Маленькі чалавек у чорным перастаў гаварыць і адправіўся да свайго месца. Гары чакаў: хто-небудзь яшчэ ўстане, магчыма, з Міністэрства, але ніхто не рухаўся.
Некалькі чалавек ускрыкнулі. Яркае белае полымя ахапіла цела Дамблдора і пастамент, на якім яно ляжала, і ускінулася да нябёсаў. Усё вышэй і вышэй, яно набывала дзіўныя формы. Гары падумаў на адно імгненне: ён бачыць фенікса, які радасна ляціць да неба, але ў наступную секунду агонь знік. На яго месцы з'явілася белая мармуровая надмагілле, схаваўшы цела дырэктара і стол, на якім яно знаходзілася.
Прычуліся выгукі здзіўлення — дождж з стрэл узнікнуў у паветры, але яны падалі побач з людзмі. Гэта быў, Гары ведаў, дарунак кентаўраў. Яны развярнуліся і зніклі сярод дрэваў. Русалкі таксама марудна апусціліся ў зялёную ваду і схаваліся з віду.
Хлопчык паглядзеў на сваіх сяброў: Рон зажмурыўся, нібы ад яркага сонца, твар Герміёны заліты слязамі, а вось Джыні больш не плакала. Яна адказала яму тым жа цвёрдым і лютым поглядам, як пасля выйгрыша кубка па квідычу без яго ўдзелу. І ў гэты момант яны выдатна зразумелі адзін аднога. І Гарры ведаў, што калі ён распавядзе ёй аб сваіх намерах, яна не скажа: "Будзь асцярожны" або "Не рабі гэтага", — паколькі яна не чакае чагосьці іншага. І ён прымусіў сябе сказаць тое, што павінен быў яшчэ са смерці Дамблдора:
— Джыні, паслухай, — пачаў ён вельмі ціха, а шум ад размоваў вакол іх нарастаў, так як людзі ўзнімаліся. — Я не магу больш ублытваць цябе. Нам трэба перастаць бачыцца. Мы не можам быць разам.
Яна адказала з крывой усмешкай:
— Гэта па нейкаму ідыётскаму чынніку, ці не так?
— Гэта нібы… Нібы нешта з нечага жыцця. Апошнія некалькі тыдняў з табой… Але я не магу…Мы не можам… З тым-сім я павінен разабрацца адзін.
Яна не плакала, а проста глядзела на яго.
— Валан дэ Морт выкарыстоўвае блізкіх сваіх ворагаў. Ён ужо выкарыстаў цябе, як прыладу, паколькі ты сястра майго лепшага сябра. Падумай, якая небяспека табе пагражае, калі мы працягнем. Ён даведаецца, выявіць. Ён паспрабуе дабрацца да мяне праз цябе.
— А што, калі мне ўсё роўна? — люта пацікавілася Джыні.
— Мне не ўсё роўна. Падумай, як б я адчуваў сябе, калі б гэта было тваё пахаванне… Па маёй віне…
Яна адвярнулася да возера.
— Я ніколі не пакідала цябе. Не. Я заўсёды спадзявалася. Герміёна раіла мне працягваць жыць, магчыма, знайсці кагосьці, трохі паслабіцца, калі ты побач. Я ж не магла гаварыць у тваёй прысутнасці, памятаеш? І яна думала, ты праявіш больш увагі, калі я буду сабой.
— Разумная дзяўчына гэтая Герміёна, — паспрабаваў усміхнуцца Гары. — Шкада, я не папрасіў цябе раней. У нас мог быць час…месяцы…нават гады…
— Але ты апынуўся такім занятым, ратуючы чароўны мір. Добра… Не магу сказаць: я здзіўлена. Я ведала: так здарыцца. Ты не станеш шчаслівым, пакуль на цябе палюе Валан дэ Морт. Верагодна, за гэта я і кахаю цябе так моцна.
Гары не мог больш чуць падобнае і не збіраўся змяняць сваё рашэнне. Рон зараз абдымаў Герміёну, разгладжваючы яе валасы, пакуль яна ўсхліпвала яму ў плячо, слёзы капалі і з яго доўгага носу. Гары устаў, адвярнуўся ад Джыні і магілы Дамблдора і накіраваўся вакол возера. Рухацца лягчэй, чым сядзець, і памкнуцца хутчэй за астатнімі Хоркруксамі, забіць Валан дэ Морта лягчэй, чым чакаць гэтага.
— Гары!
Ён павярнуўся. Руфус Скрымжэр даганяў яго, апіраючася на кій.
— Я спадзяваўся паразмаўляць з табой…Ты не супраць, калі трохі пройдзем разам?
— Не, — абыякава адказаў Гары і рушыў услед далей.
— Гары, адбылася жудасная трагедыя, — ціха пачаў Скрымжэр. — Я не магу перадаць, як усхваляваля мяне вестка. Дамблдор быў вялікім чараўніком. Мы не ва ўсім схадзіліся ва меркаваннях, ты ведаеш, але ніхто не ведаў лепш мяне…
— Што вы жадаеце? — роўна папытаў Гары.
Скрымжэр выглядаў раздакучана, але хутка змяніў выраз твару на разумеючы.
— Ты, вядома, засмучаны. Я ведаю, вы былі вельмі блізкія з Дамблдором. Я думаю, ён лічыў цябе любімым вучнем. Сувязь між вамі…
— Што вы жадаеце? — паўтарыў Гары, спыняючыся.
Скрымжэр таксама спыніўся, пільна паглядзеў на вучня.
— Гавораць, ты быў з ім, калі ён пакінуў школу ў ноч перад смерцю
— Хто гаворыць?
— Хтосьці паралізаваў Пажырацеля на вяршыні вежы пасля смерці Дамблдора. Там ж знайшлі дзве мятлы. Міністэрства можа скласці два і два, Гары.
— Прыемна чуць. Добра, куды мы хадзілі з Дамблдором і чым займаліся — гэта мая справа. Ён не жадаў, каб людзі ведалі.
— Такая прыхіснасць заслугоўвае павагі, безумоўна, — сказаў Скрымжэр, з цяжкасцю стрымліваючы раздржненне. — Але Дамблдора няма, Гары. Яго няма!