- Не, гэта не жудасна, - задуменна працягнуў Гары. - Ён дзіўны чалавек, гэты Дамблдор. Мне падаецца, ён жадаў даць мне шанец. Па-мойму, ён быў болей або меней у курсе ўсяго, што тут адбывалася, разумееце? Мабыць, ён здагадваўся аб тым, што мы ладзім, але, замест таго, каб спыніць, вырашыў нас сяму-таму навучыць і прыйшоў на дапамогу ў патрэбны момант. Не думаю, каб гэта было выпадковасцю - тое, што ён дазволіў мне даведацца, як дзейнічае люстэрка. Падаецца, ён лічыў, што я маю права сустрэцца з Вальдэмортам тварам да твару, калі змагу…
- Ну сапраўды, зусім таго, - ганарліва вымавіў Рон. - Слухай, трэба, каб ты заўтра прыйшоў на вячэру ў гонар канца навучальнага года. Вядома, кубак выйгралі Слізэрынцы, у іх больш за ўсё балаў - цябе ж не было на апошнім матчы, і "Рэйвенкло" нас размазаў - але затое можна будзе добра паесці.
У гэты момант уварвалася мадам Помфры.
- Вы ўжо пятнаццаць хвілін прасядзелі, усё, вэк адсюль! - рашуча заявіла яна.
Гары як след выспаўся і раніцой пачуваўся амаль нармалёва.
- Я жадаю пайсці на свята, - сказаў ён мадам Помфры, калі тая папраўляла на століку шматлікія цукерачныя скрынкі. - Можна?
- Прафесар Дамблдор лічыць, што табе трэба дазволіць, - адказала яна, утрымліваючы пра сябе меркаванне, што прафесар Дамблдор не аддае сабе справаздачы, наколькі небяспечныя могуць быць святы. - Акрамя таго, да цябе сёй-той прыйшоў.
- Выдатна, - узрадаваўся Гары. - А хто?
Адначасова з яго словамі ў дзверы бокам праціснуўся Хагрыд. Як заўсёды ў памяшканні, ён выглядаў недазваляльна вялізным. Ён сеў побач з Гары, зірнуў на яго і зарыдаў.
- Гэта - усё - мая - чортава - віна! - усхліпваў ён. - Сам распавёў гэтаму гаду, як абыйсці Флуфі! Сам! Адзінае, чаго ён не ведаў - а я вазьмі ды і распавядзі! Ты ж мог памерці! За драконава яйка! Больш ніколі піць не буду! Мяне трэба выгнаць у Магляндыю!
- Хагрыд! - выклікнуў Гары, у шоку ад таго, як скалынаецца ключнік ад гора, і вялізныя слёзы сцякаюць у бараду. - Хагрыд, ён усё роўна б даведаўся, гэта ж Вальдэморт, ён бы высвятліў, нават калі б ты не сказаў.
- Ты мог памерці! - рыдаў Хагрыд. - І не гавары імя…
- ВАЛЬДЭМОРТ! - выгукнуў Гары, і Хагрыд прыйшоў у такі жах, што перастаў скуголіць. - Я яго бачыў і магу сабе дазволіць называць яго імя. Калі ласка, супакойся, Хагрыд, мы выратавалі камень, яго больш няма, і Вальдэморт не зможа выкрасці яго. З'ясі шакалабку, у мяне іх шмат…
Хагрыд выцер нос далонню і сказаў: "Дарэчы, успомніў. У мяне тут падаруначак."
- Не сэндвіч з казляцінай, спадзяюся? - устрывожыўся Гары, і Хагрыд нарэшце выдаў слабы смяшок.
- Не-а. Дамблдор даў мне выходны на ўчора, каб я гэта дарабіў. Замест таго, каб звольніць - ну, усё адно - вось.
Ён працягнуў кніжку ў прыгожай скураной вокладцы. Гары з цікавасцю адкрыў яе. Усярэдзіне аказаліся чароўныя фатаграфіі. З кожнай старонкі ўсміхаліся і дасылалі паветраныя пацалункі яго маці і тата.
- Разаслаў соў да ўсіх школьных прыяцеляў тваіх продкаў, прасіў фоткі, якія ў каго ёсць… У цябе ж наогул аніводной… падабаецца?
Гары не змог адказаць, але Хагрыд не пакрыўдзіўся.
Гары спусціўся ўніз на свята апошнім. Яго затрымала мадам Помфры. Яна мітусілася і ўсё жадала "апошні раз" праверыць, у ці парадку яе пацыент, таму Вялікая Зала да моманту яго прыходу была ўжо поўнай. Зала была аформлена ў зялёных і срэбных танах - колеры "Слізэрына" - у знак таго, што "Слізэрын" сёмы год запар выйгравае кубак школы. Сцяну за Высокім сталом пакрываў вялізны сцяг з малюнкам Слізэрынскай змяі.
Калі Гары ўвайшоў, усё змоўклі на імгненне, а потым адначасова гучна загаманілі. Ён праслізнуў паміж Ронам і Герміёнай за Грыфіндорскі стол і паспрабаваў не звяртаць увагі на тое, што ўсё вакол усталі, каб паглядзець на яго.
На шчасце, праз пару хвілін прыбыў Дамблдор. Гуд галасоў замёр.
- Вось і яшчэ адзін год прайшоў! - радасна пачаў Дамблдор. - А вам, перш чым усадзіць зубы ў цудоўныя ласункі, прыйдзецца паслухаць старога, яго дурную балбатню. Што гэта быў за год! Спадзяюся, вашыя галовы за гэты час пацяжэлі ад усялякіх цікавых ведаў… У вас наперадзе цэлае лета, каб усе іх павытрэсці…
Зараз, наколькі я разумею, усё чакаюць уручэння школьнага кубка. Балы размеркаваліся наступным чынам: на чацвёртым месцы "Грыфіндор", трыста дванаццаць балаў; на трэцім "Хафлпаф", трыста пяцьдзесят два; "Рэйвенкло" набраў чатырыста дваццаць шэсць і "Слізэрын" - чатырыста семдзесят два балы.
Ад Слізэрынскага стала раздаўся шквал апладысментаў і вітальных крыкаў. Гары ўбачыў, як Драко Малфой лупіць срэбным куфлем па стале. Гэта было агіднае відовішча.
- Выдатна, выдатна, "Слізэрын", - пахваліў Дамблдор. - Аднак, нам неабходна прыняць да ўвагі апошнія падзеі.