Калі Гары думаў, што нічога горш і прыдумаць нельга, ён памыляўся. З'явілася прафесар МакГонагал і прывяла з сабою Нэвіла..
- Гары! - вырвалася ў Нэвіла, як толькі ён убачыў сваіх аднакласнікаў. - Я хацеў цябе знайсці і папярэдзіць, я чуў, як Малфой пагражаецца злавіць цябе, ён сказаў, што ў цябе дра…
Гары адчайна затрос галавой, спрабуючы перасцерагчы Нэвіла ад неабдуманых слоў, але прафесар МакГонагал гэта зазважыла. Яна навісла над усімі трыма дзецьмі, і, калі б яна была драконам, дык ужо б спапяліла ўсіх полымем.
- Я б ніколі не паверыла, што хтосьці з вас адважыцца на падобны ўчынак. Містэр Філч сказаў, што вы былі на астранамічнай вежы. Зараз гадзіна ночы. Патлумачце, з якой мэтай вы былі там.
Герміёна ўпершыню не магла адказаць на пытанне настаўніка. Яна апусціла вочы і была нерухомая як статуя.
- Думаю, я і сама магу растлумачыць, што адбылося, - сказала прафесар МакГонагал. - Для гэтага не трэба быць геніем. Вы прымусілі Драко Малфоя паверыць у дурацкую гісторыю з драконам, з тым, каб выцягнуць яго ўначы з ложку і паглядзець, як ён патрапіць у непрыемнасці. Я ўжо злавіла яго. Трэба меркаваць, вам падаецца вельмі смешным, што Лонгбатам таксама пачуў вашыя размовы і паверыў ім?
Гары злавіў погляд Нэвіла. і паспрабаваў знакамі паказаць яму, што ўсё сказанае - няпраўда, настолькі ў таго быў забіты выгляд. Бедны, нязграбны Нэвіл - ужо Гары ведаў, чаго яму каштаваў гэты начны шпацыр дзеля выратавання сяброў ад бяды.
- Я абураная, - працягвала прафесар МакГонагал. - Чатыры вучні адначасова знаходзяцца па-за спальняй у такую гадзіну! Нечувана! Ужо аб вас, міс Грэйнджэр, я была лепшага меркавання. Што ж датычыцца вас, містэр Потэр, дык я думала, у вас значна больш павагі да "Грыфіндора". Вы ўсе трое атрымаеце пакаранне - так-так, і вы таксама, містэр Лонгбатам, нішто не з'яўляецца апраўданнем для знаходжання па-за спальняй уначы, асабліва ў наш час, гэта вельмі небяспечна - акрамя таго, я здымаю з "Грыфіндора" пяцьдзесят балаў.
- Пяцьдзесят? - усклікнуў Гары. Зараз яны страцяць лідыруючае становішча, якое занялі дзякуючы перамозе ў квідытчным матчы.
- Пяцьдзесят кожнаму, - вымавіла прафесар МакГонагал, раздзімаючы ноздры доўгага, вострага носу.
- Прафесар… калі ласка…
- Вы не можаце…
- Не вучыце мяне, што я магу, а чаго не магу, Потэр. Вяртайцеся ў ложкі, вы ўсе. Ніколі раней мне не даводзілася так чырванець за Грыфіндорцаў.
Яны страцілі сто пяцьдзесят ачкоў. "Грыфіндор" апынуўся на апошнім месцы. За адну ноч яны здолелі разбурыць усе надзеі свайго каледжа на атрыманне кубка ў школьным спаборніцтве. Гары пачуваўся так, быццам жыццё яго на гэтым скончылася. Што ж зараз рабіць, як загладзіць сваю віну?
Гары не спаў усю ноч. Ён слухаў, як Нэвіл доўга-доўга рыдаў у падушку і не ведаў, чым яго суцешыць. Ён разумеў, што Нэвіл, як і ён сам, з жахам думае аб заўтрашнім дні. Што будзе з астатнімі Грыфіндорцамі, калі стане вядома аб тым, што яны нарабілі?
Спачатку Грыфіндорцы, якія праходзілі на наступную раніцу паблізу гіганцкіх пясочных гадзіннікаў, якія паказвалі колькасць балаў, набраных каледжамі, думалі, што адбылася нейкая памылка. Куды маглі за ноч падзецца сто пяцьдзесят балаў? Потым па школе стала распаўсюджвацца навіна: віной усяму Гары Потэр, герой двух квідытчных матчаў, ён і двое іншых першакурснікаў.
З самога любімага Гары раптам зрабіўся самым ненавісным усім чалавекам. Нават рэйвенклоўцы і хафлпафцы злаваліся на яго, ужо вельмі ўсёй школе хацелася, каб "Слізэрын" страціў кубак. Куды б Гары ні пайшоў, усё паказвалі на яго пальцамі і адкрыта абражалі яго. Слізэрынцы, наадварот, віталі яго апладысментамі і крычалі: "Дзякуй, Потэр, мы табе гэтага не забудзем!".
Адзін толькі Рон заставаўся на яго баку.
- Праз пару тыдняў яны ўсё забудуць. Каледж столькі раз губляў балы з-за Фрэда з Джорджам, а іх усё роўна ўсё любяць.
- Але ж ніхто з іх не зарабляў сто пяцьдзесят балаў штрафу за адзін раз, праўда? - гаротна адказваў Гары.
- Ммм… не, - згаджаўся Рон.
Позна было ратаваць становішча пакаяннем, але Гары тым не менш пакляўся сам сабе, што больш ніколі не будзе ўмешвацца не ў свае справы. Хопіць гуляць у шпіка-аматара. Яму было так сорамна, што ён пайшоў да Вуда і сказаў, што сыходзіць з каманды.
- Сысці? - прагрукатаў Вуд. - І што будзе добрага? Як мы набярэм хоць нейкія балы, калі яшчэ і ў квідытч перастанем выйграваць?
Але і ад квідытча было мала радасці. Ніхто ў камандзе з Гары не размаўляў, а калі хлопцам усё-ткі прыходзілася казаць аб ім, яго звалі "Лавец".