Жанчына працягнула Гары горшчык.
Гары і сям’я Візлі вытарапілісь адно на аднаго.
— І ш-што я павінен рабіць?— прамармытаўшы, спытаўся хлопчык.
— Ён жа ніколі не падарожнічапў з дапамогаю парашка фло, — раптам, заявіў Рон. — прабач, Гары, я зусім забыўся.
— Ніколі?— спытаўся містэр Візлі. — А як ты ў мінулым годзе трапіў на Дыягон Алею?
— На метро...
— САПРАЎДЫ?— занепакоена спытаўся містэр Візлі. — І там былі ЭСКАПАТАРЫ? А як дакладна яны...
— Давай не ЦЯПЕР, Артур, — сказала місіс Візлі. — З дапамогаю парашка фло, дабірацца значна хутчэй, мой любы, але, божачкі, калі ты раней ім не карыстаўся...
— У яго атрымаецца, мама, — заявіў Фрэд, — Гары, спачатку паглядзі.
Ён ўзяў з горшчыка дробку нейкага бліскучага парашка, падыйшоў да коміна і кінуў парашок у полымя.
— З равеннем полымя, зрабіўшаеся смарагдава зялёным, паднялося вышэй за фрэдаву галаву, тады хлопчык папросту увайшоў у полымя, крыкнуў “Да Дыягон Алеі” і знік.
— Толькі кажы выразна, мой любы, куды табе трэба патрапіць, — наказала Гары місіс Візлі, пакуль дробку з горшчыка браў Джордж, — і глядзі не выйдзі не з таго коміна...
— Не з таго чаго?— занепакоена спытаўся Гары, калі ў равучым смарагдавым полыве знік Джордж.
— Да сеткі падключана шмат чарадзейскіх комінаў, ну ты разумееш, але калі адрэсу прамовіць выразна...
— Ён зможа, Молі, кінь мітусіцца, — сказаў містэр Візлі і ўзяў сабе дробку парашка фло.
— Але, даражэнькі, калі ён згубіцца, як мы растлумачым гэта яго цётке з дзядзькам?
— Яны ня будуць супраць, — супакоіў яе Гары. — Калі я вылечу з чыёйсьці трубы, Дадлі вырашыць, што гэта забліскучы жарт, не турбуйцеся.
— Ну... добра... ты пойдзеш пасля Артура, — прамовіла місіс Візлі. — Вось, калі ўвойдзеш у полымя, выразна скажы куды накіроўваешся...
— І локці шчыльней да цела прыцісні, — параіў Рон.
— І вочы заплюшчы, — дадала місіс Візлі, — каб сажа ў іх не трапіла...
— І не мітусіся, — сказаў Рон, — ці выпадзеш з чужога коміна...
— Але і не панікуй, што выйдзеш зарана, рабі гэта калі ўбачыш Фрэда і Джорджа.
Спрабуючы ўтрымаць ў розуме ўсё то, што яму зараз паведамілі, Гары ўзяз дробку парашку і падыйшоў да полымя. Ён глыбока ўздыхнуў, кінуў парашок у вагонь і зрабіў крок наперад. Яго ахутала смарагдавае полымя, але складалася ўражанне што яго абдувае цёплым ветрыкам; Гары адкрыў рота і імгненна наглытаўся попелу.
— Да... Д... Дыя... гон Алеі, — закашляўшыся, прамовіў ён.
Гары адчуў, як быццам яго засмоктвае ў нейкую гіганцкую дзіру. Яго вельмі хутка закруціла... у вушах стаяла аглушальнае равенне... Гары імкнуўся трымаць вочы адкрытымі, але ад віра зялёнага полымя яго пачынала нудзіць... ён стукнуўся локцем аб нешта цвёрдае, таму шчыльней прыціснуў яго да сябе і ўсё працягваў і працягваў круціцца... Праз некаторы час, Гары падалося, бы яго па шчоках б’юць халодныя рукі, ён прыадкрыў вочы... жмурачыся праз акуляры і ўбачыў размыты струмень комінаў і мільгаценне пакоеў у ім... сэндвічы з беконам пачалі падступаць да горла... таму Гары зноў заплюшчыў вочы, жадаючы, каб гэты рух найхутчэй скончыўся і... раптам ён паваліўся тварам наперад на халодную каменную падлогу і адчуў, як трэснула шкло ў яго акулярах.
Гары быў увесь у чарняках, яго галаву круціла, да таго ж ён быў з галавы да ног запэцканы сажай. Ён асцярожна падняўся на ногі і начапіў на нос свае пабітыя акуляры. Хлопчык азірнуўся, ён быў адзін, да таго ж ня ведаў КУДЫ трапіў. Усё што Гары мог сказаць пра пакой ў якім ён апынуўся — той нагадваў чарадзейную краму, але ў яго адразу склалася ўражанне, што тут наўрацці мажліва набыць штосьці дзеля Хогвартса.
У вітрыне паблізу ад Гары на падушцы стаяла высушаная рука, ля якой ляжалі скрывавленая калода карт і бліскучае шкляное вока. Са сцен на яго вытарапіліся злыя маскі, на прылаўку ляжалі чалавечыя косткі, а пад столлю віселі іржавыя пакрытыя шыпамі прылады. Але самым горшым было тое, што цёмная вуліца за пакрытым пылам вакном анічым не нагадвала Дыягон Алею.
Чым ранней ён пакіне гэта месца, вырашыў Гары, тым будзе лепей. Нос, пасля ўдару аб падлогу ўсё яшчэ крыху пякло ад болю. Хлопчык ціхенька, але хутка накіраваўся да дзвярэй, аднак супыніўся на поўдарогі, па той бок ад дзвярэй аб’явіліся два чалавекі... і аднаго з іх, пабіты, перапэцканы сажай і з пабітымі акулярамі, Гары жадаў бачыць меньш за ўсё. За дзвярыма крамы стаяў Драко Малфой.
Гары хутка азірнуўся навокал і злева ад сябе заўважыў вялізнуў чорную шафу. Хлопчык куляй кінуўся да яе, залез у сярэдзіну і зачыніў дзверы, пакінуўшы толькі невялічкую шчыліну, каб мажліва было бачыць і чуць, тое што будзе тварыцца звонку. Праз імгненне дзвякнуў званочак над дзвярыма і Малфой завітаў у краму.