Гары пераступіў праз пачак раскіданых па падлозе самакартуючыхся карт і вызірнуў у невялічкае акенца. Ён убачыў, як недзе ў нізе, гномья банда, употай адзін за адным пералазілі праз візліўскую загароджу, вяртаючыся да сваіх нор. Хлопчык адвярнуўся ад вакна і паглядзеў на Рона, які занепакоенна паглядаў на сябра, быццам чакаючы яго прысуду.
— Тут трохі замала месца, — шпарка прамовіў Рон. — Не так, як у тваім пакоі там, у маглаў. Да таго ж адразу нада мной на гарышчы жыве гуль, ён ўвесь час стогне і стукае па трубах...
— Гэта, — шырока ўсміхаючыся адказаў Гары, — самы лепшы дом, з тых якія я толькі бачыў.
У Рона пачырванелі вушы.
РАЗДЗЕЛ IV
У Флорыша і Блотса
Жыццё ў Логавішчы было цалкам непадобным на ўсё то, што тварылася на Прайвет Драйв. Дурслі падабалася, каб усё было ахайным ды ўпарадкаваным; а ў доме Візлі панавала ўсё дзівоснае ды нечаканае. Гары моцна напужаўся, калі кухоннае люстэрка, як толькі ён зазірнуў у яго, пачало галасіць: “УБІРЫ КАШУЛЮ, НЕАХАЙНІК!” Гуль, пачынаў выць і нечым грукатаць у трубах, калі лічыў, што зрабілася занадта ціха, а ўжо выбухі з пакою блізнятаў былі нечым цалкам натуральным. Аднак, самым незвычайным для Гары у ронавай хаце былі не гамонячае люстэрка і не вой гуля, а то што здавалася, усім ў гэтым доме ён быў да спадобы.
Місіс Візлі клапацілася аб стане яго шкарпэтак і спрабавала прымусіць яго спажываць ажно па чатыры порцыі ежы. А містэр Візлі за сталом намагаўся сесці разам з хлопчыкам, каб бамбардыяваць Гары пытаннямі пра маглаўскае жыццё, просячы растлумачыць яму як працуе запальная свечка ці паштовая служба.
— ШЫКОЎНА!— усхамянуўся ён, калі Гары распавядаў яму, як працуе тэлефон. — ГЕНІЯЛЬНА! Сапраўды, на што толькі не пайдуць маглы, каб трымацца падалей ад магіі.
Адным сонечным ранкам, прыблізна праз тыдзень пасля таго, як Гары пачаў гасцяваць у Логавішчы, ён зноў пачуў аб Хогвартсе. Тым ранкам яны разам з Ронам спусціліся да сняданку і знайшлі за сталом містэра і місіс Візлі, а таксама Джыні. Як толькі дзяўчынка ўбачыла Гары, яна нечакана перакуліла сваю міску з аўсянкай і тая з гучным грукатам апынулася на падлозе. У Джыні ўвогуле з’явілася асаблівасць выпускаць штось з рук, штораз, як у пакоі аб’яўляўся Гары. Яна нырнула пад стол паза міскай, а калі зноўку вылезла, яе тварык палаў, як заходзячае сонца. Быццам анічога не заўважыўшы, Гары сеў за стол і прыняў тост з рук місіс Візлі.
— Вам лісты са школы, — паведаміў хлопцам містэр Візлі і працягнуў Гары і Рону аднолькавыя канверты з жаўтаватага пергаменту, падпісаныя зялёнымі чарніламі. — Дамблдор ужо ведае, што ты тут... анічога ад яго не схаваеш. — У гэты момант на кухні аб’явіліся апранутыя ў піжамы Фрэд і Джордж. — Вы двое таксама атрымалі лісты з Хогвартсу, — сказаў ім бацька.
На колькі хвілінаў у кухні запанавала цішыня, бо ўсе чыталі. У гарыным было, як і ў мінулы раз напісана, што ён павінен прыбыць першага верасня на вакзал Кінгс Крос, каб сесці на Хогвартс Экспрэс. Таксама да ліста прыкладаўся спіс неабходных падручнікаў.
Усім другагодкам неабходна было мець:
“Стандартная кніга замоваў” (для другога году навучэння) Міранды Госхак
“Банкетаванне з беншы” Гільдэроя Локхарта
“Гульні з гулямі” Гільдэроя Локхарта
“Вакацыі з вядзьмачкамі” Гільдэроя Локхарта
“Трыванне з тролямі” Гільдэроя Локхарта
“Угалоп з упірамі” Гільдэроя Локхарта
“Вандроўка з ваўкалакамі” Гільдэроя Локхарта
“Зімоўка з Зюзям” Гільдэроя Локхарта
Фрэд, які ўжо скончыў чытаць свой ліст зірнуў у гарын.
— У цябе таксама ў спісе ўвесь збор кнігаў Локхарта?— спытаўся ён. — Новы настаўнік па Абароне ад Цёмных мастацтваў напэўна яго вялікі прыхільнік... іду ў заклад — гэта вядзьмарка.
У гэты момант Фрэд заўважыў выраз на маціным твары і імгненна заняўся мармеладам.
— Мы з гэткім спісам ў капейчыну ўляцім, — кінуўшы хуткі погляд на бацькоў, заўважыў Джордж. — Кнігі Локхарта каштуюць сапраўды задорага...
— Набудзем, — адказала місіс Візлі з застурбаваным выглядам. — Я спадзяюся, купіць сёе-тое дзеля Джыні ў сэканд-хэндзе.
— Ух ты, у гэтым годзе ты таксама пачынаеш вучыцца ў Хогвартсе?— прамовіў Гары.
Джыні кіўнула, пачырванела ажно да кончыкаў валос і паклала локаць у маслёнку. На шчасце аніхто акрамя Гары гэтага не заўважыў, таму што на кухню завітаў старэйшы ронаў брат — Персі. Ён быў ужо апрануты, а на яго цішотцы зіхацеў значык хогвартскага прэфекта.