- Ды спыніш ты зваць яго па імі! - прашыпеў Рон.
- Зараз мне застаецца толькі чакаць, калі Снэйп здабудзе камень, - ліхаманкава гаварыў Гары, - тады Вальдэморт зможа выйсці з лесу і прыкончыць мяне… Што ж, хоць бы Бэйн будзе задаволены.
Герміёна сядзела з перапуджаным выглядам, але ўсё ж пастаралася суцешыць Гары:
- Гары, усё кажуць, што Дамблдор - адзіны, каго баіцца Сам-Ведаеш-Хто. Пакуль Дамблдор побач, Сам-Ведаеш-Хто не адважыцца цябе крануць. І потым, хто сказаў, што прадказанні кентаўраў заўсёды дакладныя? Гэта ж як варажба або астралогія, прафесар МакГонагал кажа, што гэта вельмі недакладныя галіны магічных навук.
Неба пасвятлела, а хлопцы ўсё размаўлялі. Спаць яны адправіліся цалкам выдахшыміся і ахрыплымі. Аднак, начныя неспадзеўкі яшчэ не скончыліся.
Калі Гары адкінуў коўдру, пад ім апынуўся акуратна згорнуты плашч-нябачнік. Да плашча была прышпіленая занатоўка:
“На ўсякі выпадак.”
— РАЗДЗЕЛ XVI —
Скок у люк
Пасля, успамінаючы гэты час, Гары так і не змог зразумець, як жа ён усё-ткі здолеў здаць іспыты, нягледзячы на тое, што жыў у сталым страху і ўвесь час чакаў, што ў дзверы вось-вось уварвецца Вальдэморт. Але дні праходзілі за днямі, а Флуфі заставаўся на месцы, жывы і здаровы, за надзейна зачыненымі дзвярыма.
Стаяла задушлівая спякота, асабліва ў вялікім кабінеце, дзе першакурснікі здавалі пісьмовыя іспыты. Па гэтым выпадку дзецям выдалі спецыяльныя, замованыя ад спісвання, пёры.
Акрамя пісьмовых і вусных, ім давялося таксама здаваць практычныя іспыты. Прафесар Флітвік выклікаў студэнтаў у клас па адным, і кожны павінен быў прымусіць ананас пратанчыць праз увесь стол. Прафесар МакГонагал уважліва назірала, як дзеці ператвараюць мыш у табакерку - прычым за прыгажосць і вытанчанасць табакеркі налічваліся дадатковыя балы, а вось калі ў табакеркі заставаліся, скажам, вусы, балы, наадварот, здымаліся. Снэйп на іспыце ўсіх нерваваў, расхаджваў па класе і дыхаў у патыліцу, паспрабуй у такіх умовах успомніць склад зелля забыцця.
Гары працаваў ад ранку да вечара. Яму, апроч іншага, даводзілася стала пераадольваць боль у ілбе, які не спыняўся ні разу пасля паходу ў Забаронены лес. Нэвіл лічыў, што Гары пакутуе іспытным неўрозам у цяжкай форме, таму што Гары вельмі дрэнна спаў, але ў рэчаіснасці гэта адбывалася з-за старых кашмарных сноў, якія зноўку вярнуліся, толькі зараз, у дадатак да мінулых жахаў, у іх прысутнічала таямнічая істота пад каптуром, у якой па падбароддзю сцякала кроў.
Рон і Герміёна турбаваліся аб камені куды менш, чым Гары, ці тое таму, што яны не бачылі таго, што бачыў Гары, ці тое таму, што ў іх у ілбе не палаў ад болю шнар. Безумоўна, іх пужала сама думка аб Вальдэморце, але ён не наведваў іх у сне, а акрамя таго, яны так старанна займаліся, што ў іх не заставалася часу на бясплодныя роздумы аб намерах Снэйпа або каго бы то ні было яшчэ.
Надышоў самы апошні іспыт - гісторыя магіі. Нейкая гадзіна, падчас якой прыйдзецца адказваць на пытанні аб усякіх там выжылых з розуму ведзьмаках, вынайшаўшых рознае глупства накшталт самапамешваючых катлоў, а потым - свабода! Свабода на працягу цэлага - цудоўнага! - тыдня, пасля чаго ім абвесцяць вынікі іспытаў. Калі прывід прафесара Бінза нарэшце вымавіў доўгачаканыя словы: "пакладзіце пёры і скруціце пергамент", Гары разам з іншымі студэнтамі выдаў крык захаплення.
- Усё аказалася значна прасцей, чым я думала, - сказала Герміёна, калі яны ўліліся ў радасны натоўп на залітым сонцам лужку перад школай, - дарэчы, мне было не абавязкова вучыць ані пра Кодэкс Гонару Маладога Пярэваратня ад 1637 года, ані пра паўстанне Эльфрыка Энергічнага.
Герміёна хацела пасля іспытаў пазвяраць адказы, але Рон сказаў, што яму ад гэтага стане блага, таму яны папляліся да возера і плюхнуліся пад дрэва. Двайняты Уізлі разам з Лі Джорданам тузалі за шчупальцы гіганцкага кальмара, які плёскаўся на цёплай водмелі.
- Ніякіх больш заняткаў, - шчаслівым голасам прагаварыў Рон, расцягваючыся на траве. - Не будзь такім сумным, Гары, у нас ёсць цэлы тыдзень да таго, як мы даведаемся, што напісалі ўсё няправільна! А пакуль можна ні аб чым не думаць.
Гары пацёр лоб.
- Хацеў б я ведаць, што ўсё гэта значыць! - у сэрцах выклікнуў Гары. - Шнар жудасна баліць... Гэта і раней здаралася, але ніколі так часта, як зараз.
- Схадзі да мадам Помфры, - параіла Герміёна.
- Я не хворы, - паспрабаваў растлумачыць Гары, - мне падаецца, гэтае папярэджанне… Павінна здарыцца нешта страшнае…
Але Рона немагчыма было ўстрывожыць, для гэтага было занадта горача.