Хлопчык гойсаў уздоўж пакоя, збіраючы свае рэчы і перадаваючы іх праз вакно Рону. Потым кінуўся, каб дапамагчы блізнятам падняць валізу па сходах. Тут Гары пачуў, як закашляў у сваім пакоі дзядзька Вернан.
Нарэшце, цяжка дыхаючы, яны падняліся на другі паверх, дацягнулі валізу да пакоя і сунулі ў раскрытае вакно. Фрэд забраўся назад у машыну, каб дапамагчы Рону, а Гары з Джорджам штурхалі яе з пакоя. Пакрысе, цаля за цаляй валіза пачала пралазіць у вакно.
Дзядзька Вернан зноў закашляўся.
— Яшчэ крыху, — прамовіў запыхаўшыйся Фрэд, — Яшчэ адзін добры штуршок...
Гары і Джордж добра націснулі на валізу плячыма і тая ў рэшце рэшт апынулася ў машыне.
— ОК, рушылі, — прашапатаў Джордж.
Але, як толькі Гары паставіў нагу на падваконнік, ён пачуў за спіной гучнае вухканне, а следам за ім грымотападобны голас містэра Дурслі.
— ДЗЯБЛАВА ПТУШКА!
— Я забыўся на Хэдвіг!
Праз увесь пакой Гары кінуўся да клеткі з савой... у калідоры запалілася святло. Хлопчык праз вакно перадаў клетку Рону. Ён ўжо зноў стаяў на камодзе, калі дзядзька бухнуў па дзярах... і яны з грукатам адчыніліся.
Дзелю секунды, Вернан разважаючы стаяў у дзярах, а потым, заравеўшы, як той рассвірапелы бык, кінуўся да Гары і схапіў яго за шчыкалатку.
Рон, Фрэд і Джордж схапілі гарыны рукі і з усяе моцы пацягнулі на сябе.
— Пятунья!— заравеў дзядзька. — Ён вырашыў збегчы! ЁН ЗБЯГАЕ!
Браты Візлі з апошніх сіл пацягнулі Гары на сябе і яго нага выслізнула з дзядзькавых рук. Як толькі хлопчык апынуўся ўсярэдзіне, дзверы зачыніліся.
— Націскай на газ, Фрэд!— прагаласіў Рон і машына знянацку прыпусціла кудысь у бок месяца.
Гары ня верыў у гэта — ён быў вольным. Ён апусціў шкло на дверцы і начное паветра пачало церабіць яго валоссе. Гары зірнуў на змяньшаючыеся дахі на Прайвет Драйв. Знямелыя дзядзька Вернан, цётка Пятунья і Дадлі ўсё яшчэ вызіралі з вакна яго пакою.
— Да наступнага лета!— крыкнуў ім Гары.
Браты Візлі голасна зарагаталі. Гары адкінуўся на сядушку. На яго твары ад вуха да вуха залунала ўсмешка.
— Выпусці Хэдвіг з клеткі, — прапанаваў Рон. — Няхай ляціць следам за намі. Яна ўжо сто год як крылы не распраўляла.
Джордж перадаў Рону шпільку і праз хвіліну-другую, Хэдвіг вясёла выляцела ў вакно і нібы здань, заслізгала ў паветры следам за імі.
— Ну... расказвай, — у нецярплівасці прамовіў Рон. — Што там у цябе за гісторыя?
Гары распавёў ім аб Добі, аб папярэджані якое той даў і аб падзенні пудзінга з фіялкамі. Калі ён скончыў у машыне на доўгі час запанавала цішыня.
— Усё гэта гучыць вельмі падазрона, нарэшце прамовіў Фрэд.
— І безумоўна, замудрагеліста, — пагадзіўся Джордж з братам. — І што, ён не сказаў, нават, хто з яго пункту гледжання стаіць за змовай?
— Мяркую, ён не мог сказаць, — сказаў Гары. — Што раз, калі ён мімаходзь кранаўся гэтай тэмы, ён адразу ж пачынаў біцца аб сцяну галавой.
Хлопчык заўважыў, як Фрэд з Джорджам перазірнуліся.
— Ці вы што думаеце, ён мяне падмануў?— спытаўся Гары.
— Ну, — сказаў Фрэд, — магчыма, што так... справа ў тым, што хатнія эльфы валодаюць асаблівай вельмі магутнай магіяй, але звычайна яны не карыстаюцца ёй без дазвола сваіх гаспадароў. Думаю старога Добі даслалі да цябе, каб адхіліць тваё вяртанне ў Хогвартс. Вырашылі, што гэта будзе вельмі смешна. Можаш узгадаць, кагось, хто мае на цябе вока?
— Так, — не дамаўляючыся прамовілі Гары і Рон.
— Драко Малфой, — патлумачыў Гары блізнятам. — Ён ненавідзіць мяне.
— Малфой?— павярнуўшыся да Гары, спытаўся Джордж. — Ці ён не сын Люцыюса Малфоя?
— Магчыма, прозвішча ня вельмі распаўсюджанае, так?— адказаў хлопчык. — А што?
— Я чуў, як тата казаў пра яго. — адказаў Джордж. — Ён быў заўзятым прыхільнікам Сам-Ведаеш-Каго.
— А калі Сам-Ведаеш-Хто знік, — дадаў Фрэд, пазіраючы на Гары праз люстэрка задняга віду, — Люцыюс Малфой вярнуўся да нашай супольнасці і заявіў, што ані да чаго асаблівага ня меў дачынення. Раздзяры яго халера... тата лічыць, што Малфой уваходзіў у блізкі асяродак Сам-Ведаеш-Каго.
Гары ўжо чуў нешта падобнае аб сям’і Малфояў, таму словы блізнятаў яго ані не здзівілі. Драко прымусіў Гары лічыць Дадлі Дурслі дабразычлівым, клапатлівым і чулым хлопчыкам.
— Не вядома, ці ёсць у хатні эльф у Малфояў... — заўважыў Гары.
— Ну, эльфамі валодаюць старажытныя і забагатыя чарадзейскія сем’і, — адказаў Фрэд.
— Угу, маці заўжды марыла, каб у нас быў свой хатні эльф, — дадаў Джордж, — каб ён прасаваў бялізну. Але ў нас толькі стары мярзотны гуль на гарышчы і гномы па ўсім садзе. А эльфы жывуць толькі ў старых маёнтках, замках і палацах. У нашым доме ані не спаймаеш нават аднаго...