- Прафесара Дамблдора? - перапытала прафесар МакГонагал так, нібы жадаць убачыць яго было па меншай меры непрыстойна. - Навошта?
Гары праглынуў - што ж адказаць?
- Гэта сакрэт... - сказаў ён, але неадкладна пашкадаваў аб гэтым, бо ноздры прафесара МакГонагал гнеўна раздуліся.
- Прафесар Дамблдор ад'ехаў дзесяць хвілін таму, - працадзіла яна ледзяным тонам. - Яму прыйшла тэрміновая сава з Міністэрства Магіі, і ён неадкладна выляцеў у Лондан.
- Ад'ехаў? - адчайна закрычаў Гары. - Зараз?
- Прафесар Дамблдор - вялікі чарадзей, Потэр, і ў яго шмат тэрміновых спраў…
- Але гэта важна!
- Ваша паведамленне, Потэр, важней, чым Міністэрства Магіі?
- Разумееце… - пачаў Гары, вырашыўшы адкінуць усе засцярогі, - прафесар… гэта датычыцца філасофскага каменя…
Прафесар МакГонагал чакала чаго заўгодна, але толькі не гэтага. Кнігі выпалі ў яе з рук, і яна нават не стала падымаць іх.
- Адкуль вы ведаеце? - невыразна вымавіла яна.
- Прафесар, я думаю… у сэнсе, я ведаю, што Сн… што нехта жадае выкрасці камень. Мне трэба паразмаўляць з прафесарам Дамблдорам.
Яна паглядзела на яго са змяшаным выразам здзіўлення і недаверу.
- Прафесар Дамблдор вернецца заўтра, - сказала яна нарэшце. - Я не ведаю, якім чынам вы даведаліся пра камень, але, нават калі тое, што вы кажаце, праўда, ніхто не можа яго выкрасці, ён занадта добра абаронены.
- Але, прафесар…
- Потэр, я ведаю, што кажу, - адрэзала яна, нахілілася і сабрала кнігі. - Ідзіце ў двор і пабудзьце на сонейку.
Але дзеці не паслухаліся.
- Гэта адбудзецца сёння, - загаварыў Гары, як толькі ўпэўніўся, што прафесар МакГонагал яго не чуе, - Снэйп збіраецца прабрацца ў сховішча сёння ўначы. Ён ужо ведае ўсё, што трэба, і сёння Дамблдор не зможа яму замінуць. Гэта ён даслаў занатоўку, я ўпэўнены! У міністэрстве магіі вельмі здзівяцца, калі ўбачаць Дамблдора.
- Але што мы можам…
Герміёна гучна ахнула. Гары і Рон рэзка абярнуліся.
За імі стаяў Снэйп.
- Добры дзень, - сказаў ён роўным голасам.
Дзеці моўчкі ўтаропіліся на яго.
- Вам не варта знаходзіцца ў памяшканні ў такі цудоўны дзень, - дзіўная, крывая ўхмылка з'явілася ў яго на твары.
- Мы жадалі… - пачаў Гары, не маючы ні найменшага падання аб тым, чаго яны маглі б жадаць.
- Вам варта быць асцярожней, - папярэдзіў Снэйп. - Калі вы будзеце расхаджваць з таямнічым выглядам, то ўсе падумаюць, што вы зноў нешта ладзіце. А "Грыфіндор" больш не можа сабе дазволіць губляць балы, ці не так?
Гары ўспыхнуў. Хлопцы павярнуліся і накіраваліся да выхаду, а Снэйп крыкнуў услед:
- Майце на ўвазе, Потэр - яшчэ адзін начны шпацыр, і я асабіста прасачу за тым, каб вас выключылі. Усяго вам добрага.
І ён накіраваўся ў настаўніцкую.
Апынуўшыся на ганку, на каменных прыступках, Гары звярнуўся да астатніх.
- Такім чынам, вось што нам трэба рабіць, - пераканаўча зашаптаў ён. - Адзін з нас павінен сачыць за Снэйпам - чакаць каля настаўніцкай і, калі ён выйдзе, пайсці за ім. Гэта лепш зрабіць Герміёне.
- Чаму мне?
- Гэта ж відавочна, - растлумачыў Рон: - Ты можаш сказаць, што, да прыкладу, чакаеш прафесара Флітвіка. - Ён загаварыў пісклявым голасам: - Ах, прафесар Флітвік, я так хвалююся, мне падаецца, я адказала няправільна на пытанне 14б…
- Змоўкні, - раззлавалася Герміёна, але пагадзілася пайсці сачыць за Снэйпам.
- А мы пайдзем дзяжурыць ля калідора на трэцім паверсе, - сказаў Гары Рону. - Пайшлі.
Але гэтая частка плану не спрацавала. Ледзь яны падышлі да дзвярэй, што аддзялялі Флуфі ад іншых памяшканняў школы, як з'явілася прафесар МакГонагал, якая на гэты раз выйшла з сябе.
- Думаеце, вас прайсці цяжэй, чым цэлы вагон замоваў! - падарвалася яна. - Хопіць займацца глупствам! Калі я толькі дазнаюся, што хтосьці з вас зноў апынуўся тут, я зніму яшчэ пяцьдзесят балаў з "Грыфіндора"! Так-так, Уізлі, з майго роднага каледжа!
Гары з Ронам папляліся ў агульную гасціную. Гары толькі паспеў сказаць: "Прынамсі, Герміёна будзе ведаць, дзе Снэйп", як адкрыўся партрэт Тоўстай Цёткі і ўвайшла Герміёна.
- Гары, прабач, - захныкала яна, - я нічога не магла зрабіць! Снэйп выйшаў і спытаў, што я тут раблю, а я сказала, чакаю Флітвіка, тады ён прывёў Флітвіка, і я толькі што ад яго выйшла і не ведаю, куды пайшоў Снэйп.
- Ну што ж, вось і ўсё, так? - разгублена сказаў Гары.
Сябры моўчкі глядзелі на яго. Ён быў бледны, вочы ліхаманкава блішчэлі.
- Я пайду і паспрабую выкрасці камень першым.
- Ты з глузду з’ехаў! - закрычаў Рон.
- Ні ў якім разе! - закрычала Герміёна. - Пасля таго, што сказалі Снэйп і МакГонагал? Цябе выключаць!