-Дай мне паразіаўляць з ім… тварам да твару…
- Гаспадар, вы занадта слабы!
- Я досыць моцны… для гэтага…
Гары прырос да месца, як быццам зноў патрапіў у Сеткі Д'ябла. Ён не мог паварушыць ніводнай цягліцай. Скамянеўшы, ён глядзеў, як Квірэл уздымае рукі і разгортвае цюрбан. Што гэта? Цюрбан зваліўся. Без яго галава Квірэла выглядала малюсенькай. Потым галава павольна павярнулася на 180 градусаў.
Гары хацеў закрычаць, але не мог выдушыць з сябе ані гуку. Адтуль, дзе павінна была знаходзіцца патыліца, глядзеў твар. Самы жудасны твар, які Гары калі-небудзь бачыў. Белы як крэйда, з вар’яцкімі чырвонымі вачыма і змяінымі прарэзамі ноздр.
- Гары Потэр… - прашыпела яно.
Гары паспрабаваў зрабіць крок назад, але ногі не паслухаліся яго.
- Бачыш, якім я стаў? - спытала твар. - Цень, прывід… Магу існаваць толькі ў чужым целе… На шчасце, заўсёды знаходзіліся тыя, хто быў гатовы ўпусціць мяне ў свой мозг і ў сваё сэрца… За апошнія дні кроў аднарога ўзмацніла мяне… У лесе ты бачыў, як Квірэл піў яе для мяне… А зараз, калі ў мяне будзе Эліксір Жыцця, я смогу стварыць сабе ўласнае цела… Так што… Аддай камень, які ты хаваеш у кішэні…
Значыць, ён ведае. Ногі Гары раптам ізноў здабылі адчувальнасць. Ён адхіснуўся.
- Не дуры, - зласліва скрывіўся твар. - Лепш выратуй сваё жыццё і ўстань на мой бок… А не тое з табой здарыцца тое ж, што і з тваімі бацькамі… Яны паміралі на каленях перада мной…
- НЯПРАЎДА! - раптам выгукнуў Гары.
Квірэл насоўваўся на яго спінай, так, каб Вальдэморт мог бачыць хлопчыка. Твар зласліва ўсміхнуўся.
- Як кранальна… - шыпела яно. - Заўсёды шанаваў храбрацоў… Так, хлопец, твае бацькі былі адважныя… Спачатку я забіў твайго бацьку, ён адчайна супраціўляўся… але тваёй маці не абавязкова было паміраць… яна жадала абараніць цябе… Аддай камень, калі не жадаеш, каб яе смерць апынулася марнай.
- НІКОЛІ!
Гары скокнуў да дзвярэй, Вальдэморт завішчаў: "Трымай яго!", і ў наступную секунду Гары адчуў на сваім запясці моцную хватку Квірэла. Адразу ж востры боль пранізаў шнар на ілбе; падавалася, галава зараз расколецца напалову; Гары пранізліва ўскрыкнуў, вырываючыся з усіх сіл, і, як ні дзіўна, яму атрымалася адпіхнуць Квірэла. Галаўны боль аслаб - ён пачаў аглядацца, спрабуючы зразумець, куды падзеўся Квірэл, і ўбачыў, што той скурчыўся ад болю на падлозе - яго пальцы прама на вачах пакрываліся пульхірамі.
- Трымай яго! ТРЫМАЙ! - ізноў загарлапаніў Вальдэморт, і Квірэл кінуўся, збіў Гары з ног і зваліўся зверху, абхапіўшы далонямі шыю хлопчыка - той амаль аслеп ад болю ў ілбе, але ўсё ж бачыў, што і Квірэл курчыцца ў агоніі.
- Гаспадар, я не магу ўтрымаць яго - рукі… мае рукі!
Квірэл, працягваючы прыціскаць Гары да зямлі каленямі, прыбраў рукі ад яго горла і ўтаропіўся, здзіўлены, на ўласныя далоні - яны былі апаленыя да мяса.
- Тады забі яго, ідыёт, і пакончым з гэтым!
Квіррэлл узняў палачку, каб вымавіць смяротны праклён, але Гары інстыктыўна вывярнуўся і схапіў твар ворага рукамі…
- АААААА!
З апаленым тварам Квірэл скаціўся з яго, і тады Гары зразумеў: Квірэл не можа дакрануцца да яго цела, ад гэтага ён выпрабоўвае невыносны боль, і адзіны шанец уратавацца - гэта трымаць яго, дастаўляць яму пакуты, каб у яго не было сіл вымавіць заклён.
Гары ўскочыў і ўчапіўся ў руку Квірэла так дужа, як толькі мог. Квіррэлл заекатаў і пачаў вырывацца - шнар балеў усё мацней - Гары нічога не бачыў - ён толькі чуў крыкі Квірэла і загады Вальдэморта: "ЗАБІ ЯГО! ЗАБІ ЯГО!", і яшчэ іншыя галасы, пэўна, якія гучалі толькі ў яго ў галаве, яны плакалі: "Гары! Гары!"
Ён адчуў, як рука Квірэла выслізгвае з яго хваткі, зразумеў, што ўсё скончана, і праваліўся ў чарноцце, уніз… уніз… уніз…
Нешта залатое бліснула над ім. Сніч! Ён жадаў схапіць мяч, але рукі... яны такія цяжкія.
Ён міргнуў. Аказваецца, гэта зусім не сніч. Гэта акуляры. Як дзіўна.
Ён зноў міргнуў. Усмешка Альбуса Дамблдора выплыла нібы з пустэчы.
- Добры дзень, Гары, - сказаў Дамблдор.
Гары ўтаропіўся на яго. І раптам успомніў: "Сэр! Камень! Гэта Квірэл! Камень у яго! Хутчэй, сэр…"
- Супакойся, мой дарагі хлопчык, твае звесткі некалькі састарэлі, - ласкава супакоіў Дамблдор. - Камень не ў Квірэла.
- А у каго? Сэр, я…
- Гары, супакойся, прашу цябе, а не тое мадам Помфры вышпурне мяне адсюль.
Гары праглынуў сліну. Агледзеўся. І зразумеў, што знаходзіцца ў лякарні. Ён ляжаў у ложку пад белымі прасцінамі, а побач з ложкам, на століку, ляжала гара прысмакаў.
- Падарункі ад тваіх сяброў і прыхільнікаў, - растлумачыў Дамблдор, які ледзь не выпраменьваў шчасце. - Тое, што адбылося паміж табой і прафесарам Квірэлам у падзямеллі, павінна захоўвацца ў сакрэце, таму, натуральна, уся школа ўжо ведае і спяшаецца выказаць сваё захапленне. Наколькі мне вядома, твае сябры, містэр Фрэд і містэр Джордж Уізлі жадалі паслаць табе вечка ад унітаза. Без сумневу, яны разлічвалі такім чынам пазабавіць цябе. Мадам Помфры, аднак, палічыла падобны прэзент негігіенічным і канфіскавала яго.