— На Цемраш Алее, — сурова сказаў Хагрыд.
— ШЫКОЎНА!— адначасова сказалі Фрэд і Джордж.
— А нас туды ніколі не пускаюць, — з зайздрасцю прамовіў Рон.
— Яшэ б вас тды пусцілі?— гыркнуў Хагрыд.
У полі зроку аб’явілася місіс Візлі, якая неслася ў іх вок, дзіка размахваючы торбай, што трымала ў адной руцэ, другой цягнучы за сабой Джыні.
— Гары... ты ж мой любы... ты ж мог апынуцца дзе заўгодна...
Цяжка дыхаючы, яна адчыніла торбу, выцягнула адтуль вялізную адзежную шчотку і прынялася чысціць тое, што не атрымалася выбіць Хагрыду. Тым часам містэр Візлі ўзяў гарыны акуляры, крануўся да іх палачкай і вярнуў іх гаспадару, бы новыя.
— Добр, мне трэб сці, — прамовіў Хагрыд, руку якому моцна сціскала місіс Візлі (Цемраш Алея! Хагрыд, калі б ты не знайшоў яго там!...). — Стрэмся ў Хогвартсе!— Брамнік пайшоў прэчкі, але яго галава і плечы яшчэ доўга былі бачныя на перапоўненнай народам вуліцы
— А ці вы здагадаецеся, — спытаўся Гары ў Рона з Герміёнаю, калі яны падымаліся па грынгатскіх сходах, — каго я бачыў там у Боргіна і Бёркаў? Малфоя і яго бацьку.
— Ці Люцыюс Малфой там штосьці набываў?— спаытаўся містэр Візлі, які ішоў за імі.
— Не, ён прадаваў.
— Так-так, ён пачынае турбавацца, — са змрочным задавальненнем прамовіў містэр Візлі. — Аёй, як бы я хацеў схапіць яго...
— Асцерагайся, Артур, — рэзка заўважыла місіс Візлі, калі яны праходзілі ў дзверы міма пакланіўшагася ім гобліна. — Яны — існы жах, не бяры на сябе больш чым данясеш.
— Няўжо ты лічыш мяне слабейшым за Люцыюса Малфоя?— з абурэннем пачаў містэр Візлі, але тут яго ўвагу прыцягнулі герміёніны бацькі, якія занепакоена стаялі ля банкаўскай стойкі, што цягнулася ўздоўж усёй агромістай мармуровай залы і чакалі, пакуль дачка не пазнаёміць іх са сваімі сябрамі.
— Але ж вы МАГЛЫ!— у захапленні прамовіў містэр Візлі. — Нам трэба будзе выпіць! А там у вас што? Аёйку, вы мяняеце маглаўскія грошы? Молі, глядзі!— ён патрос у паветры заціснутай ў руцэ містэра Грэйнджэра дзесяціфунтавай банкнотай.
— Чакай нас тут. — сказаў Рон Герміёне, калі сям’я Візлі і Гары, следам за гоблінамі накіраваліся да сваіх падземных сховішчаў.
Да сховішчаў трэба было дабірацца на кіруемых гоблінамі вазочках, якія несліся з шалёнай хуткасцю па мініятурных рэйках. Увесь час пакуль яны ехалі да сховішча сям’і Візлі, Гары адчуваў як ветрык прыемна развівае яго валасы. Але калі дзверы сховішча адчыніліся, Гары зрабілася горш, чым на Цемраш алее — у сховішчы ляжала толькі невялічкая купка срэбных сіклей і ўсяго адзін галеён. Добра памацаўшы па ўглах, місіс Візлі адным рухам зграбла ўсё змесціва сховішча ў сваю торбу. Але калі дабраліся да ягонага сховішча Гары адчуў сябе яшчэ горш. Спрабуючы сваёй спіной захаваць змесціва, хлопчык таропка ўзяў колькі жменяў і ссыпаў грошы ў скураны гаманец.
Зноўку апынуўшыся на мармуровых прыступках банку яны раздзяліліся. Персі прамармытаў нешта пра тое, што яму неабходна новае пяро. Фрэд і Джордж сустрэлі свайго хогвартскага сябра Лі Джордана. Місіс Візлі павяла Джыні ў краму сэканд-хэнд мантый. А містэр Візлі настойліва пацягнуў Грэйнджэраў да Дзіравага катла па чарку.
— Сустрэнемся праз гадзіну ў Флорыша і Блотса, каб набыць падручнікі, — прамовіла, трымаючая Джыні за руку місіс Візлі. — І каб нат на адзін крок не набліжаліся да Цемраш Алеі!— у спіну блзнятам крыкнула яна.
Гары, Рон і Герміёна няспешна крочылі ўздоўж звілістай брукаванай вуліцы. Залатыя, срэбныя і бронзавыя манеты вясёла пабразгвалі у гарыным гаманцы і быццам патрабавалі, каб іх патрацілі. Таму хлопчык набыў сябе і сябрам тры вялізных марозева з трускаўкай і арахісавым маслам, якія тройца шчасліва лізала падчас прагулянкі і разглядання вітрынаў усемагчымых займальных крамак. Рон доўга з тугой разглядаў поўны набор мантый Чадлійскіх гарматаў у вітрыне “Найякаснейшых прыладаў для квідытча”, ажно пакуль Герміёна не пацягнула іх з Гары ў суседнюю краму, каб набыць чарніла і пергамент. У “Краме чарадзейных жартаў Гэмбла і Джэйпса” яны ўбачылі Фрэда, Джорджа і Лі Джордана, якія запасаліся “Легендарнымі феерверкамі доктара Флібусцьера” (Выбухаюць без агня і дыма). У невялічкай крамке старызніка, сярод паламаных чароўных палачак, хісткіх шаляў і старых мантый запэцканых плямамі зелля, яны ўбачылі Персі захопленнага чытаннем маленькай, але занудотнай кнігі “Прэфекты, што дасягнулі ўлады”
— ХОГВАРТСКІЯ ПРЭФЕКТЫ І ІХ ДАЛЕЙШАЯ КАР’ЕРА, — уголас прачытаў Рон. — Гучыць ЗАЙМАЛЬНА...
— Вэк адсюсь, — гыркнуў Персі.
— Так, Персі — ён вельмі амбіцыйны, у яго ўжо ўсё распланавана наперад... ён хоча, калі-небудзь зрабіцца міністрам па магічных справах... — напоўголаса паведаміў Рон Гары і Герміёне, калі яны пакідалі краму.