- А як наконт гэтай, як там яе, тваёй сяброўкі - Івонн?
- Адпачывае на Майорцы, - адрэзала цётка Пятуння.
- Вы можаце пакінуць мяне дома, - з надзеяй умяшаўся Гары (ён зможа паглядзець па тэлевізары, што яму захочацца, а можа быць, нават пагуляць на камп’ютары).
Цётка Пятуння скрывілася, быццам толькі што разжавала лімон.
- А потым вярнуцца і ўбачыць, што дом падарваны? - прагыркала яна.
- Я не падарву дом, - паабяцаў Гары, але яны не слухалі.
- Думаю, мы возьмем яго ў заапарк, - павольна заказала цётка Пятуння, - …і пакінем у машыне…
- Машына, новая, я яго ў ёй аднаго не пакіну…
Дадлі громка зарумзаў. Не, насамрэч ён зусім не плакаў, апошні раз слёзы ліліся з ягоных вачэй шмат гадоў таму - але ён ведаў, што, калі скрывіць рот і завыць, маці зробіць усё, што заўгодна.
- Дадлі, не плач, матуля не дасць сапсаваць табе свята! - усклікнула цётка Пятуння, абвіваючы рукамі шыю сына.
- Я… не… жадаю… каб… ён… ішоў… з… намі! - выкрыкваў Дадлі ў прамежках паміж спазмамі няшчырых рыданняў. - Ён у-заўсёды ў-усё псуе! - і зларадна усміхнуўся Гары з-пад мамчыных рук.
У тую ж секунду раздаўся званок у дзверы - "Божа мой, яны ўжо прыйшлі!", - ускрыкнула цётка Пятуння - і на парозе з'явіўся лепшы сябар Дадлі, Пірс Полкіс, у суправаджэнні маці. Пірс быў няскладны хлопчык з тварам павука. Гэта менавіта ён скручваў рукі за спіну тым, каму Дадлі збіраўся "ўляпіць".
Дадлі адразу перастаў плакаць.
Праз паўгадзіны Гары, які дагэтуль не верыў свайму шчасцю, сядзеў на заднім сядзенні разам з Дадлі і Пірсам і ехаў у заапарк, упершыню ў жыцці. Дзядзька з цёткай так і не прыдумалі, куды б яго сплавіць. Перад выхадам дзядзька Вернон адвёў Гары ў бок.
- Папярэджваю, - прашыпеў ён, наблізіўшы вялікі барвяны твар да твару Гары, - папярэджваю цябе, хлопец - які-небудзь фокус, якая-небудзь з тваіх штучак - і ты не выйдзеш з каморы да Калядаў.
- Ды я і не збіраўся, - запэўніў яго Гары, - сапраўды…
Але дзядзька Вернон не паверыў яму. Ніхто ніколі не верыў.
Бяда ў тым, што з Гары вечна адбывалася нешта дзіўнае, і было бяссэнсоўна, што ён тут ні пры чым.
Аднойчы, напрыклад, цётка Пятуння, убачыла, што Гары заўсёды прыходзіць з цырульні такім, быццам і не стрыгся зусім, абкарнала яго кухоннымі нажніцамі настолькі, што ён стаў амаль зусім лысым, калі не лічыць пасмы, пакінутай, "каб прыхаваць гэты агідны шнар". Дадлі ледзь не апісаўся ад смеху пры выглядзе Гары, а той правёў бяссонную ноч, уяўляючы, як на наступны дзень пойдзе ў школу, дзе з яго і так усе смяяліся з яго вопраткі не па памеры і залепленых акуляраў. Аднак, на наступную раніцу выявілася, што валасы сталі дакладна такімі ж, як і раней, да эксперыментаў цёткі Пятунні. За гэта яго на тыдзень схавалі ў камору, хоць ён і спрабаваў запэўніць, што не можа растлумачыць, як валасы змаглі адрасці так хутка.
Іншым разам цётка Пятуння жадала апрануць яго ў агідны стары швэдар, які належыў Дадлі (карычневы з рудымі грыбамі-порхаўкамі). Чым больш высілкаў яна прыкладала, каб нацягнуць швэдар Гары на галаву, тым менш, падавалася, станавіўся швэдар, пакуль не зрабілася зразумела, што ён не налезе нават на ляльку, не тое што на Гары. Цётка Пятуння вырашыла, што швэдар, мабыць, сёў пры мыцці і Гары, з палёгкай зразумеў, што пазбегне пакарання.
А вось апынуўшыся на страсе школьнай сталовай і не здолеўшы патлумачыць як такое адбылося, Гары патрапіў у вельмі цяжкае становішча. Дадлі са сваёй бандай, як звычайна, ганяўся за ім, і раптам - для Гары гэта апынулася не меншай неспадзеўкай, чым для ўсіх астатніх - Гары ўжо сядзеў на трубе. Сямейства Дурслі атрымала вельмі незадаволены ліст ад класнай кіраўніцы, які сведчыў, што хлопчык выяўляе ў вышэйшай ступені падазронае імкненне да даследавання стрэх школьнага будынка. А хлопчык усяго толькі (як ён спрабаваў патлумачыць дзядзьку Вернану праз зачыненыя дзверы каморы) жадаў заскочыць за смеццевыя бакі, што стаялі за сталовай. Гары меркаваў, што вецер, пэўна, быў занадта моцны і падхапіў яго ў паветры.
Але сёння не павінна было здарыцца нічога дрэннага. Можна было нават змірыцца з прысутнасцю Дадлі і Пірса, дзеля задавальнення правесці дзень не ў школе, і не ў каморы, і не ў капуснай гасцінай місіс Фігг.
Кіруючы машынай, дзядзька Вернон адначасова скардзіўся цётцы Пятунні. Ён наогул любіў паскардзіцца. Падпарадкаваныя, Гары, мясцовая рада, Гары, банк, Гары - вось толькі некаторыя з яго ўпадабаных тэм. Аднак сёння галоўнай прэтэнзіяй апынуліся матацыклы.
- … носяцца як маньякі, хуліганы чортавы, - прагыркаў ён, калі паблізу прамчаўся байкер.