Яго спадарожнікам, быў хутчэй за ўсё ягоны бацька. Той меў гэткі ж бледны, завостранны твар і гэткія ж халодныя шэрыя вочы. Містэр Малфой, абыякава разглядаючы тавары, падыйшоў да прылаўку і стукнуў далонню па званку, потым развярнуўся да сына.
— Анічога тут не чапай, Драко.
— Я думаў, — цягнучыся да шклянога вока сказаў Драко, — мы набудзем тут падарунак.
— Я сказаў, што набуду табе хуткасную мятлу, — стукаючы па прылаўку пальцамі адказаў яму бацька.
— Што мне з той мятлы, калі мяне няма ў камандзе?— панура і злосна паглядаючы, сказаў Драко. — У мінулым годзе Гары Потэр атрымаў Німбус 2000 і спецыяльны дазвол ад Дамблдора, каб граць за грыфіндорскі Дом. А ён не такі ўжо і добры вучань, ён усяго толькі ВЯДОМЫ... вядомы сваім дурным ШНАРАМ на ілбе...
Драко нахіліўся, каб добра разгледзіць паліцу з чарапамі.
— ... усе лічаць ён такі ЗУХАВАТЫ, гэты цудоўны ПОТЭР з яго ШНАРАМ і МЯТЛОЙ...
— Ты казаў мне аб гэтым ўжо добры тузін разоў, — знішчальным поглядам зірнуўшы на сына, прамовіў містэр Малфой. — І мне хацелася б нагадаць табе, што не так ужо і... разумна... дэманстраваць нешта меньшае за шанаванне ўбок Гары Потэра, тым больш, што значная частка нашых лічыць яго за героя, праз якога знік Цёмны Лорд... А, містэр Боргін.
За прылаўкам аб’явіўся гарбаваты чалавек з зачэсаным назад сальным валоссем.
— Містэр Малфой, — голасам ня меньш сальным, чым яго валасы, прамовіў Боргін. — Рады вас пабачыць ізноў. О, і юны майстар Малфой з вамі... таксама вельмі рады сустрэцца. Чым магу быць вам карысным? Хачу вам сёе тое паказаць, толькі сёння і па вельмі танным кошце...
— Сёння, містэр Боргін, я прыйшоў не набываць... а прадаваць, — адказаў Малфой.
— Прадаваць?— усмешка з твара містэра Боргіна імгненна знікла.
— Вы вядома чулі, што цяпер міністэрства ладзіць усё больш і больш рэйдаў, — выцягнуўшы з унутраннай кішэні скрутак і расклаўшы яго перад Боргіным прамовіў Малфой. — А ў маёй хаце... ёсць сёе-тое, што можа пашкодзіць маёй рэпутацыі, калі міністэрства вырашыць завітаць да мяне...
Містэр Боргін паправіў пенсне і зазірнуў у пергамент.
— Але ж ці адважыцца міністэрства патурбаваць вас, сэр?
Малфой-бацька скрывіў вусны.
— Пакуль не адважыліся. Імя Малфоеў усё яшчэ карыстаецца нейкай павагай, але міністэрства пачынае рабіцца ўсё больш дакучлівым. Ходзяць чуткі аб стварэнні новага маглаахоўнага закону... Не сумняваюся, што тут не абыйшлося без гэтага рызманага маглалюба Артура Візлі....
Гары адчуў, як пачынае палаць ад гневу.
— ... а як вы бачыце, некаторыя з гэтым зелляў можна ЎСПРЫНЯЦЬ, як...
— Вядома ж сэр, я ўсё разумею, — адказаў Боргін. — Так, давайце пагледзім...
— А ці магу я набыць вось ГЭТА?— перарваў іх Драко і паказаў на высахлую руку.
— А, рука хвалы!— на секунду адарваўшы ад спіса вочы, каб паглядзець аб чым кажа Драко, прамовіў місэр Боргін, — Калі ўставіць у яе свечку, тая будзе свяціць толькі гаспадару рукі! Лепшы сябра для рабаўнікоў і марадзёраў! У вашага сына файны густ, сэр!
— Спадзяюся, Боргін, мой сын будзе нечым большым за рабаўніка ці марадзёра, — халодна заявіў Малфой.
— Не крыўдуйцеся, сэр, — хутка адказаў Боргін. — Я не жадаў вас зняславіць...
— Хаця канечне, — яшчэ больш халодным голасам працягваў містэр Малфой. — калі яго адзнакі ў школе не будуць лепшымі, гэта адзінае што яму застанецца рабіць.
— Тут няма маёй віны, — заявіў Драко. — Усе нашыя настаўнікі маюць ўлюбёнкаў, такіх як Герміёна Грэйнджэр...
— Я лічыў, што цябе будзе сорамна, калі на іспытах цябе абыйдзе дзяўчынка з нечарадзейскай сям’і, — гыркнуў на Драко бацька.
— Ха!— сказаў сабе пад нос Гары, убачыўшы збянтэжаннасць і злосць на твары Драко.
— І так паўсюль, — сваім алейным голасам, прамовіў Боргін. — Чарадзейская кроў цяпер паважаецца ўсё меньш і меньш...
— Толькі не мной, — заявіў раздзмуваючы свае вострыя ноздры, містэр Малфой.
— Канечне не, сэр, і не мной, — з глыбокім паклонам сказаў Боргін.
— Можа тады, мы вернемся да майго спісу, — адразу ж прапанаваў містэр Малфой. — Я вельмі спяшаюся, Боргін, у меня сёння ёсць яшчэ справы ў іншым месцы.
Яны пачалі гандлявацца. Гары занепакоена назіраў, як Драко разглядаючы тавары ўсё бліжэй і бліжэй падыходзіў да ягонай схованкі. Малфой-малодшы супыніўся, каб разгледзіць доўгі скрутак вяроўкі вешальніка, потым усміхнуўся, прачытаўшы надпіс на картцы, што ляжала ля шыкоўных апалавых караляў: “Увага! Не дакранацца. Заклята. Пазбавіла жыцця ўжо дзевятнаццаць гаспадароў-маглаў.”