Містэр Візлі, зрабіў вялізны глыток гарбаты і ўздыхнуў.
— Што-небудзь знайшоў?— з нецярплівасцю спытаўся Фрэд.
— Усё што нам атрымалася знайсці — зачараваных замочных свірдлавін і кусучы імбрык, — з позіхам адказаў містэр Візлі. — Знайшлі яшчэ сёе тое, даволі непрыемнае. Мортлейк быў дапытаны з нагоды аб’яўлення ў яго, колькіх занадта дзіўных тхароў. Але гэта, дзякуй Богу, справа камітэта па эксперыментальных замовах...
— А навошта камусь было зачароўваць замочныя свірдлавіны?— спытаўся Джордж.
— Звычайны здзек над магламі, — уздыхнуў містэр Візлі. — Напрыклад, хтось з нашых прадае ім ключ, які сам па сабе змяншаецца да неверагодна дробных памераў і магл ня можа знайсці яго, калі захоча трапіць ў свой дом... Вядома ж ён анізашто не прызнаецца сам сабе ў тым, што вінаваты ключ, магл папросту вырашыць што згубіў яго і вінаватага потым адшукаць будзе неверагодна цяжка. Дзякуй Богу, маглы прыкладуць усе свае сілы, каб праігнараваць прысутнасць магіі, нават калі магія будзе перад самымі іх вачамі... і вы анізавошта не паверыце, што толькі нашы не прымудраюцца зачароўваць...
— НАПРЫКЛАД, МАШЫНЫ!
На кухні, трымаючы ў руках быццам меч даўжэзную качаргу, аб’явілася місіс Візлі. Містэр Візлі рыўком расплюшчыў вочы, ён вінавата паглядзеў на жонку.
— Молі, мая любая, ты сказала м-машыны?
— Так, машыны, Артур, машыны, — бліскаючы вачыма, прамовіла Молі Візлі. — Уяві сабе чараўніка, які набыў недзе стары іржавы аўтамабіль, сказаўшы сваёй жонцы, што ўсяго толькі жадае высветліць, як той працуе, а НА САМОЙ СПРАВЕ зачараваў яго, каб той мог ЛЯТАЦЬ.
Містэр Візлі залыпаў вачыма.
— Ну, каханая мая, ты, напэўна разумееш, што дзейнічаў ён цалкам ў межах закону, а то што ён... не сказаў праўду жонцы, дык магчыма гэта... ммм... і да лепшага... Тым больш, у кожным законе ёсць сякія-такія пралазы... ён жа не збіраўся лятаць на ёй, а то што яна можа лятаць не...
— Артур Візлі, ты сам прыклаў намаганні, каб зрабіць гэту пралазу калі пісаў закон!— закрычала ў адказ місіс Візлі, — каб мець магчымасць і надалей важдацца ў хляву з усім гэтым маглаўскім смеццем. І, каб ты ведаў: Сёння ранніцай Гары прыбыў сюды на машыне, на якой ты нат не збіраўся лятаць!
— Гары?— зноў залыпаў вачамі містэр Візлі. — Як такі Гары?
Ён азірнуўся, убачыў Гары і падскочыў ад здзіўлення.
— А мой ты, Бог, гэта Гары Потэр? Я так рад цябе бычыць, Рон столькі распавядаў нам...
— СЁННЯ НОЧЧУ ТВАЕ СЫНЫ ЛЯТАЛІ НА МАШЫНЕ ДА ГАРЫНАГА ДОМУ І НАЗАД!— прагаласіла місіс Візлі. — Што ты цяпер скажаш, а?
— Што, на самой справе?— прагна спытаўся містэр Візлі. — Ну і як яна? Т-то бок, — ён запнуўся, убачыўшы, як запалалі жонкіны вочы, — гэта было вельмі няслушна з вашага боку, хлопцы... сапраўды вельмі вельмі дрэнна...
— Пойдзем, — заўважыўшы, што місіс Візлі пачала раздувацца, як тая жабка-бык, прамармытаў Рон сябру. — Я пакажу цябе маю спальню.
Хлопцы выслізнулі з кухні і па вузкім калідорчыку трапілі да шурпатых сходаў, што зігзагам агіналі ўвесь дом. На пляцоўцы чацвёртага паверха дзверы былі прыадчынены і перш чым іх зачынілі, Гары заўважыў у шчыліну два бліскучых карых вока.
— Гэта Джыні, — растлумачыў Рон. — Вельмі дзіўна бачыць яе гэткай ціхінькай, звычайна, яна не супыняе гамонку ані на хвіліну...
Яны прамінулі яшчэ два лесвічных пралёты, аж пакуль не апынуліся ля дзвярэй з аблупленай фарбай, да якіх была прыбіта шыльда “Пакой Рональда”.
Гары ўвайшоў усярэдзіну, ледзь не стукаючыся галавой аб нізкую столю і пачаў лыпаць вачыма. Складалася ўражанне, што ён завітаў у комін — здавалася, што амаль усё ў ронавым пакоі было шалёна памаранчавага колеру — покрыва на ложку, сцены і нават столя. Праз імгненне-другое Гары зразумеў, што яго сябра абляпіў амаль кожную цалю свайго пакою патрапанымі постэрамі з аднымі і тымі жа вядзьмаркамі і чараўнікамі, апратутымі ў яскрава-памаранчавыя спартыўныя мантыі, якія энэргічна віхляючы несліся кудысь на сваіх мётлах.
— Твая ўлюбённая квідытчная каманда?— спытаўся Гары.
— Так, Чадлійскія гарматы, — прамовіў Рон і паказаў на памаранчавае покрыва з вялізарнымі чорнымі літарамі ЧГ пад якімі было намалявана гарматнае ядро ў палёце. — Дзевятае месца ў лізе.
Ронавы падручнікі па замовах нядбайна былі звалены ў кутку, побач са стосам коміксаў, большасць з якіх, была ад прыгодах Марціна Мігса — шалёнага магла. Ронава чароўная палачка ляжала на акварыюме поўным жабінай ікры, які стаяў на падваконніку. Побач ў плямцы сонечнага прамення грэўся тоўсты пацук па імі Скаберс.