- Не ведаю, ці ёсць у Малфояў Хатні эльф… - задумаўся Гары.
- Каму б ён не належыў, гэта павінен быць старажытны чароўны род, да таго ж багаты, - сказаў Фрэд.
- Ага. Маці заўсёды кажа, што жадала б, каб у нас быў Хатні эльф, які б прасаваў бялізну, - дадаў Джордж. - А у нас усяго толькі паршывы стары ўпыр на гарышчы і гномы ў садзе. Дамавікі эльфы жывуць у асабняках, замках, ва ўсякіх, ведаеш, такіх месцах; у нашым доме нічога падобнага не знойдзеш…
Гары прамаўчаў. Улічваючы той факт, што ў Драко Малфоя заўжды было ўсё самае лепшае, можна было выказаць здагадку, што ягоная сям'я купаецца ў чароўным золаце; Гары лёгка мог уявіць Малфоя ў вялізным выдатным асабняку. Ды і такія "жартачкі" - паслаць слугу, каб прымусіць Гары не вяртацца ў "Хогвартс" - цалкам у стылі Малфоя. Як можна было прыняць Добі сур'езна?
- У любым выпадку, я рады, што мы за табой прыехалі, - сказаў Рон. - Я ужо пачаў турбавацца, чаму ты не адказваеш на лісты. Спачатку я думаў, што ва ўсім вінаватая Эроў…
- Хто гэта?
- Нашая сава. Вельмі старая. Яна ўжо не раз падала, калі несла пошту. Я потым яшчэ хацеў пазычыць Гермеса…
- Каго?
- Гэта сава, якую бацькі падарылі Персі, калі ён стаў старастай, - растлумачыў Фрэд з пярэдняга сядзення.
- Але Персі мне яго не даў, - працягваў Рон, - сказаў, што Гермес яму самому патрэбны.
- Персі наогул усё лета паводзіць сябе дзіўна, - нахмурыўся Джордж. - І ён і сапраўды піша вельмі шмат лістоў і ўвесь час замыкаецца ў сваім пакоі… Я жадаю сказаць, колькі можна паліраваць значык "СТАРАСТА", ну, дзесяць дзён, ад сілы дваццаць… ты забраў занадта далёка на захад, Фрэд, - дадаў ён, ткнуўшы ў компас на прыборнай панэлі. Фрэд крутануў стырно.
- А ваш тата ведае, што вы ўзялі машыну? - пацікавіўся Гары, здагадваючыся, зрэшты, які будзе адказ.
- Ммм, не, ён сёння ўначы дзяжурыць. Калі пашанцуе, мы вернем машыну ў гараж, і маці нават не заўважыць, што мы яе бралі.
- А што наогул ваш тата робіць у Міністэрстве?
- Працуе ў самым нецікавым аддзеле, - сказаў Рон. - Аддзел няправільнага выкарыстання маглаўскіх прадметаў побыту.
- Чаго?
- Гэтая праца звязана з заварожанымі прадметамі, якія былі вырабленыя магламі, разумееш, на выпадак, калі яны зноў патрапяць у рукі маглаў. Вось, напрыклад, летась памерла адна старая ведзьма, і яе гарбатны сервіз прадалі ў антыкварную краму. Яго набыла адна жанчына, магл, прынесла дахаты, запрасіла сяброў піць гарбату. Гэта быў такі кашмар - тата некалькі дзён прыходзіў дахаты позна.
- А што здарылася?
- Імбрычак звар’яцеў і пачаў разпырскваць кіпень ва ўсе бакі, а адзін дзядзька нават патрапіў у лякарню - абцугі для цукру кусілі яго за нос. Тата цалкам выдахся - у яго ў аддзеле толькі ён сам ды стары чарадзей Перкінс - і вось ім давялося накладаць заклёны забыцця і іншыя падобныя штучкі, каб замяць гэтую гісторыю…
- Але як жа… ваш тата… і гэтая машына…
Фрэд засмяяўся:
- Наш бацька ў захапленні ад усяго, што мае дачыненне да маглаў; у нас у сараі цэлы маглаўскі склад. Ён усё разбірае, зачароўвае і збірае назад. Калі б ён прыйшоў з вобыскам у наш дом, яму давялося б арыштаваць самога сябе. Маці з-за гэтага увесь час з ім сварыцца.
- Мы ўжо на галоўнай дарозе, - перабіў Джордж. - Праз дзесяць хвілін будзем на месцы… Ну і добра, а то ўжо днее…
На ўсходзе ўздоўж лініі гарызонту з'явіўся слабы ружаваты водбліск.
Фрэд трохі знізіўся, і Гары ўбачыў унізе цёмную сцеганую коўдру апрацаваных палёў і групкі дрэў.
- Хутка пасёлак, - сказаў Джордж. – Оттэры-Сэнт-Кэчпоўл.
Машына апускалася ўсё ніжэй і ніжэй. Чырвоны сонечны дыск ужо віднеўся за дрэвамі.
- Прызямліліся! - выклікнуў Фрэд, калі, з лёгкім "бум!", колы крануліся зямлі. Яны селі каля паўразбуранага гаража ў невялікім панадворку, і Гары, вызірнуўшы ў акно, у першы раз убачыў дом Рона.
Ён быў падобны на вялікі каменны хлеў, да якога з цягам часу там і сям хаатычна прыбудоўвалі ўсе новыя і новыя памяшканні, пакуль хлеў не вырас да некалькіх паверхаў і не сагнуўся так, што, падавалася, не развальваўся толькі дзякуючы магіі (зрэшты, так яно, пэўна, і было). На чырвонай страсе тырчала штук пяць-шэсць труб. У зямлю ля дзвярэй быў уваткнуты слуп з шыльдай з надпісам "НАРА". Ля парога валялася вялікае мноства гумовых ботаў і іржавы кацёл. Некалькіх пульхных куранятаў расхаджвалі па двары і нешта дзюбалі.
- Нічога асаблівага, - з штучнай нядбайнасцю кінуў Рон.
- У вас выдатна! - шчасліва выклікнуў Гары, прыгадаўшы Цісавую вуліцу.
Яны вышлі з машыны.
- Слухайце - наверх трэба уздымацца вельмі асцярожна! - папярэдзіў Фрэд. - А далей - чакайце, пакуль маці не пакліча снедаць. Тады ты, Рон, збяжыш уніз з крыкам: "Маці, паглядзі, хто да нас прыехаў уначы!", і яна будзе так узрадаваная прыездам Гары, што ніхто і не зазначыць, што мы бралі машыну.