Незразумела чаму - магчыма, гэта было неяк звязана з жыццём у цёмнай каморы - Гары заўсёды быў занадта маленькім і худым для свайго ўзросту. А выглядаў яшчэ менш і худзей, з-за таго, што яму прыходзілася даношваць за Дадлі старую вопратку, а Дадлі раза ў чатыры пераўзыходзіў Гары па ўсіх параметрах. У Гары быў худы твар, вострыя каленкі, чорныя валасы і яркія зялёныя вочы. Ён насіў круглыя акуляры, перамотаныя пасярэдзіне тоўстым пластом клейкай ленты - аправа часта ламалася, таму што Дадлі ўвесь час імкнуўся урэзаць Гары па носе. Адзінае, што падабалася Гары ва ўласнай знешнасці, дык гэта вельмі тонкі шнар на ілбе ў форме зігзагу маланкі. Гэты шнар быў у яго з тых часоў, як ён сябе памятаў, і першае пытанне, які ён задаў цётцы Пятунні, датычыўся гэтага шнара, адкуль той узяўся.
- Гэта з-за той аварыі, у якой загінулі твае бацькі, - адказала цётка Пятуння, - і не задавай лішніх пытанняў.
"Не задавай лішніх пытанняў" - галоўнае правіла дома Дурслей.
Дзядзька Вернан увайшоў у кухню ў той момант, калі Гары пераварочваў бекон.
- Прычашыся! - раўнуў ён у якасці ранішняга прывітання.
Прыблізна раз у тыдзень дзядзька Вернан глядзеў на Гары і крычаў, што хлапца трэба падстрыгчы. Гары стрыглі часцей, чым усіх астатніх хлопчыкаў у класе разам узятых, але без аніякага плёну, бо ягоныя валасы ігненна адрасталі зноўку, і зноўку - ва ўсе бакі.
Калі Дадлі са сваёй маці прыбыў на кухню, Гары ўжо кінуў на патэльню яйка. Дадлі быў вельмі падобны да дзядзькі Вернана: у яго быў вялікі чырванаваты твар, амаль ніякай шыі, маленькія вадзяністыя блакітныя вочкі і густыя светлыя валасы, якія роўна ляжалі на вялікай тоўстай галаве. Цётка Пятуння часта звала Дадлі анёлкам - Гары лічыў, што той быў падобны да свінні, на якую надзелі парык.
Гары з цяжкасцю расставіў талеркі з яечняй - бо на стале амаль не было месца. Дадлі, тым часам, пералічваў падарункі. Твар яго спахмурнеў.
- Трыццаць шэсць, - абвінавачвальна сказаў ён, падымаючы вочы на бацькоў. - На два менш, чым летась.
- Міленькі, ты не палічыў падаруначка ад цёткі Мардж, бачыш, ён тут, пад вось гэтай вялікай скрыначкай ад мамулі з папуляй.
- Ну добра, значыць, трыццаць сем, - Дадлі пачаткаў барвавець тварам. Гары, які адразу распазнаў прыкметы істэрыкі, пачаткаў, як воўк, заглынаць яечню, каб з'есці пабольш, пакуль Дадлі не паспеў перавярнуць стол.
Цётка Петунья, безумоўна, таксама пачула небяспеку і адразу ж забалбатала:
- І мы купім табе яшчэ два падарункі, калі пойдзем у заапарк, так, пончык? Як табе гэта? Яшчэ два падарункі. Добра?
Дадлі задумаўся. Цяжка задумаўся. І нарэшце павольна вымавіў:
- Так што ў мяне будзе трыццаць… трыццаць…
- Трыццаць дзевяць, мой сладзенькі, - падказала цётка Петунья.
- Ага. - Дадлі апусціўся на крэсла. - Тады добра.
Дзядзька Вернан захіхікаў.
- Гэты малы ведае сабе кошт - увесь у тату. Малайчына, Дадлі!
У гэты час зазваніў тэлефон. Цётка Пятуння кінулася да апарату, а Гары і дзядзька Вернан назіралі, як Дадлі здымае пакаванне з гоначнага веласіпеда, відэамагнітафона, відэакамеры, планёра з дыстанцыйным кіраваннем, дастае са скрынкі шаснаццаць новых камп’ютарных гульняў. Ён ужо пачаў распакоўваць залаты наручны гадзіннік, як ўвайшла цётка Пятуння, злосная і заклапочаная.
- Дрэнныя навіны, Вернан, - сказала яна. - Місіс Фігг зламала нагу. Яна не зможа пасядзець з ім. - І цётка Пятуння матнула галавой у бок Гары.
Дадлі ў жаху разявіў рот, затое сэрца Гары падскокнула ад радасці. Кожны год бацькі ўладкоўвалі Дадлі свята ў дзень нараджэння, бралі яго самога і каго-небудзь з яго сяброў у парк пакатацца на атракцыёнах, вадзілі іх есці гамбургеры, хадзілі ў кіно. І кожны год Гары на гэты час заставаўся з місіс Фігг, старой бабкай, якая жыла праз дзве вуліцы ад Дурслі. Гары ненавідзеў заставацца з місіс Фігг. У яе ў доме моцна пахнула капустай, і яшчэ, яна прымушала Гары разглядаць альбомы з фатаграфіямі шматлікіх кошак, якія ў розны час былі ў яе на працягу яе доўгага жыцця.
- І што цяпер? - цётка Пятуння абурана глядзела на Гары, нібы ўсё гэта былі яго інтрыгі. Гары разумеў, што павінны быў паспачуваць місіс Фігг, але яму цяжка было сябе прымусіць, улічваючы, што зараз наперадзе быў цэлы год, перш чым ізноў давядзецца ўбачыць Сняжынку, Пуфіка, дзядзьку Лапку і Туфці.
- Давай патэлефануем Мардж, - прапанаваў дзядзька Вернан.
- Не гавары дурасцяў, Вернан, ты ж ведаеш, яна ненавідзіць хлапчука.
Дзядзька з цёткай часцяком казалі пра Гары ў яго прысутнасці так, быццам яго не было побач - дакладней, так, быццам ён быў зусім дурным і няздольным іх зразумець.