Калі яны прыйшлі да Хагрыда са справаздачай аб апошніх навінах, Фанг сядзеў поруч халупы з перавязаным хвастом. Хагрыд размаўляў з імі праз акно.
- Не магу вас упусціць, - прасоп ён. - У Норберта пераходны ўзрост - але я з ім зладжу.
Пачуўшы пра ліст ад Чарлі, Хагрыд ледзь не заплакаў, хоць, магчыма, і не толькі ад суму - Норберт у гэты час цяпнуў яго за нагу.
- Уууух! Нічога, нічога, проста чаравік пракусіў - гуляецца! - дурны яшчэ, разумееце.
Дурны біў хвастом па сцяне халупы, і ад гэтага ў вокнах дрыжала шкло. Гары і Герміёна вярталіся ў замак з адзінай думкай - дачакацца суботы.
Мабыць, калі б яны не так моцна хваляваліся з-за таго, што ім трэба зрабіць, яны б пашкадавалі Хагрыда ў момант раставання з Норбертам. Ноч была цёмнай і хмурнай, і дзеці злёгку спазніліся, таму што ім прыйшлося чакаць, пакуль Півз прыбярэцца з вестыбюля, дзе ён сам з сабою гуляў у тэніс.
Хагрыд падрыхтаваў Норберта да адпраўкі, і той быў клапатліва спакаваны ў вялікую скрыню.
- Я там паклаў і пацукоў, і брэндзі, яму хопіць на дарогу, - у голасе Хагрыда выразна гучалі з цяжкасцю падаўляемыя рыданні. - І мішка яго ўлюблёны таксама там.
У скрынцы нешта затрышчала - падаецца, мішцы адарвалі галаву.
- Да пабачэння, Норберт! - ўсхліпваў Хагрыд, пакуль Гары з дапамогай Герміёны хаваў кошык пад плашчом-нябачнікам, - матуля цябе ніколі не забудзе!
Як ім атрымалася данесці кошык да замка, яны і самі не маглі зразумець. Хвіліны, цікаючы, няўхільна набліжалі іх да паўночы, і яны ўпарта цягнулі Норберта ўверх па мармуровай лесвіцы ў вестыбюль і далей, па цёмных калідорах. Уверх па яшчэ адной лесвіцы, яшчэ - нават кароткі шлях, нядаўна адчынены Гары, не занадта палегчыў задачу.
- Амаль дашлі! - перарывіста ўзвясціў Гары, калі яны падышлі да пераходу ў самую высокую вежу замка.
Нешта мільганула наперадзе, ледзь не прымусіўшы іх выпусціць кошык. Забыўшы аб тым, што яны нябачныя, дзеці кінуліся глыбей у цень, імкнучыся разгледзець цёмныя сілуэты двух людзей, зусім недалёка ад іх.
Прафесар МакГонагал, у халаце з шатландкі і з сетачкай на валасах, за вуха трымала Малфоя.
- Парушэнне! - крычала яна. - Мінус дваццаць балаў у "Слізэрына"! Блукаць тут сярод ночы, ды як ты асмеліўся…
- Вы не разумееце, прафесар. Сюды павінен прыйсці Гары Потэр - з драконам!
- Якая несусветная лухта! Як ты смееш так хлусіць! Пайшлі - я павінна паведаміць пра цябе прафесару Снэйпу, Малфой!
Пасля гэтага здарэння стромкая шрубавая лесвіца на вяршыню вежы падалася найлягчэйшай дарогай на свеце. Але, датуль, пакуль яны не вышлі вонкі, на халоднае начное паветра, дзеці не вырашаліся зняць плашч-нябачнік, а калі нарэшце знялі, то былі шчаслівыя, што могуць зноў дыхаць вольна. Герміёна сплясала джыгу.
- Малфоя пакаралі! Я зараз заспяваю!
- Толькі не гэта, - паспешна сказаў Гары.
У выдатным настроі з нагоды Малфоя, яны чакалі сяброў Чарлі, а Норберт тым часам шалеў у кошыку. Прыкладна праз дзесяць хвілін з цемры ліха і бясшумна вырулілі чатыры мятлы.
Сябры Чарлі аказаліся развясёлай кампаніяй. Яны паказалі Гары і Герміёне крапленне, якое змайстравалі, каб разам несці Норберта. Дружнымі высілкамі яны запакавалі дракона, а потым Гары і Герміёна за руку развіталіся з імі і сказалі вялікае-вялікае дзякуй.
Нарэшце, Норберт ляцеў… ляцеў…
Гары з Герміёнай паціху спусціліся па лесвіцы, адчуваючы лёгкасць і ў руках, і ў галаве, зараз, калі на іх не вісеў Норберт. Ніякіх больш драконаў - Малфой пакараны - чым можна азмрочыць такое шчасце?
Адказ на апошняе пытанне чакаў іх унізе лесвіцы. Як толькі яны выйшлі ў калідор, з цемры раптам вымалявалася фізіяномія Філча.
- Так-так-так, - нягучна вымавіў ён, - вось мы і патрапілі.
Яны забыліся на вежы плашч-нябачнік.
— РАЗДЗЕЛ XV —
Забаронены лес
Нічога горш нельга было і прыдумаць.
Філч адвёў парушальнікаў у кабінет прафесара МакГонагал на першым паверсе, дзе яны селі і сталі чакаць сваёй долі, не прамаўляючы ані слова. Герміёна дрыжэла дробнай дрыготкай. Нейкія выбачэнні, алібі, апраўдальныя гісторыі нагрувашчваліся адно на адно ў галаве ў Гары, і кожная наступная версія была горш папярэдняй. Гэтым разам ён не бачыў спосабу выблытацца з непрыемнасцяў. Яны загнаныя ў кут. Як жа яны маглі апынуцца настолькі неасцярожныя і забыцца на плашч-нябачнік? Няма абсалютна нічога, што б было апраўданнем у вачах прафесара МакГонагал іх знаходжання па-за спальняй і падазронага блукання па школе сярод ночы, не кажучы ўжо аб астранамічнай вежы - туды наогул забаранялася хадзіць інакш як на заняткі. Дадайце сюды Норберта і плашч-нябачнік - і можна збіраць рэчы.