Герміёна з Нэвілам таксама пацярпелі. Ім, вядома, было не так дрэнна, як Гары, таму што яны не былі гэтак вядомыя, але і з імі ніхто не размаўляў. Герміёна перастала выяўляць актыўнасць на занятках, сядзела, апусціўшы галаву і працавала ў адзіноце.
Гары быў амаль што рады, што набліжаліся іспыты. Падрыхтоўка да іх дапамагала трохі забыцца. Яны з Ронам і Герміёнай мелі зносіны толькі паміж сабою, займаліся дапазна, імкнуліся запомніць склады складаных зёлкаў, вучылі напамяць заклёны і праклёны, зубрылі даты найважных чароўных адкрыццяў і гоблінскіх паўстанняў…
Затым, прыкладна за тыдзень да пачатку іспытаў, рашэнне Гары не ўмешвацца не ў свае справы было падвергнута нечаканаму выпрабаванню. Ён адзін вяртаўся з бібліятэкі і раптам пачуў нейкае хныканне ў кабінеце крыху далей па калідоры. Падыйшоўшы бліжэй, ён разабраў голас Квірэла:
- Не - не - толькі не гэта, калі ласка…
Як быццам хтосьці пагражаў яму. Гары нячутна наблізіўся.
- Добра, добра… - пачуў ён усхліпванні Квірэла.
У наступную секунду Квірэл паспешліва выйшаў з класа, папраўляючы цюрбан. Ён быў бледны і блізкі да істэрыкі. Ён хутка выдаліўся; Гары сумняваўся нават, што прафесар заўважыў яго. Хлопчык пачакаў, пакуль сціхнуць крокі, і зазірнуў у клас. Там нікога не было, але дзверы ў іншым канцы пакоя засталіся прыадчыненымі. Аб тым, што ён вырашыў ні ў што не ўмешвацца, Гары ўспомніў толькі калі быў ужо на сярэдзіне пакоя.
У любым выпадку, ён паставіў бы тузін філасофскіх камянёў на тое, што гэта Снэйп толькі што выйшаў з класа, да таго ж, у самім гуку сціхаўшых крокаў было штосьці такое, што Гары зразумеў - Квірэл або ўжо здаўся, або вось-вось здасца.
Гары паспяшаўся назад у бібліятэку, дзе Герміёна правярала Рона па астраноміі. Гары распавёў сябрам, што ён толькі што пачуў.
- Значыць, Снэйп дамогся свайго! - выклікнуў Рон. - Калі Квірэл сказаў яму, як разбурыць замову супраць сіл зла…
- Але ж яшчэ застаецца Флуфі, - нагадала Герміёна.
- Можа быць, Снэйп і без Хагрыда пазнаў, як абыйсці Флуфі, - сказаў Рон, абводзячы позіркам паліцы з кнігамі. - Не сумняваюся, тут кніжка, у якой гаворыцца, як абыйсці гіганцкага трохгаловага сабаку. Што рабіць, Герміёна?
У вачах Рона запаліўся гарэзны агеньчык, яго відавочна вабілі новыя прыгоды, але Герміёна адказала раней, чым Гары паспеў вымавіць хоць слова.
- Ісці да Дамблдора. Нам трэба было зрабіць гэта даўным-даўно. Калі мы зноў пачнем прадпрымаць нешта самі, нас вышпурнуць са школы.
- Але ў нас няма доказаў! - сказаў Гары. - Квірэл занадта напужаны, каб пацвердзіць нашыя словы. А Снэйп толькі скажа, што не ведае, якім чынам троль пракраўся ў школу на Хэлоўін і што ён і блізка не падыходзіў да трэцяга паверху - і каму, вы думаеце, павераць, яму або нам? Не сакрэт, што мы яго ненавідзім, Дамблдор вырашыць, што мы гэта прыдумалі, каб Снэйпа звольнілі. Філч на наш бок не стане, яны занадта дружныя са Снэйпам, і наогул, для яго, чым меней у школе вучняў, тым лепей. А акрамя таго, не забывайцеся, па ідэі, мы нічога не можам ведаць ані пра камень, ані пра Флуфі. Нам доўга прыйдзецца ўсё тлумачыць.
Гэтыя словы ўпэўнілі Герміёну, але не Рона.
- Калі мы трохі выведаем становішча…
- Не, - абарваў Гары, - мы ўжо наразведваліся.
Ён прысунуў да сабе карту Юпітэра і стаў завучваць назвы яго месяцаў.
На наступную раніцу за сняданкам Гары, Герміёна і Нэвіл атрымалі занатоўкі з аднолькавым тэкстам:
Ваша пакаранне будзе мець месца сёння ў адзінаццаць гадзін вечара.
Містэр Філч будзе чакаць вас у вестыбюлі.
Прафесар МакГонагал.
У жаху ад страты ста пяцідзесяці балаў, Гары і забыўся, што ім, акрамя ўсяго іншага, трэба адбываць пакаранне. Ён думаў, Герміёна пачне скардзіцца, што з-за гэтага страціць час, неабходны для заняткаў, але тая не вымавіла ні слова. Як і Гары, яна лічыла, што пакаранне справядлівае.
У адзінаццаць вечара яны развіталіся з Ронам у Грыфіндорскай гасцінай і, захапіўшы Нэвіла., спусціліся ў вестыбюль. Філч быў ужо там - як і Малфой. Гары зусім забыў, што Малфой таксама атрымаў пакаранне.
- Ідзіце за мной, - раўкнуў Філч, запальваючы лямпу і выводзячы дзяцей з замка.
- Ну што, зараз будзеце добранька думаць, перш чым парушаць школьныя правілы, а? - ён зласліва скасіў вочы. - Так-так… цяжкая праца і моцны боль - вось лепшыя настаўнікі, калі вы спытаеце маё меркаванне… Шкада, што адмянілі ранейшую сістэму пакаранняў… Падвесіць бы вас за рукі да столі на пару дзянькоў, у мяне і ланцугі захаваліся, я іх трымаю ў парадку, змазваю алеем, раптам зноў спатрэбяцца… М-так… Ну, пайшлі, ці што… і не спрабуйце ўцячы, ад гэтага вам толькі горш будзе.