- НУ І ШТО?! - усклікнуў Гары. - Вы што, не разумееце? Калі Снэйп здабудзе камень, Вальдэморт вернецца! Вы што, не чулі пра тыя часы, калі ён ледзь не захапіў уладу? Не будзе ніякага "Хогвартса", адкуль можна будзе выключаць! Ён яго зраўняе з зямлёй або ператворыць у школу чорнай магіі. Што ў параўнанні з гэтым страта балаў?! Або, можа, вы лічыце, што, калі "Грыфіндор" атрымае кубак, ён пашкадуе вас або вашых родных? Калі мяне зловяць раней, чым я здабуду камень, што ж, значыць, адпраўлюся назад да Дурслі і буду чакаць, пакуль да мяне дабярэцца Вальдэморт - значыць, памру крыху пазней, чым планавалася, толькі і ўсяго... Таму што я ніколі не перайду на бок сіл зла! Сёння ўначы я пайду ў сховішча і нішто, чуеце, нішто не спыніць мяне! Вальдэморт забіў маіх бацькоў, не забывайце аб гэтым!
Яго вочы зіхацелі.
- Ты маеш рацыю, Гары, - сказала Герміёна.
- Вазьму плашч-нябачнік, - вырашыў Гары. - Як удала, што я атрымаў яго назад.
- Але ці зможам мы пад ім усе ўтрох схавацца? - засумняваўся Рон.
- Усе... утрох?
- Кінь, ты што, думаў, мы цябе аднаго адпусцім?
- Зразумела, не, - жыва адклікнулася Герміёна. - Як ты збіраешся здабыць камень без нашай дапамогі? Я лепш пайду пачытаю падручнік, можа быць, мне сустрэнецца што-небудзь патрэбнае…
- Але калі нас зловяць, вас таксама выключаць.
- Мяне, можа, і не, - змрочна вымавіла Герміёна. - Флітвік сказаў па сакрэце, што я па ягонаму прадмету атрымала сто дванаццаць адсоткаў, хоць за апошнія пяць гадоў ніхто не набіраў болей сотні. Яны не адважацца мяне так проста выкінуць.
Пасля вячэры яны сядзелі, як на іголках, у крэслах агульнай гасцінай. Ніхто іх не чапаў; ды і, уласна, Грыфіндорцам не аб чым было размаўляць з Гары. Сёння ён упершыню не знаходзіў гэта засмучальным. Герміёна ліхаманкава гартала канспекты, спадзеючыся выпадкова натрапіць на заклён, які ім неўзабаве мелася быць паспрабаваць зняць. Рон і Гары амаль не размаўлялі. Абодва абдумвалі небяспечную прыгоду.
Паступова народ разыйшоўся спаць, і пакой апусцеў.
- Усё, час прыйшоў, - прамармытаў Рон, пасля таго як апошнім, пацягваючыся і пазяхаючы, выдаліўся Лі Джордан. Гары ўзбег па лесвіцы ў неасветленую спальню. Ён дастаў плашч і тут яму на вочы выпадкова патрапіла флейта, падораная Хагрыдам на Каляды. Гары паклаў яе ў кішэню, каб усыпіць Флуфі - яму нешта не хацелася спяваць сёння ноччу.
І паспяшаўся назад у гасціную.
- Давайце прымерым плашч і паглядзім, ці хавае ён нас усіх траіх - а тое калі Філч убачыць, што па калідоры сама па сабе ідзе нага або рука…
- А што гэта вы тут робіце? - раздаўся голас з процілеглага кута пакоя. З-за крэсла ўзняўся Нэвіл, з заціснутым у руцэ Трэварам - свабодалюбівай жабай.
- Нічога, Нэвіл, нічога такога, - сказаў Гары, ліхаманкава хаваючы плашч за спінай.
Нэвіл уважліва паглядзеў на вінаватыя твары аднакласнікаў.
- Ізноўку! - выклікнуў ён.
- Не-не-не, - запэўніла яго Герміёна. - Нічога падобнага. А чаму ты не ідзеш спаць, Нэвіл?
Гары хутка зірнуў на высокі гадзіннік на падлозе ля дзвярэй. Яны не маглі сабе дазволіць губляць час - можа быць, ужо ў гэтую самую хвіліну Снэйп усыпляе Флуфі.
- Вам нельга выходзіць, - сказаў Нэвіл, - вас зноў зловяць. І ў "Грыфіндора" зноў будуць непрыемнасці.
- Ты не разумееш, - вялікім тонам прагаварыў Гары. - Гэта вельмі важна.
Нэвіл, аднак, быў поўны жалезнай рашучасці пайсці на крайнія меры, абы не дапусціць парушэння правіл.
- Я вас не выпушчу, - заявіў ён, раптам апынуўшыся ў дзірцы за партрэтам. - Я - я буду біцца!
- Нэвіл, - раззлаваўся Рон, - адыдзі ад партрэта і не будзь ідыётам…
- Не называй мяне ідыётам! - крыкнуў Нэвіл. - Я лічу, што вы парушылі ўжо досыць правіл! І вы самі казалі, што я павінен змагацца!
- Так, але толькі не з намі, - у знямозе паспрабаваў растлумачыць Рон. - Нэвіл, ты не разумееш, што робіш.
Ён зрабіў крок да Нэвіла, і той выпусціў Трэвара, які неадкладна скокнуў у цемру.
- Ну давай, стукні мяне! - Нэвіл узняў сціснутыя кулакі. - Я гатовы!
Гары звярнуўся да Герміёны.
- Зрабі што-небудзь, - папрасіў ён у роспачы.
Герміёна ступіла наперад.
- Нэвіл, - сказала яна. - Мне вельмі, вельмі шкада.
Яна ўзняла чароўную палачку.
- Петрыфікус Таталус! - выгукнула яна, паказваючы на Нэвіла..
Рукі Нэвіла быццам бы прыклеіліся да бакоў. Ногі сапстрыкнуліся разам. Усё яго цела закасцянела, ён пахіснуўся на месцы і затым роўна, як дошка, зваліўся на падлогу тварам уніз.
Герміёна падбегла і перавярнула яго. Сківіцы Нэвіла. былі сціснутыя, казаць ён не мог. Адны толькі вочы ў жаху круціліся.