Яны перасякалі цёмны двор. Нэвіл усхліпваў. Гары думаў, аб пакранні, якое іх чакала. Пэўна, нешта сапраўды жудаснае, інакш Філч не быў бы так задаволены.
Месяц быў яркі, але з-за аблокаў, што набягалі на яго, маленькая працэсія перыядычна знікала ў цемры. Наперадзе Гары бачыў асветленыя вокны халупы Хагрыда. Потым яны пачулі падалены крык:
- Гэта ты, Філч? Давай хутчэй, трэба б ужо і пачаць.
Гары ўздыхнуў з палёгкай. Калі яны будуць працаваць з Хагрыдам, усё не так дрэнна. Пэўна, ягоныя пачуцці адбіліся на твары, таму што Філч працадзіў:
- Ты, мабыць, думаеш, што вы будзеце валяць дурня з гэтым ідыётам? Памыляешся, хлопец - вы пойдзеце ў лес і - папраўце мяне, калі я памыляюся – вам наўрад ці гэта падасца вясёлай вандроўкай.
Тут Нэвіл гучна застагнаў, а Малфой спыніўся як укапаны.
- У лес? - перапытаў ён, прычым ягоны голас гучаў зусім не так абыякава, як звычайна, - Нам туды ўначы нельга - там усякія гэтыя… пярэваратні.
Нэвіл учапіўся ў рукаў Гарынай мантыі і выдаў задушаны хрып.
- А гэта ўжо вашыя праблемы, - адказаў Філч, струменячы зласлівую радасць. - Трэба было раней думаць аб гэтых… пярэваратнях.
Насустрач з цемры хуткай хадой выйшаў Хагрыд, за ім ішоў Фанг. Хагрыд нёс у руках вялікі арбалет, а праз плячо ў яго вісеў калчан са стрэламі.
- Ну нарэшце, - сказаў ён. - Чакаю ўжо, мабыць, з паўгадзіны. Гары, Герміёна - вы ў парадку?
- Няма чаго з імі няньчыцца, Хагрыд, - ледзяным тонам зазначыў Філч, - урэшце рэшт, яны тут для пакарання, а не для сяброўскай гутаркі.
- Таму ты і спазніўся, так? - Хагрыд неўхваляльна нахмурыўся. - Маралі чытаў? Не твой гэта клопат. Зрабіў сваю справу і валі адсюль. Далей я сам іх павяду.
- Вярнуся досвіткам, - адказаў Філч, - за тым, што ад іх застанецца, - дадаў ён гнюсна, а затым звярнуўся і пайшоў назад у замак, і ў цемры доўга было відаць, як падскоквае лямпа ў яго ў руцэ.
Малфой звярнуўся да Хагрыда.
- Я не пайду ў лес, - заявіў ён, і Гары з задавальненнем улавіў у яго голасе ноткі панікі.
- Прыйдзецца, калі жадаеш застацца ў "Хогвартсе", - люта адказаў Хагрыд. - Напаскудзіў - умей адказваць.
- Хадзіць у лес - праца служачых, вучням не належыць гэтага рабіць! Я думаў, нас прымусяць што-небудзь перапісваць! Ды калі б мой бацька ведаў, чым мяне прымушаюць займацца, ён бы…
- Ведаеш што, ужо такі ў нас тут парадак, у "Хогвартсе", - рыкнуў Хагрыд, - Скажыце на літасць, перапісваць! А сэнс у гэтым які? Прыйдзецца зрабіць што-небудзь карыснае або гэць адсель. Калі твайму тату больш падабаецца, каб цябе выгналі, дык ідзі назад і збірай манаткі, зразумеў? Давай!
Малфой не зварухнуўся. Ён гнеўна паглядзеў Хагрыду ў твар, але вельмі хутка апусціў вочы.
- Ну вось, - сказаў Хагрыд, - а зараз слухайце сюды. Тое, што мы сёння будзем рабіць, вельмі небяспечна. Я не хачу, каб вы рызыкавалі жыццём. Падыдзіце сюды.
Ён падвёў іх да самога ўскрайку лесу і, узняўшы лямпу вышэй, асвятліў вузкую, няроўную сцяжынку. Хлопцы зазірнулі ў лес, і лёгкі ветрык закратаў ім валасы.
- Глядзіце, - прагаварыў Хагрыд. - Бачыце на зямлі? Свеціцца? Срэбная такая? Гэта кроў аднарога. Хтосьці параніў аднарога… Другі раз за тыдзень. У мінулую сераду ўжо знайшоў аднаго мёртвага. Зараз нам трэба пастарацца адшукаць небараку. Можа, атрымаецца выратаваць.
- А калі той, хто параніў аднарога, знойдзе нас першым? - спытаў Малфой, не ў сілах схаваць страх.
- Тут у лесе няма нічога такога, што магло б нашкодзіць вам, калі будзеце трымацца поруч мяне або Фанга, - супакоіў Хагрыд. - І не сыходзьце са сцяжынкі. Так. Дзелімся на дзве групы і ідзем па следзе ў розныя бакі. Кроў паўсюль, дзесьці тут ён і круціцца са ўчорашняга дня.
- Я пайду з Фангам, - паспешна заявіў Малфой, гледзячы на вострыя зубы сабакі.
- Добра, - пагадзіўся Хагрыд, - толькі папярэджваю, ён труслівы надзвычай. Значыць, Гары і Герміёна ідуць са мной, а Драко і Нэвіл - з Фангам. Зараз - хто знойдзе аднарога, высякае зялёныя іскры, дамовіліся? Дастаньце палачкі і патрэніруйцеся - вось так, малайчыны - а калі каму спатрэбіцца дапамога, няхай высякае чырвоныя, і мы яго адшукаем - карацей, будзьце асцярожныя - пайшлі.
Лес быў чорны і маўклівы. Прайшоўшы зусім трохі, яны дасягнулі скрыжавання. Гары, Герміёна і Хагрыд пайшлі налева, а Малфой, Нэвіл і Фанг - направа.
Яны ішлі моўчкі, гледзячы пад ногі. Тут і там месячны промень, што прабіваўся скрозь галіны дрэў, запальваў серабрыста-блакітным святлом кроў аднарога на апалай лістоце.
Гары ўбачыў, што Хагрыд вельмі занепакоены.