Дамблдор раптам выявіў падвышаную цікавасць птушкі, якая села на падваконне, і гэта дало Гары магчымасць выцерці слёзы. Авалодаўшы сабою, Гары спытаў: "А плашч-нябачнік - вы не ведаеце, хто даслаў яго мне?"
- Ах, плашч… Так здарылася, што твой бацька пакінуў яго ў мяне, і я вырашыў, што табе ён можа спатрэбіцца. - Дамблдор падміргнуў. - Карысная штука… У свой час твой тата з яго дапамогай краў з кухні піражкі.
- І вось яшчэ што…
- Давай.
- Квірэл сказаў, што Снэйп...
- Прафесар Снэйп, Гары.
- Так… Квірэл сказаў, што ён ненавідзіць мяне, таму што ненавідзеў майго бацьку. Гэта праўда?
- Мабыць, яны і сапраўды недалюблівалі адзін аднаго. Прыкладна як ты і містэр Малфой. Акрамя таго, твой бацька здзейсніў штосьці, што Снэйп аказаўся не здольны прабачыць.
- Што?
- Ён выратаваў Снэйпу жыццё.
- Што?
- Так-так… - пацвердзіў Дамблдор задуменна. - Дзіўна, да чаго нелагічна ўладкаваныя людзі, праўда? Прафесар Снэйп не можа перанесці, што ён застаўся павінны твайму бацьку. Я не сумняваюся: ён так абараняў цябе на працягу ўсяго гэтага навучальнага года, таму што лічыў, што такім чынам можа вярнуць пазыку твайму бацьку і яны будуць квітыя. І тады ён ужо з поўным правам зможа пагарджаць і ненавідзець памяць аб тваім бацьку…
Гары паспрабаваў углыбіцца ў сутнасць гэтых слоў, але кроў загрукала ў галаве, і яму прыйшлося спыніць думаць.
- І, сэр, ёсць яшчэ адна рэч…
- Толькі адна?
- Як я дастаў камень з люстэрка?
- Ага, вось гэта добрае пытанне. Гэта была адна з маіх самых выдатных ідэй, і, паміж намі кажучы, гэта яшчэ слаба сказана. Разумееш, толькі той, хто жадаў знайсці камень - знайсці, а не выкарыстаць - мог бы атрымаць яго, у адваротным выпадку ён бачыў бы, як ён здабывае золата або як п'е Эліксір Жыцця. Часам я сам сябе здзіўляю… А зараз хопіць пытанняў. Прапаноўваю табе лепш звярнуць увагу на гэтыя прысмакі. О! Усесмачныя ляндрынкі Берці Ботс! У юнацтве мне не пашчасціла, мне патрапіў арэшак са смакам ваніт, і, я баюся, мая цікаўнасць да гэтага ласунка аслабела - але, мяркую, нічога страшнага, калі я з'ем вось гэты, колеру ірыскі?
Ён усміхнуўся і з хітрым выглядам закінуў у рот залаціста-карычневую ляндрынку. Папярхнуўся і сказаў: "Вушная сера! Не самы прыемны на свеце смак. Хоць магло быць і горш".
Мадам Помфры, фельчар, была вельмі любаснай, але надзвычай строгай жанчынай.
- Усяго пяць хвілін, - умольваў Гары.
- Ні ў якім разе.
- Вы ж упусцілі прафесара Дамблдора…
- Упусціла, але ён дырэктар, а гэта розныя рэчы. Табе патрэбны адпачынак.
- А я і адпачываю, глядзіце, ляжу і ўсё такое. Ну, мадам Помфры…
- Добра, добра, - здалася яна, - але толькі пяць хвілін.
І яна ўпусціла Рона і Герміёну.
- Гары!
Герміёна гатовая была накінуцца на яго з абдымкамі, але, на шчасце, стрымалася, - галава ў Гары ўсё яшчэ вельмі балела.
- О, Гары, мы баяліся, што ты… Дамблдор быў так занепакоены…
- Уся школа толькі аб гэтым і гаворыць, - сказаў Рон. - А што здарылася насамрэч?
Гэта апынуўся адзін з тых рэдкіх выпадкаў, калі рэальныя падзеі былі яшчэ загадкавей і займальней, чым чуткі, якія аб іх хадзілі. Гары распавёў сябрам пра ўсё: пра Квірэла; пра люстэрка; пра камень; пра Вальдэморта. Рон з Герміёнай выявілі сябе цудоўнымі слухачамі; яны ахалі ў правільных месцах, а калі Гары дайшоў да таго моманту, калі Квірэл разгарнуў цюрбан, Герміёна гучна ўскрыкнула.
- Значыць, камня больш няма? - спытаў Рон у канцы. - І Фламель памрэ?
- Я таксама гэта спытаў у Дамблдора, але ён сказаў - як гэта? - "для высокаарганізаванага арганізма, што ёсць смерць, як не новая цікавая прыгода".
- Я заўсёды казаў, што Дамблдор троху таго, - Рону відавочна ліслівіла, што яго герой такі паўдуркаваты.
- А што было з вамі? - спытаў Гары.
- Я дабралася назад, - сказала Герміёна, - прывяла Рона ў пачуццё - гэта заняло даволі шмат часу - і мы панесліся ў савятню, каб даслаць саву Дамблдору, але тут натыкнуліся на яго самога ў вестыбюлі - ён ужо ўсё ведаў - ён толькі спытаў: "Гары пайшоў за ім, так?" і хутчэй пабег на трэці паверх.
- Як ты лічыш, ён ведаў, што ты паступіш так, як паступіў? - спытаў Рон. - І таму паслаў табе плашч-нябачнік і ўсё іншае?
- Ну, ведаеш, - падарвалася Герміёна, - калі ён ведаў - я хачу сказаць - гэта жудасна - ты ж мог загінуць.