— Ён не сыйдзе са школы, пакуль у ёй застаецца хоць адзін чалавек, які будзе яму давяратць, — запярэчыў Гары, праз сілу усміхнуўшыся.
— Мой дарагі хлопчык… Нават Дамблдор не можа вярнуцца з…
— Я не гавару: ён можа. Вы не зразумееце. Мне больш няма чаго вам сказаць.
Скрымжэр вагаўся, затым далікатным, па яго меркаванню, тонам сказаў:
— Міністэрства можа даць табе любую абарону, Гары. Я б з задавальненнем адправіў табе пару аўрораў…
Гары засмяўся.
— Валан дэ Морт асабіста жадае забіць мяне, і яны яго не спыняць. Таму дзякуй за прапанову, але не.
— І так, — пачаў Скрымжэр ледзяным голасам. — Прапанова, аб якой я гаварыў на ражаство…
— Якая прапанова? Ах так… У якім я гавару свету, якую велізарную работу вы праводзіце, замест…
— Замест узнімаеш маральны дух кожнага!
Гары разглядаў яго некаторы час.
— Аслабанілі Стэна Шанпайка ўжо?
Твар Скрымжэра набыў барвянае адценне, надзвычай нагадаўшы Дзядзьку Вернана.
— Я бачу, ты…
— Чалавек Дамблдора ва ўсіх дачыненнях. Гэта правільна.
Скрымжэр яшчэ раз зірнуў на яго, затым развярнуўся і моўчкі сыйшоў. Гары бачыў чакаючую яго Персі і астатнюю дэлегацыю, з асцярогай паглядваючую ў бок усхліпваючых Хагрыда і Гроха. Рон і Герміёна паспяшаліся да яго. Гары развярнуўся і марудна пайшоў да іх. Яны сустрэліся ў цені букавага дрэва, пад якім так часта сядзелі ў лепшыя часы.
— Што жадаў Скрымжэр? — прашаптала Герміёна.
— Тое ж, што і на ражаство, — паціснуў плячамі Гары. — Я павінен расказаць яму ўсё аб Дамблдоры і стаць новым міністэрскім хлопчыкам на пасылках.
Нейкі час Рон змагаўся з сабой, затым гучна звярнуўся да Герміёны:
— Слухай, дазволь мне вярнуцца і стукнуць Персі!
— Не, — цвёрда адказала яна, узяўшы яго за руку.
— Я адчую сябе лепш!
Гары засмяяўся. Нават Герміёна ўсміхнулася, але толькі на імгненне — дзяўчына паглядзела ў бок замка:
— Мне невыносная самая думка аб тым, што нам больш сюды не вярнуцца, — ціха вымавіла яна. — Як можна зачыніць Хогвартс?
— Верагодна, і не прыйдзецца, — выказаў здагадку Рон. — Наўрадці нам пагражае тут большая небяспека, чым дома. Зараз усюды аднолькава. Я б нават сказаў: Хогвартс бяспечней, у ім больш чараўнікоў для абароны. А ты як думаеш, Гары?
— Я не вярнуся, нават калі яго адчыняць, — адказаў сябар.
Рон здзіўлена зірнуў на яго, але Герміёна маркотна прагаварыла:
— Я ведала: ты гэта скажаш. Але што ты збіраешся рабіць?
— Я меў намер вярнуцца да Дурсляў — так жадаў Дамблдор, — пачаў Гары. — Але візіт будзе вельмі кароткім. Затым я сыйду.
— Але куды ты накіруешся, калі не ў школу? — папытаў Рон.
— Магчыма, у Годрыкаву лагчыну, — прамармытаў хлопчык. Гэтая ідэя ўзнікнула ў яго ў ноч смерці Дамблдора. — Для мяне ўсё пачалося там. Зусім усё. Я проста адчуваю, што павінен пайсці туды. І можна будзе ўбачыць магілы маіх бацькоў. Я б жадаў гэтага…
— І што потым? — выпытываў Рон.
— Затым я пачну шукаць сляды астатніх Хоркруксаў, — адказаў Гары, разглядаючы адлюстраванне белага надмагілля ў вадзе на іншым канцу возера. — Гэта тое, што ён жадаў, каб я зрабіў. Таму ён расказаў мне ўсё аб іх. Калі Дамблдор меў рацыю — а я не сумняваюся ў гэтым — існуюць яшчэ чатыры Хоркрукса. Я знайду іх, знішчу, а затым дабяруся да сёмай часцінкі душы Валан дэ Морта, заключанай у ім самым. І я той, хто збіраецца яго забіць. І калі я сустрэчу на сваім шляху Северуса Снэйпа… Што ж, тым лепш для мяне і горш для яго.
Доўгае маўчанне.
— Мы будзем там, Гары, — паведаміў Рон.
— Што?
— У доме тваіх дзядзькі і цёткі. Затым мы пойдзем з табой, куды б ты не накіраваўся.
— Не, — хутка адказаў Гары. Ён меў на ўвазе зусім іншае, жадаў даць зразумець, што збіраецца ў гэткае небяспечнае вандраванне адзін.
— Калісьці ты сказаў нам, — ціха напомніла Герміёна. — "ёсць час вярнуцца, калі захочаце". У нас быў гэты час.
— Мы з табой, што б не здарылася, — падтрымаў Рон. — Але сябра, ты наведаеш дом маіх бацькоў, перш чым зробіш нешта яшчэ. Нават Годрыкава Лагчына пачакае.
— Чаму?
— Біл і Флёр ажэняцца, не забыўся?
Гары здзіўлена зірнуў на яго. Думка аб том, што ўсё ў парадку, калі вяселле ўсё роўна не адмяняюць, была дзіўнай і цудоўнай.
— Так, гэта мы не прапусцім, — нарэшце, пагадзіўся ён.
Яго рука аўтаматычна стулілася над фальшывым Хоркруксам. Але нягледзячы ні на што, нягледзячы ні на цёмны выхілясты шлях, які чакае яго наперадзе, ні на фінальную бітву з Валан дэ Мортам, якая абавязкова адбудзецца — можа, праз месяц, год або дзесяць гадоў, — ён адчуў, як лёгка стала на сэрцы ад усведамлення: заставаўся яшчэ адзін, апошні, залаты дзень міру, каб атрымліваць асалоду ад яго разам з Ронам і Герміёнай.