— Я павінен быў аднесці кнігу Дамблдору, — заявіў Гары. — Ён заўсёды паказваў мне: якім злым быў Валан дэ Морт, нават у школе, і зараз я магу давесці: Снэйп такі ж…
— Злы — моцнае слова, — ціха вымавіла Герміёна.
— Ты адзіная гаварыла наколькі небяспечная гэтая кніга!
— Я спрабую сказаць табе, Гары: ты бярэш задужа шмат віны на сябе. Я думала: у Прынца дрэннае пачуццё гумара, але не падазравала, што ён патэнцыяльны забойца…
— Ніхто не мог выказаць здагадку, што Снэйп здзейсніць… Вы ведаеце, — вымавіў Рон.
У пакоі увацарылася цішыня, усе апусціліся ў свае думкі, але Гары быў перакананы: кожны думае аб наступнай раніцы, калі цела Дамблдора пакладуць у дол. Гары ніколі не прысутнічаў на пахаваннях, не ведаў чаго чакаць, і трохі хваляваўся. Яго цікавіла адно: ці стане страта Дамблдора для яго больш рэальнай пасля пахаванняў. І, нягледзячы на тое, што ніхто ва ўсім замку не гаварыў аб чым-небудзь сябрам, яму ўсё яшчэ было цяжка паверыць: Дамблдора больш няма. Аднак ён не спрабаваў, як у выпадку з Сірыўсам, знайсці шчыліну, па якой дырэктар б вярнуўся… Ён адчуваў у кішэні зімны ланцуг фальшывага Хоркрукса, які насіў заўсёды з сабой, але не як талісман, а як напамін: што яму гэта каштавала, і што яшчэ трэба зрабіць.
На наступную раніцу Гары ўстаў рана, каб сабраць рэчы: Хогвартс-экспрэс адпраўляўся праз гадзіну пасля пахаванняў. Настрой вучняў у Вялікай зале быў прыгнечаны. Усе апрануліся ў парадныя мантыі, і не адзін не адчуваў сябе вельмі галодным. Прафесар Макгонагал пакінула фатэль дырэктара пустым. Месца Хагрыда таксама апынулася не занятым — Гары выказаў здагадку: ён не жадае снедаць, а вось на крэсла Снэйпа бесцырымонна апусціўся Руфус Скрымжэр. Гары імкнуўся не трапляцца яму на вочы. У хлопчыка было прыкрае пачуцце: Скрымжэр шукае яго. Сярод акружэння міністра, ён разглядзеў рудыя валасы і акуляры ў рагавой аправе Персі Уізлі. Рон не паказаў, што заўважыў яго, толькі люта размінаў кавалачкі рыбы.
За сталом Слізэрына Крэб і Гойл аб чымсці барматалі. Яны выглядалі вельмі адзінокімі без высокай бледнай фігуры Малфоя, што раней кіраваў імі. Гары мала думаў аб Малфоі. Ён ненавідзеў Снэйпа, але не мог забыть страх у голасе Драка на вежы, ні таксама той факт, што ён апусціў палачку раней, чым прыбылі астатнія Пажыральнікі смерці. Ён пагарджаў Малфоем за сляпое захапленне Цёмнымі мастацтвамі, але зараз кропля жалю дадалася да яго антыпатыі. Гары цікавіла: дзе зараз слізэрынец, і што Валан дэ Морт прымушае яго рабіць пад страхам смерці бацькоў.
Ад роздумаў хлопчыка адцягнула Джыні. Прафесар Макгонагал устала, і траўрны шум у зале знік.
— Час прыйшоў, — аб'явіла яна. — Калі ласка, ідзіце ўслед з вашымі дэканамі да выхаду. Грыфіндорцы, за мною.
Яны ўсталі са сваіх зэдляў у абсалютнай цішыні. Гары бачыў Слагхорна на чале слізэрынскай калоны, апранутай у доўгія зялёныя мантыі з срэбрам. І ніколі раней не заўважаў прафесара Стэбль такой чыстай, без адзінай плямкі на капялюшы, а калі вучні падышлі да галоўнага ўваходу, то выявілі мадам Пінс, якая стаяла за Філчам. Яна была ў шчыльным чорным вэлюме да каленаў, ён — у старым чорным гарнітуры і пагрызеным маллю гальштуку.
Усе ішлі, як заўважыў Гары, выйшаўшы на каменныя прыступкі ля дзвярэй, прама да возера. Сонечныя прамяні сугравалі яго твар, калі яны моўчкі ішлі за прафесарам Макгонагал да месца, дзе сотні крэслаў расставілі радамі. У цэнтры знаходзіўся мармурны стол. Гэта быў выдатны летні дзень.
Палову месцаў ужо занялі самыя розныя людзі: жаласныя і шыкоўныя, пажылыя і маладыя. Большасць незнаёмцаў, але некаторых Гары ведаў, у тым ліку па Ордэну Фенікса: Кінгслі Бруствер, Грознае Вока Грум, Тонкс — яе валасы дзіўным вобразам ізноў набылі ружовы колер; Рымус Люпін, якога яна трымала за руку; містэр і місіс Уізлі, Біл, у суправаджэнні Флёр, а таксама Фрэд і Джордж у куртках з чорнай драконавай скуры. Яшчэ мадам Максім, заняўшая два з паловай крэсла; Том, гаспадар "Дзіравага катла", Арабэла Фіг, суседка-сквіб; барабаншчык з групы "Вядунні"; Эрні, кіроўца аўтобуса "Начны рыцар"; мадам Малкін, гаспадыня крамы мантый у Касым завулку, і некалькі чалавек, якіх Гары мелькам бачыў — накшталт бармэна "Кабанячай галавы" і чараўніцы, развозячай пачастункі у Хогвартс-экспрэсе. Прывіды з замка таксама прысутнічалі тут, практычна нябачныя ў сонечным свеце і заўважныя толькі падчас руху.
Гары, Рон, Герміёна і Джыні селі ў канцы раду ля самога возера. Сабраўшыеся перашэптваліся між сабой, нібы вецер у траве, але птушкі спявалі значна гучней. Колькасць людзей большала; Гары з велізарнай удзячнасцю наглядаў, як Луна дапамагала сесці Нэвілу. Яны адзіныя з АД азваліся на заклік Герміёны ў ноч гібелі Дамблдора. І Гары ведаў, чаму: ім больш усяго бракавала АД, і яны правяралі манеты заўсёды ў спадзяванні на новы збор…