрах, стаяў Малфой - і ён замёр, прыслухваючыся. Што ён паспеў пачуць? Выраз яго твару цалкам не спадабаўся Гары.
Рон з Герміёнай спрачаліся ўсю дарогу да кабінета гербалогіі, і, урэшце рэшт, Герміёна згадзілася збегаць да Хагрыда падчас вялікай перамены. Калі раздаўся ўдар звана, які азначаў канец уроку, яны хутка пакідалі мерныя савочкі і пабеглі на ўзлесак. Хагрыд быў з чырвоным ад радаснай узрушанасці тварам:
- Амаль вылупіўся.
Ён правёў іх унутр.
Яйка ляжала на стале. Па шкарлупіне ішлі глыбокія расколіны. Усярэдзіне нешта варушылася, і адтуль даносіліся пацешныя гукі, якія нагадвалі пстрычкі.
Усе ўчатырох яны прысунулі крэслы бліжэй да стала і, імкнучыся не дыхаць, сталі назіраць.
Нягледзячы на пільнае чаканне, яны тым не менш здрыгануліся, калі раптам раздалося гучнае храбусценне, пасля чаго шкарлупіна развалілася на часткі. На стол выпаў немаўля-дракон. Толькі з вялізнай нацяжкай можна было назваць яго прыгожым. Гары падумалася, што больш за ўсё ён падобны на чорны, складзены, мяты парасонік. Драцяныя крылы падаваліся вялізнымі ў параўнанні з кашчавым кампактным цельцам, у яго было доўгі лычык з шырокімі ноздрамі, зачаткавыя ражкі і вытарашчаныя памяранчавыя вочкі.
Дракончык чхнуў. З ноздраў выляцелі іскрынкі.
- Ну ці не прыгажун? - варкатнуў Хагрыд. Ён працягнуў руку і хацеў пакалашмаціць немаўля па галаве. Той адгыркнуўся і ледзь не адхапіў Хагрыду палец, паказаўшы пры гэтым востранькія зубкі.
- Вось які ты, малы! Зірніце - прызнаў мамку!
- Хагрыд, - спытала Герміёна, - а з якой хуткасцю растуць нарвежскія гарбатыя?
Хагрыд збіраўся было адказаць, але раптам твар яго спалатнеў - ён ускочыў і кінуўся да акна.
- Што здарылася?
- Хтосьці падглядваў, там, за фіранкамі - нейкі хлопец – усё, пабег назад да школы...
Гары стрымгалоў кінуўся да дзвярэй і вызірнуў на вуліцу. Нават на адлегласці ён пазнаў гэтую фігуру.
Малфой бачыў дракона.
Нешта такое з'явілася ва ўсмешцы Малфоя, з-за чаго на працягу ўсяго наступнага тыдня Гары, Рон і Герміёна не знаходзілі сабе месца ад турботы. Большую частку вольнага часу яны праводзілі ў прыцемненай халупе Хагрыда і спрабавалі заклікаць да яго розуму.
- Яго трэба выпусціць, - пераконваў Гары, - выпусціць на волю.
- Не магу, - упіраўся Хагрыд, - ён яшчэ маленькі, ён не выжыве.
Хлопцы паглядзелі на дракона. Усяго за тыдзень той вырас у тры разы. З ноздр у яго ішоў дым. Хагрыд быў так з ім заняты, што закінуў усе іншыя абавязкі. Па падлозе ў бязладдзі валяліся пустыя бутэлькі з-пад брэндзі ўперамешку з курынымі пёрамі.