— А ці будзе ў нас хоць адзін вучань пасля гэтага? — Слізнерог праціраў потны лэб шаўковай насоўкай. — Бацькі захочуць трымаць дзяцей дома, і я не буду іх вінаваціць. Асабіста я не думаю, што яны ў Хогвартсе знаходзяцца ў большай небяспецы, чым дзесьці ў іншым месцы, але не думайце, што з гэтым пагодзяцца мамы. Яны захочуць, каб сям'я была разам, і гэта зразумела.
— Я згодна, — сказала прафесар Макгонагал. — У любым выпадку, нельга сказаць, што Дамблдор ніколі не быў блізкі да сітуацыі, калі Хогвартс мог бы зачыніцца. Калі адчыніўся Таемны Пакой, ён думаў аб зачыненні школы, але я павінна сказаць, што забойства прафесара Дамблдора хвалюе мяне нашмат больш, чым думка пра пачвару Слізэрына, які жыў у замку…
— Мы павінны парадзіцца з уладамі, — прапішчэў прафесар Флітвік. У яго быў сіняк на лэбе, але акрамя гэтага ён выглядаў здаровым, нягледзячы на інцыдэнт у кабінеце Снэйпа. — Нам трэба прайсці неабходныя працэдуры. Мы не можам так хутка прымаць такое рашэнне.
— Хагрыд, ты яшчэ нічога не сказаў, — прамовіла прафесар Макгонагал, — Як ты думаеш, ці павінен Хогвартс быць адчыненым?
Хагрыд, які смаркаўся ў сваю вялізную запэцканую насоўку на працягу ўсёй размовы, зараз падняў свае апухшыя чырвоныя вочы :
-Я не ведаю, прафесар …Гэта павінны вырашаць Главы Факультэтаў і дырэктрыса…
— Прафесар Дамблдор заўсёды давяраў твайму меркаванню, — далікатна сказала прафесар Макгонагал, — як і я.
— Я застаюся, — слёзы Хагрыда ўсё яшчэ цяклі з вугалкоў яго вачэй і падалі уніз на яго бараду. — Гэта мой дом, гэта мой дом з трынаццаці гадоў. І калі будуць дзеці, якія захочуць, каб я іх вучыў, я буду гэта рабіць. Але…Я не ведаю…Хогвартс без Дамблдора… — Ён уздыхнуў і ізноў знік за сваёй насоўкай.
Усе замоўклі.
— Выдатна, — прафесар Макгонагал паглядзела на двор з акна, правяраючы, дзе Міністр. — Тады я павінна пагадзіцца з Філіўсам— мы павінны парадзіцца з уладамі па дадзенаму пытанню. Яны і вынесуць канчатковы вердыкт.
— А зараз адносна таго, як мы даставім студэнтаў дадому…Чым хутчэй мы гэта зробім, тым лепш. Мы маглі б адправіць іх на Хогвартс Экспрэсе хоць заўтра…
— А калі будзе пахаванне Дамблдора? — нарэшце папытаў Гары.
— Ну, — прафесар Макгоннагал страціла крыху сваёй упэўненасці, яе голас дрогнуў, — Я…я ведаю, што Дамблдор жадаў бы застацца тут, у Хогвартсе…
— Тады так і будзе, ці не так? — сярдзіта папытаў Гары.
— Калі Міністэрства палічыць гэта нармальным, — сказала прафесар Макгонагал, — ні адзін дырэктар або дырэктрыса ніколі…
— Ні адзін дырэктар або дырэктрыса не зрабіла гэтулькі для школы, — буркнуў Хагрыд.
— Хогвартс павінен стаць канчатковым месцам пачывання Дамблдора, — падхапіў прафесар Флітвік.
— Сапраўды, — сказала прафесар Спраўт
— І ў любым выпадку, — працягваў Гары, — вам не варта адпраўляць студэнтаў дадому да пахаванняў. Яны захочуць…
Апошняе слова завязнула ў яго горлу, але прафесар Спраўт скончыла сказ за яго :
-Развітацца.
— Вельмі добра сказана, — прапішчэў прафесар Флітвік, — вельмі добра! Вядома, студэнты павінны аддаць даніну. Мы можам арганізаваць транспарт і на больш позні час.
— Вырашана! — раўкнула прафесар Спраўт.
— Так, я думаю…так, — сказаў Слізнерог досыць усхвалёваным тонам, пакуль Хагрыд выдаў усхліп згоды.
— Ён набліжаецца, — прафесар Макгонагал паглядзела ўніз на наваколле. — Міністар…і здаецца, што з ім цэлая дэлегацыя..
— Можна мне ісці? — тут жа папытаў Гары.
У яго не было ні мізэрнай ахвоты бачыць або размаўляць з Руфусам Скрымджэрам.
— Ты можаш, — сказала прафесар Макгонагал, — І хутка.
Яна падыйшла да дзвярэй і адчыніла іх для яго. Ён збег па спіральнай лесвіцы, а потым прабегся па пустому карыдору. Ён пакінуў свой мантыю-невідзімку на астранамічнай вежы, але зараз гэта ўжо было не важна, нікога не было ў калідорах, нават Філча, Місіс Норыс або Піўза. Ён не сустрэў ні душы, пакуль не зайшоў у карыдор, які вёў да супольнага пакоя Грыфіндора.
— Гэта праўда? — прашаптала Поўная Дама, калі ён падышоў да яе. — Гэта сапраўды праўда? Дамблдор — памёр?
— Так, — сказаў Гары.
Яна пачала галасіць, і, не чакаючы пароля, адчыніла дзверы перад ім.
Як і чакаў Гары, у агульным пакоі было шматлюдна. Пакой раптам заціх, калі ён увайшоў скрозь дзюру ў партрэце. Ён убачыў, як Дын і Сімус сядзяць у гуртку недалёка. Гэта азначала, што ў спальні нікога няма, або амаль нікога. Ні з кім не размаўляючы і не гледзячы ні на каго, Гары прайшоў праз пакой у спальню для хлопчыкаў.