- Я назваў яго Норберт, - замілавана распавёў Хагрыд, не адрываючы ад дракона вільготных вачэй. - Ён мяне ўжо пазнае, глядзіце: Норберт! Дзе матуля?
- З глузду з’ехаў, - канстатаваў Рон на вуха Гары.
- Хагрыд, - гучна паклікаў Гары. - Праз два тыдні твой Норберт перарасце па памеры твой дом. А Малфой у любы момант напаклёпнічае Дамблдору.
Хагрыд прыкусіў губу.
- Я… я ведаю, мне нельга пакінуць яго тут, але пакуль… не магу я без яго.
Гары раптам звярнуўся да Рона.
- Чарлі, - сказаў ён.
- Ты ўжо таксама таго, - абвясціў Рон. - Я Рон.
- Ды не - Чарлі - твой брат, Чарлі. Які ў Румыніі. Які вывучае драконаў. Можна паслаць Норберта да яго. Чарлі яго выкарміць, а потым выпусціць на волю.
- Добрая ідэя! - узрадаваўся Рон. - Як табе, Хагрыд?
Урэшце рэшт, Хагрыд пагадзіўся, што, прынамсі, можна паслаць Чарлі саву, параіцца.
Наступны тыдзень цягнулася немагчыма доўга. У сераду ўвечары Герміёна і Гары ў адзіноце сядзелі ў гасцінай, астатнія даўно ўжо разыйшліся спаць. Гадзіннік на сцяне толькі што прабіў апоўначы, калі з шумам расхінулася адтуліна за партрэтам. Адтуль як чорт з табакеркі з'явіўся Рон, сцягваючы плашч-нябачнік. Ён вярнуўся ад Хагрыда, якому дапамагаў карміць Норберта. Норберт зараз сілкаваўся дохлымі пацукамі, прычым еў іх цэлымі кошыкамі.
- Ён мяне ўкусіў! - паскардзіўся Рон, паказваючы руку, перабінтаваную прапітанай крывёй насоўкай. - Я зараз немаведама колькі пяро не змагу трымаць! Нічога жудасней гэтага дракона я ў жыцці не бачыў, а паслухаць, як кудахтае над ім Хагрыд - гэта і зайка, і кіска, і рыбка! Калі я сыходзіў, ён спяваў гэтаму пудзілу калыханку!
З акна данеслася асцярожнае паляпванне.
- Гэта Хэдвіг! - выклікнуў Гары, спяшаючыся ўпусціць саву. - Яна прынесла адказ ад Чарлі!
Тры галавы схіліліся над пасланнем:
“Дарагі Рон!
Як жыццё? Дзякуй за ліст - я буду вельмі рады ўзяць нарвежскага дракона, аднак, даставіць яго сюды будзе нялёгка. Мне падаецца, самым разумным будзе перадаць дракона з маімі сябрамі, якія збіраліся прыехаць наведаць мяне. Праблема толькі ў тым, што іх могуць затрымаць пры ўвозе забароненай жывёліны.
Не маглі б вы занесці дракона на самую высокую вежу ў суботу апоўначы? Яны будуць чакаць вас там і забяруць дракона ўначы, каб ніхто не ўбачыў.
Дашліце адказ як мага хутчэй.
З любоўю,
Чарлі”
Дзеці пераглянуліся.
- У нас ёсць плашч-нябачнік, - сказаў Гары. - Гэта не павінна быць вельмі складана - мне падаецца, плашч досыць вялікі, каб пад ім маглі схавацца двое з нас разам з Норбертам.
Сябры з ім пагадзіліся - што паслужыла лішнім доказам таго, наколькі няўдалым быў для іх апошні тыдзень. Яны былі гатовыя на ўсё, каб пазбавіцца Норберта - і Малфоя.
На шляху выканання плану паўстала нечаканая перашкода. Да раніцы ўкушаная рука Рона распухла так, што зрабілася разы ў два больш свайго нармалёвага памеру. Рон сумняваўся, ці варта ісці да мадам Помфры - раптам яна адразу пазнае ўкус дракона? Аднак, па ўсім, выбару ўжо не было. Месца ўкусу набыла злавесны зеленаваты колер. Мабыць, зубы Норберта былі атрутныя.
У канцы дня Гары і Герміёна пабеглі ў бальнічнае крыло наведаць Рона і знайшлі яго ў ложку ў жудасным стане.
- Гэта не толькі з-за рукі, - прашаптаў ён, - хоць яна так баліць, што, падаецца, хутка адваліцца. Малфой сказаў мадам Помфры, што хоча ўзяць у мяне кнігу, яна яго ўпусціла, і ён жудасна нада мной здзекаваўся. Усё пагражаў, што распавядзе, хто мяне насамрэч укусіў - я сказаў, сабака, але мадам Помфры падобна, не паверыла - не трэба было мне яго біць на квідытчым матчы, зараз ён мне помсціць.
Гары з Герміёнай па меры сіл пастараліся супакоіць Рона.
- Затое ў суботу апоўначы ўсё будзе ззаду, - сказала Герміёна, але гэта цалкам не суцешыла Рона. Наадварот, ён рыўком сеў у пасцелі і ўвесь пакрыўся халодным потым.
- У суботу апоўначы! - застагнаў ён хрыпла. - Не - толькі не гэта! Я толькі што ўспомніў - ліст ад Чарлі ляжаў у той самай кнізе, якую ўзяў Малфой! Зараз ён будзе ведаць, што мы збіраемся вывезці Норберта.
Ні Гары, ні Герміёна не паспелі адказаць. Увайшла мадам Помфры і загадала пакінуць хворага - Рону, паводле ейных словаў, патрабаваўся адпачынак.
- Занадта позна што-небудзь змяняць, - сказаў Герміёне Гары. - У нас няма часу, каб даслаць Чарлі яшчэ адну саву, і наогул, гэта, можа быць, наш адзіны шанец пазбавіцца ад Норберта. Давядзецца рызыкнуць. І давядзецца ўзяць плашч, Малфой пра яго не ведае.