— Ну, мам...
— Вы двоя, таксама, — сказала яна, паглядзеўшы на Рона і Джорджа. — А ты, любы мой, — звярнулася яна да Гары, — лепей ідзі паспі. Ты не прымушаў іх ляцець за табой на гэтай брыдотнай машыне.
— Не, дзякуй, — адказаў Гары, які вырашыў, што ўжо ня хоча спаць. — Я лепей Рону дапамагу. Я ніколі яшчэ не бачыў як сад абязгномваюць...
— Гэта вельмі ветліва з твайго боку, мой любы, але абязгномванне — праца нудотная, — прамовіла місіс Візлі. — Ну ка, давайце пагледзім, што на гэты конт напісана ў Локхарта.
Яна выцягнула са стоса на каміннай паліцы вялізны том.
— Мам, — прастагнаў Джордж, — мы ўжо і так ведаем, як бязгноміць сад.
Гары зірнуў на вокладку. Над вялізнай фатаграфіяй прыгожага чараўніка з хвалістым светлым валоссем, залатымі літарамі было напісана “Гільдэрой Локхарт: Даведнік па барацьбе з хатнімі шкоднікамі”. Як і заўжды на чарадзейных фатаграфіях, чараўнік, які напэўна і быў тым самым Гільдэроем Локхартам, рухаўся на вокладцы і нахабна падміргіваў усім прысутным. А місіс Візлі ззяючымі вачыма пазірала на яго.
— Ах, ён такі міленькі, — прамовіла яна. — Ён ведае аб хатніх шкодніках літаральна ўсё; як добра; якая цудоўная кніга...
— Маці — яго фанатка, — вельмі гучным шэптам прамовіў Фрэд.
— Не кажы ерунды, Фред, — прамовіла жанчына, яе шчокі пачырванелі. — Калі вы лічыце, што ведаеце аб усім лепш за Локхарта, ідзіце. Але, барані вас Бог, калі я выйду ў сад і знайду там хаця аднаго гнома.
Пазіхаючы і бурчучы, браты Візлі, а за імі Гары, папляліся надворак. Сад быў папросту агромісы, менавіта такі, як, з пункту гледжання Гары і павінен быць сад. Хаця хлопчык быў упэўнены, што Дурслі бы ён дакладна не спадабаўся — тут было зашмат пустазелля, траўнік, які аніхто даўно не скошваў... затое, ўздоўж плота раслі крывыя дрэвы, кветнікі былі перапоўнены раслінамі, якіх Гары аніколі не бачыў, а вялізная зялёная сажалка, была поўная жабак.
— У маглаў таксама ёсць гномы ў садах, — перасякаючы траўнік паведаміў Гары Рону.
— А, так, я бачыў тое, што маглы назвываюць гномамі, — з галавой нырнуўшы ў куст півоні паведаміў Рон. — Нейкія маленькія тлусценькія калядныя дзяды з вудамі ў руках...
Адчулася валтузня, півоня ўздрыганулася і Рон выпрастаўся, трымаючы нешта ў руках.
— Вось гэта вось — гном, — змрочна паведаміў ён.
— А ну, пусці мяне! А ну, пусці мяне!— завішчаў гном.
Ён, вяжома ж анічым не нагадваў каляднага дзеда. Гном быў маленькім і скурыстым з вялізнай, лысай, гузаватай быццам бульба галавой. Рон трымаў яго на адлегласці выцягнутай рукі, бо гном моцна лягаўся сваімі маленькімі з жорсткімі мазалямі ножкамі; потым Рон схапіў істоту за ладыжкі і развярнуў да гары нагамі.
— А цяпер, трэ рабіць вось так, — сказаўшы гэта Рон падняў гнома панад галавой (А ну, пусці мяне!) і пачаў раскручваць яго быццам ласо. Заўважыўшы сшакаваны выраз на гарыным твар, Рон дадаў. — Гэта аніяк яму не ЗАШКОДЗІЦЬ... гэта трэба рабіць, каб у гнома закруцілася галава і ён не змог знайсці шлях да сваёй нары.
Хлопчык адпусціў гнома і той узляцеў у паветра на добрых дваццаць футаў і з глухім стукам ляснуўся недзе далёка за загароджай.
— Слабак, — прамовіў Фрэд, — Іду ў заклад, мой гном, пераляціць праз той пень.
Гары даволі хутка навучыўся не шкадаваць гномаў. Першага з пайматых ім гномаў ён вырашыў папросту адпусціць за загароджу, але той адчуўшы гарыну слабасць, цапнуў хлопчыка за палец сваімі вострымі як брытва зубамі. З цяжкасцю ў Гары атрымалася стрэсці гнома з рукі...
— А ні што сабе, Гары... напэўна добрых футаў пяцьдзесят...
Хутка паветра перапоўнілася гномамі, што ляцелі за загароджу.
— Гномы... у іх ўвогуле розуму замала. Вось глядзі. — нахіліўшыся Джордж схапіў адначасова пяць ці шэсць гномаў. — Як толькі яны чуюць, што недзе праводзяць абязномленне, куляю аб’яўляюцца, каб на гэта паглядзець. Аніяк не могуць уцяміць, што цяпер ім лепей заставацца ў нары.
Неўзабаве, прыгорбіўшы свае маленькія плечы і згрудзіўшыся бязладным строем, натоўп гномаў пачаў сыходзіць прэчкі.
— Яны хутка вярнуцца, — гледзячы на то, як гномы знікаюць недзе на другім баку поля, сказаў Рон. — Ім тут падабаецца... Тата замягкі да іх, ён лічыць, што гномы пацешныя...
Адчуўся грукат зачыняючыхся дзвярэй.
— Вярнуўся!— закрычаў Джордж. — Тата вярнуўся.
Яны пакінулі сад і паспяшалі дадому.
Містэр Візлі сядзеў на адным з кухонных крэслаў, скінуўшы акуляры і заплючшыўшы вочы. Ён быў хударлявым і лысым, але валасы, што ў яго яшчэ засталіся былі гэткімі ж рудымі, як і ўва ўсіх яго дзяцей. На ім была пыльная і зношаная доўгая зялёная мантыя.
— Што была за ноч, — навобмацак шукаючы імбрычак прамармытаў містэр Візлі, калі дзеці згрудзіліся вакол яго, — Дзевяць рэйдаў! ДЗЕВЯЦЬ! А яшчэ, стары Мандангус Флэчэр спрабаваў сурочыць мяне, калі я развярнуўся да яго спіной...