Лепшае, што смог прыдумаць Гары, каб замінуць Квірэлу засяродзіцца на даследаванні люстэрка - гэта адцягваць яго гутаркамі.
- Але я бачыў вас з Снэйпам у лесе! - выпаліў ён.
- Так, - гультаявата кіўнуў Квірэл, хаваючыся за люстэркам. - Ён прад'явіў мне абвінавачванні і паспрабаваў высвятліць, наколькі далёка я зайшоў. Ён увесь час мяне падазраваў. Спрабаваў мяне запалохаць - як быццам гэта ў яго сілах. Але ж на маім баку сам лорд Вальдэморт!
Квірэл выйшаў з-за люстэрка і прагна ўтаропіўся ў яго.
- Я бачу камень… я ўручаю яго майму гаспадару… але дзе ж ён?
Гары з усіх сіл імкнуўся выблытацца, скінуць вяроўкі, але ў яго не атрымоўвалася. І усё адно неабходна адцягнуць Квірэла ад люстэрка.
- А мне заўсёды падавалася, што Снэйп мяне моцна ненавідзіць.
- Сапраўды, ненавідзіць, - як бы між іншым, пацвердзіў Квірэл, - яшчэ як ненавідзіць. Ён жа ж вучыўся ў "Хогвартсе" разам з тваім бацькам, хіба ты не ведаў? Яны цярпець не маглі адзін аднаго. Але забіваць цябе ён не збіраўся.
- Я ж чуў, як вы плакалі некалькі дзён таму - мне здалося, Снэйп пагражаў вам…
Упершыню за гэты час спазм страху сказіў твар Квірэла.
- Часам, - сказаў ён, - мне цяжка выконваць наказы майго гаспадара - ён вялікі чарадзей, а я такі слабы…
- Вы хочаце сказаць, што ваш гаспадар быў у класе разам з вамі?! - здзіўлена вытхнуўся Гары.
- Ён заўсёды са мной, куды б я ні пайшоў, - спакойна адказаў Квірэл. - Я сустрэўся з ім падчас маіх падарожжаў па свеце. Я быў тады дурным юнаком з вельмі смешнымі ўяўленнямі аб дабры і зле. Лорд Вальдэморт паказаў мне, наколькі недарэчныя гэтыя ўяўленні. Няма ні дабра, ні зла, ёсць толькі ўлада, і ёсць тыя, хто занадта слабы, каб шукаць улады… З тых часоў я служу яму верай і праўдай, хоць шмат разоў падводзіў яго. І за гэта ён бываў са мной строгі. - Квірэл здрыгануўся. - Мой гаспадар не з тых, хто лёгка прабачае памылкі. Калі мне не атрымалася выкрасці камень з "Грынгатса", гаспадар быў вельмі незадаволены. Ён пакараў мяне… і вырашыў сачыць за мной уважлівей…
Голас Квірэла станавіўся ўсё цішэй і нарэшце зусім заціх. Гары ўспомніў свой паход на Дыягон Алею - як жа можна быць такім дурным? Ён жа бачыў Квірэла ў той самы дзень і нават вітаўся з ім за руку ў "Дзіравым катле"!
Квірэл вылаяўся пра сябе.
- Не разумею… Можа быць, камень у самім люстэрку? Разбіць яго, ці што?
Галава Гары ліхаманкава працавала.
Чаго я жадаю зараз больш за ўсё на свеце, думаў ён, так гэта знайсці камень раней Квірэла. Таму, калі я пагляджу ў люстэрка, то ўбачу, як я яго знаходжу - гэта значыць, убачу, дзе ён схаваны! Але як паглядзець у яго так, каб Квірэл ні аб чым не здагадаўся?
Ён паспрабаваў перамясціцца лявей, каб апынуцца перад люстэркам і каб Квірэл пры гэтым нічога не заўважыў, але ногі яго былі занадта моцна зацягнутыя вяроўкамі: Гары спатыкнуўся і зваліўся. Квірэл не звярнуў на яго ні найменшай увагі. Ён размаўляў сам з сабою.
- Як жа дзейнічае гэтае люстэрка? Як яно працуе? Дапамажыце мне, Гаспадар!
Яму раптам адказаў голас, які сыходзіў, падавалася, ад самога Квірэла:
- Выкарыстай хлапчука… выкарыстай хлапчука…
Квіррэлл рэзка звярнуўся да Гары.
- Слухаюся. Потэр - ідзі сюды.
Ён пляснуў у ладкі, і вяроўкі, якія аблытвалі хлопчыка, зваліліся. Гары павольна ўзняўся на ногі.
- Ідзі сюды, - паўтарыў Квірэл. - Паглядзі ў люстэрка і скажы, што ты бачыш.
Гары падышоў да яго.
Трэба схлусіць, адчайна думаў ён пра сябе. Трэба паглядзець у люстэрка і прыдумаць, што я бачу, вось і ўсё.
Квірэл прысунуўся бліжэй да яго. Гары адчуў дзіўны пах, што сыходзіў ад цюрбана. Ён заплюшчыў вочы, устаў перад люстэркам і зноў расплюшчыў іх.
Ён убачыў сваё адлюстраванне, бледнае і спалоханае. Літаральна праз імгненне адлюстраванне ўсміхнулася. Яно запусціла руку ў кішэню і выцягнула крывава-чырвоны камень. Потым падміргнула і схавала камень назад у кішэню - і, калі яно гэта зрабіла, Гары адчуў, што ў яго кішэню звалілася нешта цяжкае. Нейкім чынам - неверагодна - ён здабыў камень.
- Ну? - нецярпліва спытаў Квірэл. - Што ты бачыш?
- Я бачу, як я паціскаю руку Дамблдору, - схлусіў Гары. - Я… я выйграў кубак школы.
Квірэл зноў вылаяўся.
- Пайшоў адсюль, - рыкнуў ён. Гары адсунуўся ад люстэрка, увесь час адчуваючы камень. Можа, паспрабаваць збегчы?
Але ён не адышоў і на пяць крокаў, як зноў раздаўся высокі голас, хоць Квірэл нават не варушыў вуснамі.
- Ён маніць… ён маніць…
-Потэр, вярніся сюды! - закрычаў Квірэл. - Гавары праўду! Што ты толькі што бачыў?
Зноў загаварыў высокі голас.