— Добра, — пагадзіўся Рон, — Пойдзем, Гары, я сплю...
Раптам твар Рона, які глядзеў у бок хаты, зрабіўся непрыемнага зялёнага колеру. Астатняя тройца развярнулася, каб паглядзець што ён такога ўбачыў.
Праз двор, раскідваючы па дарозе курэй да іх ішла маленькая, тоўсценькая жанчына з дабразычлівым тварам, якая цяпер хутчэй нагадвала шаблязубага тыгра. Гэта была місіс Візлі.
— Аёй, — прамовіў Фрэд.
— Хавайся ў бульбу, — дадаў Джордж.
Місіс Візлі спынілася ля іх, паставіўшы рукі ў бокі. На ёй быў апрануты пасуднік з кветачкамі з кішэні якога тырчала чароўная палачка.
— НУ, — прамовіла яна.
— Добрай ранніцы, мама!— адказаў Джордж, голасам, які сам палічыў далікатным і чароўным.
— А ці вы не думалі, што я буду непакоіцца?— жахлівым шэптам спыталася жанчына.
— Прабач, мама, разумееш, мы былі...
Усе троя, былі значна вышэйшымі за маці, але цяпер пад ціскам яе гневу, нібыта паменьшылі ростам.
— ЛОЖКІ ПУСТЫЯ! АНІЯКАЙ ЦЫДУЛКІ! МАШЫНЫ НЯМА... ВЫ МАГЛІ РАЗБІЦЦА... Я ЛЕДЗЬ НЕ ЗВАР’ЯЦЕЛА З НЕПАКОЮ... ВЫ АБ ГЭТЫМ ПАДУМАЛІ? НІКОЛІ, КОЛЬКІ Я ЖЫВУ... ВОСЬ ПАЧАКАЙЦЕ БАЦЬКА ВЕРНЕЦЦА, АНІ З КІМ З СЫНОЎ МНЕ НЕ БЫЛО ТАК ЦЯЖКА, АНІ З БІЛАМ, АНІ З ЧАРЛІ, АНІ З ПЕРСІ...
— Наш бездакорны і дасканалы Персі, — прамармытаў Фрэд.
— А ТАБЕ АНІ НЕ ЗАШКОДЗІЛА З ПЕРСІ ПРЫКЛАД УЗЯЦЬ!— стукаючы Фрэда пальцам у грудзі прагаласіла місіс Візлі. — вы маглі бы загінуць, вас маглі ўбачыць, праз вас бацька мог страціць ПРАЦУ...
Здавалася, што сваю праборку яна можа доўжыць бясконца. Місіс Візлі ўжо паспела ахрыпнуць перш, чым павярнулася да Гары, той ў жаху ажно адступіў.
— Гары, вельмі рада цябе бачыць, — прамовіла яна. — Хадзем, зараз будзем снедаць.
Развярнуўшыся, яна крочыла назад у дом. Гары кінуў на Рона занепакоенный погляд, але той падбадзёрваючы кіўнуў у адказ і хлопчык завітаў у дом, следам за місіс Візлі.
Кухня, куды яны завіталі была замалой і вельмі цеснай. Цэнтр пакоя займаў вялізны драўляны стол з крэсламі вакол яго. Хлопчык прысеў на краёк аднаго з крэслаў і азірнуўся. Ён яшчэ аніколі ня быў у сапраўдным чарадзейскім доме.
На адной са сцен вісеў дзівосны гадзіннік, які меў толькі адну стрэлку, але ня меў лічбаў. Замест іх па коле месціліся надпісы, кшталту “Час для гарбаты”, “Час гадаваць курэй”, “Вы спазніліся”. На коміннай паліцы ў тры рады месціліся кнігі з такімі назвамі, як “Замовы для свойскага сыра”, “Разнастайныя спосабы начараваць печыва” і “Гасціна за адну хвіліну. Усяго толькі магія!” І калі Гары не падманулі вушы, стары радыёпрымач, які стаяў ля ракавіны, абвесціў: “А цяпер “Гадзіна вядзьмаркі”, для вас спявае чараўніца Цэлестына Ворбэк.”
Місіс Візлі загрукатала посудам, злёгку нядбала гатуючы сняданак. Кінуўшы на сваіх сыноў гнеўны погляд, яна паклала на палаючую патэльню крыху кілбасак. Ад часу жанчына ціхінька мармытала нешта нагадваючае “Аб чым вы толькі сабе думалі” ці “Хто б сказаў — НЕ ПАВЕРЫЛА”.
— ТВАЁЙ віны, мой любы, тут няма, — паклаўшы на гарыну талерку восем ці дзевяць кавалкаў кілбаскі, запэўніла хлопчыка місіс Візлі, — Мы з Артурам таксама непакоіліся пра цябе. Толькі ўчора ўвечары мы разважалі наконт таго, што трэба будзе прыехаць і забраць цябе самім, калі ты не адкажаш Рону да пятніцы. Але вось так (на гарынай талерке апынулася адразу тры яйкі), ляцець праз усю краіну на нелегальнай машыне... вас мог хто-небудзь ўбачыць...
Яна абыякава махнула палачкай і ў ракавіне, з мягкім дзвяканнем, посуд пачаў мыць сам сябе.
— Усю ноч было даволі ХМАРНА, мам!— прамовіў Фрэд.
— Не расчыняй рота, калі ясі, — гыркнула на яго місіс Візлі.
— Мам, яны яго амаль не кармілі!— дадаў Джордж.
— Гэта і цябе тычыцца!— сказала жанчына, але нашмат лагодней, адначасова намазваючы дзеля Гары хлеб маслам.
Нечакана на кухне аб’явілася невялічкае рудавалосае стварэнне ў доўгай начной кашулі. Узвіскнула і пабегла назад.
— Гэта Джыні, — паўшэптам паведаміў Рон сябру, — мая сястра. Яна ўсё летка пра цябе балбатала.
— Так, ёй жыццёва неабходны твой аўтограф, Гары, — пасміхнуўся Фрэд, але перахапіўшы погляд маці, адразу ж схіліўся над талеркай і надалей еў моўчкі. Увогуле, пакуль ўсе чатыры талеркі не былі спустошаны (а гэта адбылося неверагодна хутка), ніхто за сталом не вымавіў аніслова.
— Божачкі, як жа я стаміўся, — пазіхнуў Фрэд, калі нарэшче адклаў відэлец і нож. — А ці не пайсці мне да ложка і...
— Ані, — гыркнула місіс Візлі. — Сам вінаваты, што валэндаўся ўсю ноч. Ідзі і абязгномь сад, ці то яны зноў ушчэнт парасперазаліся.