Драко павярнуў галаву і ўбачыў перад сваімі вачыма шафу дзе схаваўся Гары. Драко падыйшоў да яе... пацягнуўся да ручкі...
— Згода, — прамовіў, стаялы ля прылаўка містэр Малфой. — Пайшлі, Драко!
Гары выцер рукавом узапрэлы лоб, калі Драко адыйшоў ад шафы.
— Добрага дня, містэр Боргін, буду чакаць вас заўтра ў сваім маёнтку.
Як толькі дзверы зачыніліся, алейнасць імгненна пакінула голас містэра Боргіна.
— І табе добрага дня, МІСТЭР Малфой! Калі верыць таму што кажуць, ты не прадаў мне і паловы таго, што ўтоена ў тваім МАЁНТКУ...
Нешта злосна мармычучы, Боргін сыйшоў у задні пакой. Пачакаўшы хвіліну, на той выпадак, калі стары пажадае вярнуцца, Гары, як мага цішэй вылез з шафы, праслізнуў міма вітрын і выскочыў з крамы надворак.
Прыціскаючы свае паламаныя акуляры да вачэй, Гары азірнуўся. Ён знаходзіўся ў брудным завулку, які здавалася ўвесь быў утыканы крамамі гандляваўшымі таварамі дзеля цёмных мастацтваў. Тая, якую ён толькі што пакінуў называлася “Боргін і Бёркі” з выгляду была самай вялікай. Насупраць яе, хлопчык убачыў краму ў гідкай вітрыне якой стаялі нечыя скурчаныя галовы, а праз пару дзвярэй стаяла клетка кішэлая агромістымі жывымі чорнымі павукамі. Два ўбогіх з выгляду вядзмака перашэптваліся, назіраючы за хлопчыкам з-за дзвярэй. Адчуваючы занепакоеннасць, Гары пайшоў прэчкі, трымаючы рукой акуляры і спадзяючыся знайсці выхад з завулка.
Старая, драўляная шыльда віселая на краме па продажу атрутных свечак, сказала Гары, што ён апынуўся на Цемраш Алее. Гэта аніяк не дапамагло Гары, паколькі раней ён ніколі аб ёй не чуў. Хлопчык вырашыў, што наглытаўшыся попелу ў коміне Логавішча, ён не дастаткова выразна прамовіў пункт свайго накіравання. Спрабуючы не губляць супакой, Гары пачаў разважаць, што рабіць далей.
— Ці ты не згубіўся, мой любы?— над самым гарыным вухам прагучаў голас, прымусіўшы яго падскочыць.
Перад ім стаяла, трымаючы паднос з нечым жудасным, нагадваючым чалавечыя пазногці, старая вядзьмачка. Яна скоса зірнула на Гары і ашчэрыла сваі балотнага колеру зубы.
— Ані, дзякуй, са мной усё добра, — адказаў хлопчык. — Я толькі...
— ГАРЫ! Што т сабе думаў, калі сьды шоў?
Гарына сэрца шалёна скокнула. Тое ж зрабіла і вядзмачка, пазногці з падноса рынуліся да яе ног. Старая рассыпалася праклёнамі, калі да іх падыйшла агромістая фігура хогвартскага палясоўшчыка Хагрыда. Недзе на яго зарослым твары заблішчэлі чорныя жукападобныя вочы.
— Хагрыд!— прасіпеў з палёгкаю хлопчык. — Я згубіўся... парашок фло...
Хагрыд схапіў Гары за каўнер і, па дарозе выбіўшы з вядзмачкіных рук паднос, пацягнуў хлопчыка прэч. Вядзмачкіны ляманты яшчэ доўга пераследвалі іх, ажно пакуль яны па звілістым завулку не выйшлі на залітую сонечным святлом пляцоўку. На некаторай адлегласці, Гары ўбачыў знаёмы снежна-белы мармуровы будынак Грынгатса. Хагрыд вывеў яго на Дыягон Алею.
— Трэб прывесць це ў лад!— ваўкавата сказаў Хагрыд і з такой сілай пачаў чысціць Гары, што той ледзь не паваліўся ў бочку з драконавым гноем, якая стаяла ля дзвярэй аптэкі. — Пракрасся на Цемраш Алею, нат ня вед’ю... больш нябспечнага месц, Гары... каб я це там больш не бачыў...
— Я ўжо зразумеў, — адказаў Гары, ухіляючыся, калі Хагрыд зноў паспрабаваў яго пачысціць. — Я ўжо сказаў цябе, што згубіўся... а сам ты, між іншым, што там рабіў?
— Я... я шкаў атрут супрць драпежых смоўжаў, — прабурчаў Хагрыд. — Яны знішылі сю школьну капусту. А ты т не сам па сабе?
— Я гасцюю ў Візлі, але мы размінуліся, — адказаў Гары брамніку. — Мне трэба знайсці іх...
Яны пайшлі ўздоўж вуліцы.
— Чаму т не дказаў на м’е лісты?— спытаўся Хагрыд у Гары, які бег паблізу ад яго (каб паспяваць за брамнікам, яму трэба было рабіць па тры крокі на кожны хагрыдаў). Гары распавёў яму ўсё аб Добі і аб Дурслі.
— Дзяблвы маглы, — прагыркаў Хагрыд, — Клі б я пра гэт даведся...
— Гары! Гары! Сюды!
Гары падняў вочы. На самым версе грынгатскіх сходаў стаяла Герміёна Грэйнджэр. Яна пабегла ім насустрач, а яе густыя каштанавыя валасы развіваліся за спіной ветрам.
— Што з тваімі акулярамі? Здароўку, Хагрыд... Ёйку, як прыемна зноўку бачыць вас дваіх... Ты да Грынгатса, Гары?
— Так. Толькі знайду Візлі, — адказаў хлопчык.
— Доўг шкаць ня прыдцца, — усміхнуўся Хагрыд.
Гары і Герміёна азірнуліся, скрозь натоўп у іх бок беглі Рон, Фрэд, Джордж, Персі і містэр Візлі.
— Гары, — запыхаўшыся прамовіў містэр Візлі. — Мы СПАДЗЯВАЛІСЯ, што ты праскочыў не далей чым на адзін комін... — ён выцер бліскучую ад пота лысіну. — Молі звар’яцела ад хвалявання... яна хутка падыйдзе.
— Дзе ты выйшаў?— спытаўся Рон.